Vikan - 05.03.1953, Page 12

Nokkur sannleikskorn um
□
VEIKARA KYNIÐ
LlTUM nú andartak á „veikara kyn-
ið“:
I fyrsta lagi er meðalaldur konunnar
68 ár, en karla aðeins 63. Hinsvegar er
hún talsvert næmari fyrir minniháttar
sjúkdómum en karlmaðurinn. Konur
eru sjaldan litblindar og stama nærri
því aldrei. Magasár, sem nú er orðið
algengt með karlþjóðinni, er líka mjög
fátítt hjá konum.
♦
Karlmenn munu eflaust mótmæla, en
þó mun það vera heilagur sannleikur,
að konur standi fastar á skoðunum sín-
um en þeir. Þær eru lengur að taka
endanlega afstöðu til mála, en úr því
má líka heita að þær séu óbifanlegar.
Það er fyrst og fremst karlmaðurinn,
sem er reikull í ráði.
♦
Flestir karlmenn mvrnu hafa tekið
eftir því sem strákar, hvað konumar
eru afkáralegar, þegar þær ætla að
fleygja einhverju, til dæmis bolta eða
steini. Þetta er þó ekki þeim að kenna,
blessuðum lömbunmn, því að þeirra
liðamót em mun verr fallin til þess-
háttar hreyfinga en karlmannsins.
Hinsvegar em þær mun fimari en karl-
ar að hneppa hnöppum aftan á baki.
Þar fá þeirra liðamót almennilega að
njóta sín.
♦
Það er staðreynd, að konur tala
meir en karlar. Ennfremur er fullyrt,
að þær lesi með meiri athygli. Hin
slynga kona leyfir manninum sínum
að lifa í þeirri sælu trú, að hann sé
„betur gefinn“. En sannleikurinn er sá,
að kynin em hnífjöfn hvað gáfnafarið
snertir. Auk þess hefur „meðalkonan"
í flestum löndum notið örlítið meiri
menntunar en ,,meðalmaðurinn“. Þó
reka konurnar sig á það, að það er
mun erfiðara fyrir þær að komast í
vinnu en karlmennina. Þar að auki fá
þær oftast mun minni laun en karlar
— líka fyrir nákvæmlega sömu vinnu.
Skýrslur afsanna þá uppáhalds-
kenningu karlmanna, að konur
séu lélegir ökumenn. I Bandaríkjunum
— „föðurlandi“ bílsins — lenda karl-
menn til dæmis í níu sinnum fleiri um-
ferðarslysum en konur.
Loks er þess að geta, að konur hafa
tiltölulega stærri maga en karlar og
borða meira miðað við stærð.
POPE sagði
um KVENFÓLKIÐ:
„Fæstar konur eru gæddar ákveð-
inni skapgerð. Flestar þeirra eru um
of hverflyndar til þess að mótast eða
taka varanlegum áhrifum. Þær eru
ýmist ljóshærðar eða dökkhærðar —
annan mun er varla hægt að gera á
þeim.“
Odette yfirgaf skrifstofu Buckmasters og gekk
að lyftunni. Henni til undrunar beið hún á sömu
hæð með opnar dyrnar. Maður í borgaralegum
fötum stóð inni í lyftunni. Hún hafði það á til-
finningunni, að hann væri að bíða eftir henni.
Hann lokaði dyrunum, þegar hún var komin
inn, og lyftan seig niður á neðstu hæð. Maður-
inn elti hana út úr húsinu. Hún hélt í áttina að
hinu stóra verzlunarhúsi Selfridges. Maðurinn
var enn á eftir henni. Götuljósmyndari stóð á
gangstéttinni og tók af henni mynd. Hann setti
miða í lófa hennar, og sagði eitthvað um að senda
henni, gegn póstkröfu, sex myndir í póstkorts-
stærð. Odette gekk inn í Selfridges, fór í lyft-
unni upp á fjórðu hæð, síðan niður aftur, og
hélt út úr húsinu hinum megin. Hún leit í
kringum sig. Maðurinn, sem hafði verið á eftir
henni, sást nú hvergi, en hann liafði verið býsna
nærri þegar götuljósmyndarinn tók myndina.
Hann hefði vel getað gefið honum merki . . .
