Vikan - 15.04.1954, Qupperneq 7

1M leið og Lery læknir kom
inn í skurðstofuna, vissi
Claire Duval,'að hann var
í vondu skapi í dag. Hann
skálmaði inn í stofuna,
leit hvorki til hægri né
vinstri og klemmdi saman
varirnar. Án þess að yrða á
nokkurn mann eða heilsa, gekk
hann að vaskinum og fór að
bursta hendurnar á sér af mikl-
um móði. Starfsfólkið í skurð-
stofunni var búið að bíða hans í
15 mínútur, og allt var tilbúið
fyrir uppskurðinn. Um leið og
hann birtist í dyrunum, vissu
allir að óveður var í aðsigi, og
það gerði þau taugaóstyrk —
nema Claire Duval.
Það var ekki laust við fyrir-
litningu í kuldalegu augnaráði
hennar, þegar hún horfði á
hann, þennan mikla Lery lækni,
sem var svo ánægður með sjálf-
an sig, að hann sá engan ann-
an. Véí, hugsaði Claire, þar sem
hún stóð með grímu fyrir vit-
unum, ekkert annað en tilfinn-
ingalaus vél. Hún stóð kyrr við
áhaldaborðið, meðan hinar
hjúkrunarkonurnar flyktust ut-
an um læknirinn, til að rétta
honum hanskana og setja á
hann grímuna. Svo var komið
með fyrsta sjúklinginn. Claire
og Lery stóðu sitt hvoru megin
við skurðarborðið.
Claire horfði á hann fletta
klæðinu fimlega frá, svo nakinn
blettur kom í ljós. Því næst tók
hann þegjandi hnífinn úr fram-
réttri hendi hennar, bar oddinn
að hörundinu og þeytti honum
svo skyndilega af öllu afli í gólf-
ið. Án þess að líta upp, rétti
hann aftur fram hendina. Hún
fékk honum í flýti annan hníf,
þó hún vissi, að hann var í engu
frábrugðinn hinum fyrri. —
EFTIR JAQUELINE BENHAM
Duttlungar, hugsaði hún. Svo
hóf hann uppskurðinn.
Næsti sjúklingur virtist aldrei
ætla að sofna. Lery gekk hratt
um gólf og lézt ekki veita því
athygli, en þó var hann sýnilega
alveg æfur yfir þessari töf.
Claire bjóst við óveðrinu löngu
áður en það skall á.
— Hvern fjandann eruð þið
eiginlega að gera allan þennan
tíma ? Haldið þið að við verðum
hér þangað til á morgun?
Aðstoðarlæknirinn, sem
svæfði sjúklingana, roðnaði, og
hendin, sem hélt um etergrím-
una, titraði örlítið. Lery kom
skálmandi og studdi fingrunum
á kvið sjúklingsins. Vöðvárnir
hnykluðust. — Þetta nær ekki
nokkurri átt! Hvað ætlist þið
til að ég geri? Elti sjúklinginn
um stofuna?
Þetta var eitt af þessum reiði-
köstum, sem særðu alla og voru
tilgangslaus. Claire beit í vör-
ina. Því miður hafði Lery rétt
fyrir sér. Sjúklingurinn hafði
fengið of veikan skammt til að
byrja með. En Claire kenndi í
brjósti um Robin aðstoðarlækni,
sem var nýlega útskrifaður og
ekki orðinn nægilega öruggur
til að láta æðiköst læknisins sem
vind um eyrun þjóta. En það
fór einmitt mest í taugarnar á
skurðlækninum að hafa í kring-
um sig fólk, sem ekki var jafn
öruggt og ákveðið og hann sjálf-
ur.
Og þannig héldu þau áfram
allan morguninn. Að vísu sofn-
aði sjúklingurinn, en reiðikast-
ið hafði haft slæm áhrif á
starfsfólkið. Einhver missti
skæri og Lery sparkaði þeim
heiftarlega út í horn. Og til að
kóróna þetta allt, þurfti að lok-
um að líða yfir hjúkrunarnema,
sem var í fyrsta sinn viðstödd
uppskurð. — Vesalings stúlkan,
hugsaði Claire og gaf tveimur
öðrum merki um að fara með
hana.
— Látið hana liggja, skipa^i
Lery læknir, án þess að líta upp.
— Hún rankar við sér hjálpar-
laust. Þetta er skurðstofa en
ekki brúðuleikhús.
Augnaráðið var hvasst og
Claire gat ímyndað sér hvernig
hann beit saman vörunum undir
grímunni. Það er alveg óþolandi,
hvernig hann gerir allt starfs-
fólkið að sprellikörlum, meðan
hann gnæfir öruggur og kald-
hæðinn upp yfir það, eins og guð
á Olympstindi.
Læknirinn lauk við að sauma
saman skurðinn og þreif svo ó-
þolinmóður af sér grímuna. Það
var farið með sjúklinginn og
skurðstofan tæmdist á auga-
bragði, eins og allir væru hrædd-
ir við annað reiðikast.
