Glettingur - 17.01.1932, Blaðsíða 2

2
GLETTINGUR
II.
Frá fundinum.
MOTTO:
Eldi heitara
brinnr með illum vinum
friða fimm daga.
en þá sloknar,
es enn sétti kömr,
ok versnar allr vinskapr.
Hávamál.
Menn væntu merkra tíðinda af
bæjarstjörnarfundinum mikla, er
haldinn var í „Kvennfjelaginu“ 13.
þ. m. Pá átti nýja bandalagið að
ganga undir eldskírn mótstöðu-
mannanna. F'jHtist salurinn þegar
í byrjun fundarins alt upp til miðra
veggja. En á miðju gólfi sátu full-
trúarnir, eins og naglar í skaflaskeifu:
Skaflarnir í skeifunni voru þeir
Andrésog Hamborgar-Jón, tábrodd-
urinn var sjálfur oddvitinn. Honu'n
næst til hægri sat Jörgensen, gneyp-
ur og gunnreifur og beit vel frá sér.
Pá Hermann hvasseygur að vanda,
þá Hertervig, herðibreiður, fölur
og ábúðarmikill. Vinstra megin
oddvitans — þeim megin er hjartað
hrærist, — sat næstur honum Guð-
mundur Skarp, grannur og spengi-
legur og líklegur til áhlaupa.
Pá Gunnlaugur góðlátlegur.
þögull og fáskiftinn, þá Fanndal,
bústinn og breiður, þéttur á velli
og léttur i lund, þá Pormóður, ele-
gant og tígulegur svo af bar. Hóf-
tunguna myndaði ritarinn Friðbjörn
lágur í sessi en í íbygginn undir
gleraugunum. Er vér litum yfir
hinn fríða flokk og alla hans skip-
an, flaug i hug vorn biblíusögnin
um sorteringuna á sauðunum og
höfrunum á efsta degi. Pví að
vissulega var þarna tvískifting greini-
leg. Pó var sá ljóður á að Fanndal
var slitinn út úr samhengi og kýlt
inn í fylkingu vinstri manna eins
og fleyg eða skilvegg milli Fram-
sóknar og Krata. Allur var salurinn
skrýddur litböndum og fígúruverki,
og grænum greinum — en ekki
voru það pálmavíðargreinar — og
á einum veggnum hangdi eitt dá-
samlegt Herberts-málverk, skonn-
orta á siglingu í stórsjó, en þar
fyrir neðan þrumdi Friða gamla og
réri fram í gráðið. Alt var hér við-
hafnarmikið og hátíðlegt, og mátti
það kallast forspil þessarar sam-
kundu, að Möller birtist í miðri
skeifunni, þessi smái moli, og bar
þeim stríðsölið. Liklega hefir hann
veríð sendur að tilhlutun slysa-
varnardeildarinnar, ef að bæru yfir-
Iið og aðrir krankleikar, þessum
stað tilheyrandi.
Fyrsta dagskrármál var „fundar-
gerðir nefnda". Slöngvaði fógetinn
valdsmannslega bunka af funda-
protokollum í Friðb. Hann tók
við hóglátlega og hóf lesturinn.
Hvorttveggja var að hann var þarna
hóf-tunga enda las hann í hófi, og
það svo, að fáir máttu nema mál
hans. Var engu líkar, en hann væri
að pína uppúr sér gaddvírsrúllur
eða flókin krókahundruð. Kvað svo
ramt að um þetta, að fógetinn varð
að koma honum til liðs. Var þeirra
samband ámóta og þeirra Hjörleifs
og Metternichts i Heljarslóð þá er
stóðu í Hjörleifi kolabeinin. Hafði
fóvetinn skrifað fundargerðina, og
því rann honum til rifja eymd
Friðbjarnar. — Fór svo að lokum,
að þeir fjelagar klemmdu af fund-
argerðarlestrinum, við vafasaman
orðsti.
Pá tók við afgreiðsla málanna og
gekk hún skrykkjótt, þvi margir
þóttust þurfa að endurbæta gerðir
andstæðinganna, og fannst það á
öllu, að hver þóttust hafa til síns
ágætis nokkuð, enda mun svo vera.
Sérstaklega varð aðsúgsmikill hrá-
skinnsleikurinn milli fóvetans og
Jóns úr Hamborginni útafHafnar-
sjóðnum, sem virðist nú vera orðinn
nokkurrskonar Iðunnarepli hinna
sjóðanna. — Að minsta kosti er
hann fulltrúunum erfiðastur, líklega
af því að eitthvað er til í honum,
en það ætti nú að mega bæta með
því að tæma hann. — Mátti þarna
heyra spaklegar umræður og orð-
heppni í besta lagi. — Varfundar-
gerð Hafnarnefndar samþykt með
nærri einu atkvæði og töldu ýms-
ir það í minsta lagi. Má búast
við að næst verði einhver tillagan
samþvkt með 0,5 atkv. eða álíka
atkvæðisbroti. Vissulega er þetta
hóflega og sparlega með atkvæðin
farið, enda er gott að spara þau
eins og annað í kreppunni og dýr-
tíðinni, þau kosta peninga eins og
fleira — að minsta kosti stundum.
— Jón taldi foveta fara með „bá-
bylgjur", þvi það væri að minnsta
kosti „afar ókleyft” að sjá bænum
farborða ef hvergi væri lán að fá
nema í Hafnarsjóði. En fóvetinn
áleit aftur á móti að Jóni væri það
eigi vansalaust að fara með slík
hindurvitni „fyrir fullum þingheimi".
Varð töluvert orðaskak um fjármál-
in. eins og geta má nærri, því nú
er alt dautt og lifandi, líkamlegt og
andlegt miðað við og talið í gull-
krónum. Hertervig var oftast á sama
máli og samrekkingar hansogþurfti
oft að árétta „háttvirtar ræður“ fó-
veta. Að öllum jafnaði voru frekar
dauflegar og vatnsgrautarkendar um-
ræðurnar, en þó lifaði vel yfir þeim,
er jarðkaup bæjarins og jarðeign öll
kom til umræðu, en einkanlega var
það kotið Tunga sem hér þurfti
ennþá einu sinni að taka ákvörðun
um. — nú þarf nefnilega að selja
kotið. — Má það vitanlega skoð-
ast sem dýrtíðarráðstöfun að kaupa
jörð og selja aftur eftir hálfs árs eign-
arhald með 30—40prc hagnaði þess