Hún hélt aftur á skrifstofuna til Buckmasters,
og sagði honum hvað gerzt hafði. ,,Ég er svo
sem alls ekki viss um, að þetta hafi verið neitt,"
sagði hún.
,,Ef til vill ekki. Ertu með miðann sem ljós-
myndarinn fékk þér?“
,,Já, hann er hérna."
„Gott. Við skulum láta athuga hann. Hvar
býrðu?"
„1 Kensington, hjá frænku minni, frú Geary."
„Ég held þú ættir að flytja frá frænku þinni."
Hann nefndi hótel eitt í suðvestur hluta borg-
arinnar, og spurði hvort hún kannaðist við það.
Hún gerði það. „Þú ættir að flytjast þangað,"
sagði hann. „Ég hringi í þá og segi þeim að þú
sért að koma. Það er dálítið óvenjulegt hótel,
enginn mim til dæmis segja þér að skrifa nafn
þitt í gestaskrána, og þú verður ekki látin fá
neinn reikning þegar þú ferð. Það er allt fritt
þar. Þetta sem gerðist áðan hefur ef til vill enga
þýðingu, en maður getur aldrei verið viss. Þú
skalt að minnsta kosti ekki setja það fyrir þig.
Vertu svo blessuð á meðan, Lise.“
„Vertu bless, Buck.“
Odette las fyrirmælin seinna um daginn.
Aðgerð: „Clothier".
Nafn í þjónustunni: „Lise".
' Áfangastaður: Auxerre.
LOKAFYRXRMÆLI:
Þú ferð héðan með flugvél til Gibraltar. Síðan
verður farið með þig til staðar á austanverðum
Golf du Lion, þar sem nokkrir meðlimir deildar-
innar munu hjálpa þér til að ná sambandi við
„Raoul". Raoul mun síðar ráðleggja þér hvernig
bezt verði að komast til Auxerre, þar sem þú
átt að hafa aðal-aðseturstað . . .“ Það var satt,
þetta reyndist vera langt mál, og Odette las það
vandlega, unz hún þóttist viss um hún myndi það
allt örugglega. Síðan fór hún aftur að finna
Buckmaster.
Hún gerði athugasemd við einn stað í fyrir-
mælunum, þar sem talað var um að hún skyldi
„skipuleggja hæfilegan hóp fólks af báðum kynj-
um til að hjálpa sér við framkvæmd málsins."
Hún væri kona, og þó að konur í Frakklandi,
eins og annars staðar, væri auðvitað undirstaða
allra valda, þá særði það þó metnaðarkennd
karlmanna að láta konur skipa sér fyrir. Þetta
ætti ekki sízt við um Frakka. Hún stakk upp
á þvi að hún fengi að velja einhvern trúverðugan
mann, sem að nafninu til yrði yfirmaður starf-
seminnar. Hún gæti eftir sem áður haft stjórn-
ina í höndum, aðeins mundi hún stjórna gegnum
hann.
Buckmaster fellst á þetta. Síðan spurði hann
hvort búið væri að gera allar varúðarráðstafanir
eins og ætlazt var til. Hún sá að hann leit á
vinstri hönd hennar.
„Já," sagði hún. „Þeir þurftu að saga sund-
ur gamla giftingarhringinn minn, til að ná hon-
um af. Það er grafið innan í þennan nýja „A
Odette: Paris 1930,“ og kemur það alveg heim
við nýju ævisöguna mína." Hún hló. „Ég get
ekki annað sagt en að þið hugsið vel fyrir hlut-
unum."
„Hafa fötin þín líka verið athuguð?" spurði
Buckmaster.
„Já. Hver einasta pjatla, hver einasti saumur,
er annað hvort franskur eða hefur á sér franskt
framleiðslumerki. Ég valdi þau með hjálp stúlku
sem kom frá Frakklandi fyrri aðeins fáeinum
mánuðum — yfir Pyreneafjöllin. Ég valdi mér
sérstaklega dökkgráan jakka og pils — til þess
að ekki sæist á þeim óhreinindin á fangelsinu."
„Heldurðu að þú lendir í fangelsi, Lise?“
spurði hann alvarlega.
„Ég veit það ekki. En það skaðar ekki að vera
undir það búinn."