— Þér virðizt ekki hafa mik-
ið vald yfir starfsfólkinu í dag,
ungfrú. Allt saman taugaó-
styrkir aumingjar! Ég vona að
það komi ekki fyrir oftar.
Nú gaf Claire reiði sinni laus-
an tauminn. — Nú er nóg kom-
ið, hrópaði hún. — Kunnið þér
alls ekki að vera kurteis við ná-
ungann og hegða yður eins og
maður, sem aðrir geta borið
virðingu fyrir? Sjáið þér ekki,
að allir eru dauðhræddir við yð-
EINN DROPIDREPUR Á 30 SEK.
T^AÐ er mikið skrifað þessa dagana um atomsprengjur og
vetnissprengjur og hinn ægilega eyðileggingarmátt
þeirra. En stórveldin eiga svosem fleiri gjöreyðingarvopn í
fórum sínum. Þannir segir bandaríska tímaritið Newsweek
frá því, að í vopnaverksmiðju einni í nánd við Denver í
Bandaríkjunum sé framleitt „banvænasta eiturgasið, sem enn
hefur verið fundið upp.“
Sem vökvi, segir tímaritið, nægir einn dropi á hendi manns
til þess að lama hann á augabragði . . . og drepa hann á 30
sekúndum. Herinn kallar gasið G-gas. „Það fer nokkuð eftir
veðri og vindum, en séu aðstæður góðar, geta þrír lítrar af
gasinu gjöreytt öllu lífi á einni fermílu.“
Gasið er ósýnilegt, lyktarlaust og bragðlaust. Við vinn-
una ber verkafólkið í verksmiðjunni gasgrímur og klæðist
þykkum gúmmífatnaði.
Myndin er af strák með eftirlíkingu af gasgrímu. Hann
er með öðrum orðum að leika sér. Við verðum að vona, að
leikurinn verði ekki að alvöru.
ur? Hafið þér gaman af því að
gera fólk tauagaóstyrkt, til að
sjá hvað þér getið farið illa með
það ? Þér hafið hvorki hjarta né
taugar! Hafið þér nokkru sinni
fundið til? Hefur yður ekki
alltaf fundizt þér vera hátt yfir
aðra hafinn?
1 fyrstu kom einkennilegur
glampi í augun á honum, en svo
var eins og hann heyrði ekki
lengur til hennar. Claire fór og
hann stóð eftir á miðju gólfi,
eins og steingerfingur.
Skömmu seinna kom Claire
inn til yfirhjúkrunarkonunnar.
— Eg er komin til að segja upp,
sagði hún.
— Hefur eitthvað komið fyr-
ir? spurði gamla konan og þeg-
ar Claire hristi höfuðið, hélt
hún áfram. — Ég skil, Claire.
Það er eins gott fyrir yður að
leysa frá skjóðunni. Það er Lery
læknir, er ekki svo?
— Hvernig vitið þér það ?
spurði Claire undrandi. — Já,
hann er orðinn alveg óþolandi.
Yfirhjúkrunarkonan þagði
svolitla stund, en svo sagði hún:
— Ég veit að það er ekki auð-
velt að vinna með Lery. Hann
er snjall skurðlæknir, en stríðið
hefur leikið hann grátt. Vissuð
þér það? Vitið þér hvað hann
hefur gengið í gegnum? Unn-
usta hans giftist öðrum manni
meðan hann var í hernum. Svo
tóku Japanir hann til fanga og
þar varð hann að þola pynting-
ar . . . Nú varð aftur löng þögn.
— Ég sá hann, þegar hann kom
heim. Hendurnar á honum voru
ónothæfar og hann hélt, að
hann mundi aldrei geta notað
þær framar. En ég býst við að
yður sé kunnugt um þetta?
— Nei, ég vissi það ekki. Það
gefur nokkra skýringu á hegð-
un hans.
— Ég ætla ekki að reyna að
halda í yður, ef yður er það á
móti skapi. En ég hef þekkt
Lery, síðan hann var lítill
drengur, því móðir hans var vin-
kona mín og skólasystir. . Ég
vonaði, að hann mundi ná sér
með tímanum . . . og örlítilli
hjálp frá öðrum . . .
Claire svaraði engu. Hún sá
fyrir sér hina lipru fingur lækn-
isins, og hún gat ímyndað sér
skelfingu hans, þegar hann hélt
að hann gæti aldrei framar not-
að þá.
Síðdegis þennan sama dag,
bauð yfirhjúkrunarkonan Lery
lækni inn til sín. — Það er svo
friðsælt hérna hjá þér, sagði
hann. — En þú hefur líklega
ekki boðið mér eingöngu til að
drekka með þér tebolla.
— Nei, mig langaði til að tala
við þig. Ungfrú Duval sagði upp
í morgun .Það er þriðjahjúkrun-
arkonan, sem við missum af
Framhald á bls. 14.
7