Vikan - 17.12.1953, Síða 28

ÞETTA ER SAGA um unga elskend-
ur, sem urðu ósáttir. Svo var það
einn góðan veðurdag, að annar
elskandinn fór upp í Mosfellssveit
að taka upp rófur. Það var kven-
elskandinn. Og hvern haldið þið að kven-
elskandinn hitti þarna uppfrá annan en
karl-elskandann, og karl-elskandinn miður
sín af ást, og langar mest að hlaupa út á
akurinn og faðma að sér kven-elskandann
og kyssa hann, og hikar þó, því þetta voru
csáttir elskendur eins og fyrr er sagt.
En þar kemur, að maðurinn fær ekki
lengur staðist mátið, og nær sér í trefil
og sendir konunni út á akurinn, sem eins-
konar sáttatilboð. Og þannig gengur þetta
allt til kvölds, að maðurinn er að senda
konunni einhverja flík, uns hún er algöll-
uð, ef svo mætti orða það. Og um kvöldið
í braggarústum kyssast þau.
Svo er mál me3 vexti, að ég þekki þessa
elskendur. Ég er búinn að þekkja manninn síðan
tianú var svona lítill, auk þess vorum við saman
tvo vetur í barnaskóla. Svo varð hann hálfgerður
lausamaður í lífinu, af því hann vissi ekki, hvort
iiann vildi heldur verða búfrœðingur eða bóndi,
og upp úr því gerði hann samning við rafvirkja-
mcistara nokkurn og byrjaði að fást við riðstraum
og jafnstraum fyrir skítakaup á viku. Um svipað
leyti icynntist hann Ingu.
Og þegar voraði, sagði Inga við Jón, að nú
skyldu þau gifta sig. Jón sagði sem satt var, að
hann heföi svo mikið skítakaup, að þau gætu ekki
lifað. Nú, hversvegna varstu þá að trúlofast mér,
sagði Inga, cf við getum ekki gift okkur eins og
annað fólk? Eða heldurðu kannski, að við getum
ekki bjargað okkur bæði ?
Svo jókst þetta orð af orði, eins og stendur i
bókunum, uns Inga sagði, og sló til höfðinu, að
fyrst þau hefðu ekki efni á að giftast, þá hefðu
þau varla efni á að fara í bíó i kvöld. Jón sagði:
Æ, Inga min, láttu nú ekki svona. En þegar
tjaldið var dregið frá í bíóinu, þá voru tvö auð
sæti á fimmtánda bekk niðri.
Daginn eftir fór Jón heim til Ingu og gekk upp
alla stigana, þangað til hann komst ekki hærra,
og barði að dyrum. En Inga svaraði ekki. Þá
skaut hann miða undir dyrnar — bíómiða. En
þegar tjaldið var dregið frá í bíóinu, þá var eitt
autt sæti á þrettánda bekk niðri, og í hléinu fór
Jón heim, og þá voru sætin tvö.
Nú liðu margir dagar, og Jón var alltaf öðru-
hvoru að hugsa, hvort hann ætti að hætta að vera
stoltur. Og svo var komið sumar. Og Jón var
alveg steinhættur að vera stoltur fyrir iöngu;
hann var bara of stoltur til að játa það. Og svo
var komið haust. En það er af Ingu að segja, að
þegar hún sá miðann koma undan dyrunum, tók
hún hann upp og horfði lengi á hann. Einu sinni
var hún komin í kápuna. En þegar klukkan sló
níu, var hún samt ennþá uppi í herbergi uppundir
þaki, nema nú var hún búin að hengja kápuna
upp á snaga og var stolt á svipinn. Og svo liðu
ÆVINTÝRIÐ UM
INGU
OG JÓN
(og hvernig þau urðu hjón)
nokkrir dagar, og svo var allt í einu komið sum-
ar, og þá birtust ungar stúlkur í skemmtigörð-
um Reykjavíkur og fóru að vökva blómin, og
menn voru á einu máli um, að þetta væri veru-
lega sniðug nýjung hjá bænum, það væri svo
þroskandi að vökva blómin.
Og svo var komið haust.
Og Inga var fyrir langalöngu hætt að vera
stolt. Ef hún hefði haft eitthvað að gera, þá hefði
hún jafnvel setið fyrir Jóni og notað hans eigin
orð, og sagt við hann: — Æ, Jón minn, eigum
við ekki að hætta að láta svona? En hún hafði
ekkert að gera. Hún missti vinnuna um svipað
leyti og ungu stúlkurnar byrjuöu að þroskast
kringum blómin; um svipað leyti byrjuðu bóka-
forlögin að tapa, og um svipað leyti byrjuðu bók-
bindarar að segja upp starfsfólki sínu, þar á með-
al Ingu.
