Vikublaðið - 10.02.1950, Side 16

16
VIKUBL AÐIÐ
beiskju og hatri gegn öllu
mannfélaginu, er hann dag-
inn eftir var leiddur fyrir
rétt. Hann margendurtók full-
yrðingu sína um það, að hann
hefði ekki tekið' meira en
tuttugu þúsund. Dómarinn
horfði á hann með hæðnis-
glotti. Hann mælti:
„Og þér álítið, að þér fáið
okkur til þess að trúa þessu.
Segið nú umsvifalaust frá því
hvar þér hafið falið pening-
ana.“
„Ég tók aðeins tuttugu þús-
undir,“ sagði Johnny þrá-
kelknislega. „Og hverju centi
hef ég eytt í hana, þessa bölv-
uðu Ijóshærðu stelpu.“
„Ekki svona stór orð. Við
höfum hitt Dorit Herber, eða
haft samband við hana. Hún
hefur hjálpað okkur við þessi
reikningsskil. Það er sanni
nær, að þér hafið eytt hennar
vegna h. u. b. tuttugu þúsund-
um. Ungfrúin hefur skilað
skartgripunum, loðfeldinum
og öllu er þér hafið gefið
henni. Hún segist ekki vilja
eiga hluti, sem keyptir eru
fyrir stolna peninga.“
Johnny sagði: „Hún lýgur!
Henni var vel kunnugt um
þjófnaðinn.“
„Þegið þér! Hvernig dirf-
ist þér að tala þvílík orð um
heiðarlega stúlku ? Þér eruð
bæði þjófur og svikari.“
Johnny horfði á herra
Hurchison. Hann var eins
kuldalegur á svip og dómar-
inn. Andlit hans var hart sem
tinna, og meðaumkun var þar
engin.
„Þér sjáið, herra dómari,“
sagði Hurchison, „að hann
heldur áfram sama bullinu
og hann bar á borð fyrir mig.
Ég gaf honum gott tækifæri
til þess að sleppa við málsókn.
Ég gat haft þau áhrif á
stjórnina. Ég krafðist þess að
hann skilaði því, sem vantaði
á upphæðina.“
Johnny fékk málafærslu-
mann. Hann sagði, að betra
væri fyrir Johnny að vera
þjálli viðfangs og skila því,
sem eftir væri af peningun-
um. Það var álitið, að hann
hefði falið áttatíu þúsundir
dollara. Og er það ekki smá-
ræði.
Málið var tekið til dóms.
Réttarsalurinn var þéttskip-
aður. Fólk vildi sjá þennan
harðsvíraða glæpamann, sem
ekki beygði sig fyrir yfirvöld-
unum.
Dorit Herber kom vel fyrir
sjónir almennings og dómara.
Hún sagði frá því rólega og
yfirlætislaust, að hún hefði
álitið, að Johnny hefði erft
peninga þá, er hann eyddi og
keypti gjafir fyrir handa
henni. Hún kvaðst hafa
kynnzt honum fyrir tveimur
mánuðum. Ef hana hefði
grunað, hvað gerðist, mundi
hún aldrei hafa lagt lag sitt
við hann.
Dorit Herber var með stóru,
bláu augun full af tárum,
þegar dómur Johnny var les-
inn upp. Dómurinn var þung-
ur. Johnny var leiddur út úr
salnum.
„Þetta var mjög leiðinlegur
viðburður fyrir yður, ungfrú
Herber,“ sagði herra Hurchi-
son. Hann hafði setið á sama
bekk og ungfrúin. „Viljið þér
ekki gera mér þá ánægju að
lofa mér að aka yður heim?“
„Það væri mjög fallega
gert af yður, herra Huchi-
son,“ svaraði Dorit vingjarn-
lega. „Það er hið eina
skemmtilega, sem þetta mál
hefur fært mér að höndum,“
bætti hún við um leið og hún
gekk fram hjá einum dómar-
anna, „að ég hef kynnzt
yður.“
Þegar bíllinn var kominn
fyrir fyrsta götuhornið, sneri
Hurchison sér að Dorit og
sagði brosandi: „Þetta fór vel,
elskan mín.“
Dorit hallaði sér að honum
og hló lágt. Hún mælti: „Það
gekk betur en vænta mátti.
Hve lengi eigum við að hitt-
ast einungis á laun?“ Hún
horfði ástúðlega á hann.
Hann svaraði: „Ég álít, að
það sé hyggilegast að leyna
þessu fyrst um sinn. Það var
gott að ég lagði þessi áttatíu
þúsund ekki inn á mitt nafn.
Það hefði líka verið ógæti-
legt að geyma þessa peninga
heima hjá sér. Hugsaðu þér,
að lögreglan, af einhverjum
ástæðum hefði gert húsrann-
sókn hjá mér — eða þér. Það
hefði orðið ljótt.“
„Þú hefur fengið dulmáls-
Framhald á bls. 20