„Já, það er sjálfsagt rétt. Og nú er komið að
því dálítið óþægilega augnabliki þegar ég . . .
hérna . . . þegar ég læt þig fá vopn þín. Ein af
þessum pillum mun gera óvin þinn óvirkan í 24
tíma, því að hún ■ orsakar sérstaklega slæman
magaverk og innvortis óþægindi. Ef þú þarft að
gera þér upp veikindi, þá taktu eina sjálf. Það
verður ekki notalegt, en það mun blekkja hvaða
lækni sem er. Þú skilur þetta?"
„Já.“
„Þessar pillur hafa hinsvegar öfug áhrif. Þær
eru styrkjandi, og ættirðu aðeins að taka þær
ef þú værir mjög þreytt en þyrftir að vinna þýð-
ingarmikið verk. Það má treysta því að þær
hressa mann, bæði andlega og líkamlega. Og
passaðu þig að rugla þeim ekki saman við hinar!"
„Ég skal passa það.“
„Ef þú laumar einum af þessum í kaffið hjá
einhverjum, þá mun sá hinn sami ekki vita hvað
gerist kringum hann í að minnsta kosti sex tíma.
Og þá hefurðu magaverkinn, hressinguna og
svefnmeðalið. Það er aðeins ein tegund enn, Lise."
Hann hélt á lofti lítilli brúnni kúlu, á stærð við
baun. „Hérna er B-ið sem við köllum. Ef þú lend-
ir í einhverjum vandræðum, og það virðist alls
engin leið til að komast úr þeim, ja, þá er þó
alltaf sú leið að taka þessa pillu, og þar með
verður þú komin úr vandræðunum um alla eilífð,
á sex sekúndum. Mér er sagt að það sé kvala-
laust. B er skammstöfun fyrir banvæn."
Hún tók við pillunni með nokkrum semingi og
stakk henni í veskið sitt.
„Ég er hræddur um að þetta sé ekki mjög falleg
skilnaðargjöf, og þessvegna ætla ég að gefa þér
aðra. Gjörðu svo vel, Lise, þessu fylgja ástar-
kveðjur frá Frönsku deildinni."
Hann fékk henni lítinn böggul. I honum var
yndislegt silfurmen. Hún átti engin orð til að
lýsa þakklæti sínu. Loks sagði hún:
„Hvenær fer ég?“
„Á morgun. Þú átt að mæta hjá ferðaskrifstof-
unni í Paddington, og ég þarf ekki að taka það
fram að þú átt að vera borgaralega búin. Þar
verður tekið á móti þér af manni frá okkur,
manni sem þú þekkir. Þú ert fröken Bédigis,
starfstúlka á opinberri skrifstofu, og farangur
þinn verður undanþeginn rannsókn. Liðsforing-
inn, sem tekur á móti þér, fylgir þér út á flugvöll,
athugar að allt sé í lagi og kyssir þig síðan létt
á kinnina. Þegar þvi er lokið, getur verið að þú
farir, en einnig getur verið að þú farir ekki. Það
er komið undir vindinum, veðrinu og flughernum.
Ef þú skyldir fara, þá óska ég þér alls hins bezta.
Ef þú ferð ekki, þá hittumst við bráðlega. Er
það nú nokkuð sem þú ert í vafa um?“
„Nei. Allt er fyllilega ljóst. En það er eitt sem
mig langar að biðja þig að gera."
„Sjálfsagt, hvað er það?“
„Telpurnar minar gera ráð fyrir að ég fari til
Skotlands, og þær munu eiga von á að heyra frá
mér. Þessvegna hef ég skrifað þeim heilmikið af
bréfum, ódagsettum. Ef ég skýt þeim hingað inn
á leiðinni til Paddington, mundirðu þá ekki vilja
setja þau í póst, svona eitt á viku, þangað til þau
eru búin."
„Það skal ég auðvitað gera. Nokkuð annað?"
„Nei. Ekkert annað. Nú er bezt að ég komi mér
heim á hótel til að pakka niður." Hún rétti út
höndina. „Vertu sæll, Buck, og þakka þér fyrir."
„Vertu sæl, Lise.“
Framhald i nœsta blaði.
12