En tuttugu og þriggja ára atvinnulaus stúlka
á ekki eins auðvelt með að hætta að vera stolt,
eins og til dæmis tuttugu og þriggja ára heima-
sæta, sem ekki þarf að vinna fyrir sér. Svo að þótt
Inga væri fyrir langalöngu hætt að vera stolt i
hjarta sínu, þá varð hún að gjöra svo vel að vera
stolt á yfirborðinu, og fylgjast vel með auglýs-
ingum um vinnu.
Það var bara engin vinna.
Og svo fóru blómin að fölna í skemmtigörð-
unum, og húsráðandinn sagði við Ingu, að hún
skyldi engar áhyggjur hafa af húsaleigunni, hann
kæmist einhvernveginn af án hennar. Hún borgaði
175 krónur á mánuði í húsaleigu. Og skósmiður-
inn, sem bjó á neðstu hæð, sagði við hana í gamni,
hvort hann ætti ekki að lána henni sólningu;
en meinti það auðvitað í alvöru. Og það
kom varla ein einasta auglýsing í blöð-
unum um vinnu, nema vinnulconuvinnu,
en eins og kunnugt er, vilja sumar ung-
ar stúlkur frekar láta drepa sig en fara
í vist, og Inga var ein af þeim.
Og í september seint var hún ekki
enn búin að fá vinnu. Og í októberbyrj-
un var hún alvarlega farin að hugsa um
að fara í vist. Það varð henni til bjarg-
ar, að hún fékk vinnu í nokkra daga í
sláturstöð SlS. Þar lcynntist hún manni,
sem átti ítök í verkstjóra í frystihúsi,
og hann lofaði að athuga málið. Viku
seinna sagði hann henni, að hún væri
komin á lista. Það þýddi að hún var
næstum þvi viss um að fá vinnu þegar
bátavertíð byrjaði.
Svo var það tvær vikur af október,
að þeir atburðir gerðust, sem sagt var
frá hér í upphafi. Eitt kvöld kom skó-
smiðurinn upp til Ingu og sagðist hafa
verið að hlusta á útvarpið, og það hefði
einhver maður verið að auglýsa eftir
fólki til þess að taka upp rófur uppi í
Mosfellssveit. Hann ætlaði að borga sjö
krónur fyrir pokann. Skósmiðurinn sagði,
að þetta væri í fyrsta skipti sem hann
hefði heyrt talað um að taka upp rófur
í október, en hann hefði áreiðanlega tek-
ið rétt eftir samt, og hérna væri síma-
númerið.
Inga sagði: Hvað skyldi maður geta
tekið upp marga poka yfir daginn?
Það er ég viss um, að ég get tekið upp
að minnsta kosti tuttugu poka; tvisvar
sjö eru fjórtán og núll við eru hundrað
og fjörutíu. Hundrað og fjörutíu krón-
ur yfir daginn! Hugsum okkur nú, að ég sé í
sjö daga, þá eru það sjö hundruð krónur, og
fjórum sinnum sjö eru tuttugu og átta og núll
við eru tvö hundruð og áttatíu — þetta eru bará
þúsund krónur! En mig vantar vetlinga.
Skósmiðurinn sagðist eiga einhverjar vetlinga-
tuskur niðri að lána henni, hún skyldi skreppa
niður að hringja. Það væri bara verst, að nú
mundi áreiðanlega hálfur bærinn vilja fara í róf-
ur, og þá yrði þetta varla meir en eins dags vinna.
En það skeður margt skrítið í Reykjavík, og
þegar Inga kom klukkan sjö um morguninn upp
að Stjörnubíó, þá var þar alls enginn. Hún varð
hrædd um, að hún hefði misskilið rófnamanninn,
og hljóp upp á Snorrabraut, til þess að aðgæta
hvort nokkur hreyfing væri við Austurbæjarbíó.
Þegar hún kom niður eftir aftur, sá hún ferlegan
hníf á gangstéttinni. Hún þekkti strax, að þetta
var hnífurinn, sem skósmiðurinn hafði lánað henni
til þess að skera kálið af rófunum; hann hafði ein-
hvernveginn hrokkið upp úr vasa hennar. En um
leið og hún beygði sig til þess að taka hann upp,
var sagt fyrir aftan hana: Eh hemm! — Það var
ferkantaður lögregluþjónn.
Hún sagði, eftir nokkra þögn: Eg er að fara
að taka upp rófur.
Lögregluþjónninn sagði: Svo já!
Upp i Mosfellssveit, sagði hún.
Lögregluþjónninn spurði, hvort hún ætlaði
kannski gangandi þangað.
Hún sagði: Nei, sér hefði verið sagt að mæta
hérna klukkan sjö.
Lögregluþjónninn sagði, að klukkan væri kortér
gengin í átta.
28