Nýtt kirkjublað - 15.04.1915, Blaðsíða 3

NÝTT KIRKJUBLAB
91
Lengi mun láta
lýður þurfandi
getið hins gestrisna,
gjöfula manns.
Miðlaði hann mörgum,
var af miklu að taka.
Vissi ei sú vinstri,
hvað veitti hin.
Veit eg fólk fremra
sem fjarri stendur,
gerir sér göngu
til grafar þinnnr
með blóm sinna beztu
blessunarorða,
högum heimaldra,
og hjartans þökk.
Allar þú áttir,
sem öðlast hafðir
hnossir hugðnæmar
til hinstu stundar:
Vorgróðurs-viðkvæma
valmensku lund,
bros sem brugðust ei
að birta og verma.
Æsku yfirbragð
unaðarhýrt,
framkvæmdarfjör
frábært, vafið
elli aftankyrð,
er auðmjúk segir:
„Gott er þá guð vill
að ganga til svefns!“
Sæll ertu, sveinn
sjötugrar æsku,
að ganga í guðs friði
lil góðra náða.
Breiðir mæt móðir,
mjúkri hendi,
göfug, grátandi
ofan á góðan son.
Faðmi þig friður,
þótt fjarri hvílist
starfa strjálbygð
og stöðvum æsku.
Ein er vor ættjörð,
einn vor himinn,
ein vor ósk og trú,
þegar á herðir!
Indriði á Fjalli.
Forlög — tilviljun — forsjón?
Þegar eg las í „Kirkjublaðinuw síðasta bréfið hans síra
Benedikts sál. frá Grenjaðarstað og sá hið marg-endurtekna
orð: „tilviljun", duttu mér í hug tvö smáatvik úr lífi rnínu.
Atvikin eru þessi:
I.
Þegar eg var á fyrsta árinu lá við að eg yrði blindur á
þáðum augum, og er þessi saga til þeirra alburða;