Vikan - 12.08.1954, Blaðsíða 4

STULKAN
BLAA KJ
rv
Ö)
tus.
um, að hún var mjög aðlaðandi á sinn
FYRSTA sinn, sem ég sá
frú Ramsey, sat hún fyrir
utan Café de la Paix og
dreypti á víninu sínu, um
leið og hún deplaði aug-
unum, eins og eðla, á móti vor,-
sólinni.
Richard Tabot benti mér á
hana. — Varaðu þig, Bill, sagði
hann. — Þarna er frú Ramsay.
Við þriðja borð til vinstri í öft-
ustu röð — þessi með hvíta hatt-
inn. Láttu hana ekki sjá að þú
horfir á hana. Við skulum fara
eitthvað annað?
Eg hafði auðvitað verið varaður
við henni, en ég hef aldrei kunnað að
hlýða góðum ráðum. — Eg vil gjarn-
an hitta hana, sagði ég.
— Langar þig að losna við pening-
ana þína?
— Vitleysa! Hvernig getur hún selt
mér eitthvað, ef ég vil ekki kaupa
það ?
— Við ættum samt sem áður að
fara eitthvað annað. En frú Ramsay
var búin að koma auga á okkur og
veifaði áköf til Richards. Hann gekk
í áttina til hennar. — Eins og þú villt,
tautaði hann yfir öxlina á sér. —
En ég get fullvissað þig um, að hún
getur selt hverjum sem er eitthvað.
Við komum að borðinu hennar. Hún
brosti breitt og Richard kynnti mig
fyrir henni. ■— Viljið þið ekki setjast
hérna hjá mér? sagði hún.
Við fengum lánaða stóla frá næstu
borðum og settumst hjá henni.
Frú Ramsay var búin að búa í
París í um það bil tuttugu 'ár. Mað-
urinn hennar, sem hafði starfað við
sendiráðið, hafði dáið þegar hún var
35 ára gömul, en hún hafði verið um
kyrrt í Frakklandi og lifað á því að
selja vinum sínum ýmislegt. Aðallega
voru það gamlir munir, en annars
seldi hún allt milli himins og jarðar,
allt frá kjölturökkum og upp í hús á
Miðjarðarhafsströndinni. Eftir allar
sögurnar, sem ég hefði heyrt af henni,
þá hafði mig alltaf furðað stórlega á
því, að hún skyldi enn eiga vini til
að verzla við, en nú komst ég að raun
hátt.
Hún jós miskunnarlaust yfir mig
gullhömrunum. Með þægilegri og dá-
lítið hásri röddu byrjaði hún strax að
segja mér allt, sem ég vildi helzt trúa
um sjálfan mig. Eg vissi, að þaðivar
eintóm vitleysa, og reyndi fyrst af
veikum mætti að mótmæla og biðjast
undan því, en það var ekki hægt ann-
að en hrífast með. 1 töfraspeglinum,
sem hún brá upp, sá ég sjálfan mig
sem myndarlegan, menntaðan og dá-
htið viðkvæman ungan mann, sem
fallegar Parísarstúlkur eltu á rönd-
um og var auk þess líklegur til að
hljóta Nobelsverðlaimin. Ég varð allt-
af ánægðari og ánægðari með sjálf-
an mig.
En þá lagði frú Ramsay til fyrstu
atlögunnar. — Eg hef heyrt að þér
búið í smekklegustu íbúðinni í aliri
París.
— O-e, hún er mjög látlaus.
En mér er sagt, að öllu sé þar
fyrir komið af einstakri smekkvísi.
Hafið þér ekki verið að breyta henni ?
— Jú, ég er nýbúinn að gera hana
upp, sagði ég fálega.
— Hafið þér nýtízku húsgögn?
Nei, ekki beinlínis. Þau eru í
Lúðvíks 14. stíl.
Frú Ramsay kinkaði kolli. — Já,
það er auðvitað alveg rétt hjá yður.
Eg þekki íbúðina. Þér hefðuð ekki
getað valið betra. En þér eruð líka
snillingur í slíku. Hún þagnaði andar-
tak. — Og er því þá lokið ? Nei, auð-
vitað ekki. Slikur smekkmaður hlýt-
ur að velja hlutina smám saman, um
leið og hann rekst á þá.
Aðvarandi augnaráð Richards fór
í taugarnar á mér. Ég horfði beint
í augu frú Ramsay. — ibúðin er full-
búin húsgögnum, sagði ég ákveðinn.
— Og það, sem meira er, ég held að
hún sé — þó hún láti lítið yfir sér —
fullkomin á sinn hátt. Viljið þér ekki
koma og líta á hana einhvern daginn ?
Ég held að hún hafi heyrt ögrunina
í raddblænum, því hún brosti næstum
græðgislega. — Mjög gjaman. Hve-
nær hentar það yður bezt?
— Gætuð þér borðað hádegisverð
með mér á morgun ?
— Við skulum nú sjá . . . Frú
Ramsay fletti lítilli vasabók. — Jú,
þakka yður fyrir. Á morgun þá.
Klukkan eitt eða hvað ?
— Ágætt! t
Frú Ramsay reis á faétur og setti
upp hanskana. — Eg verð að fara
núna. Við sjáumst þá á morgun.
— Ég vona að Richard geti komið
líka, flýtti ég mér að bæta við.
11 Eftir
1 JUDITH CARR
ÓLNUM
Eg kem áreiðanlega, svaraði
Richard brosandi.
Klukkan var orðin fimmtán mín-
útur. yfir eitt, þegar frú Ramsay
kom. Gegnum gluggann sá ég hana
borga bílstjóranum og með tor-
tryggni horfði ég á pakkann, sem hún
var með.
Ég gekk út til að taka á móti henni.
— Eg er víst nokkuö sein, sagði hún,
— en ég hef verið svo önnum kafin.
Hún leit niður á pakkann sinn, sem
var vafinn iauslega inn i brúnan papp-
ir. — Þér verðið að afsaka, þó ég hafi
þetta með mér. Ég er að koma beint
af uppboði. Má ég leggja pakkann
hérna frá mér?
Hún lagði hann á borðið. Umbúð-
irnar féllu utan af honum og í ljós
komu gylltir kertastjakar í Lúðviks
14. stíl. Þeir voru alveg dásamlega
fallegir, — bæði einir og einkum þó
í þessu umhverfi. Það varð stutt þögn.
en svo vafði frú Ramsay umbúðun-
um þegjandi utan um stjakana aftur.
Anddyrið mitt, sem mér hafði áður
fundizt svo snoturt, virtist nú skyndi-
lega eyðilegt. — Kertastjakarnir . . .
byrjaði ég. Frú Ramsay leit snöggt
við, eins og ránfugl, sem kemur auga
á bráð, •—• . . . eru mjög fallegir, hélt
ég áfram og áttaði mig.
:— Já? svaraði frú Ramsay hvetj-
andi. En ég lét málið niður falla. Eg
hafði auga með henni næstu klukku-
tímana, í von um að komast að því,
hvernig hún mundi næst hefja árás-
ina. En þó ekkert i íbúð minni virtist
fara fram hjá árvökulu augnaráði
hennar, þá sást engin svipbreyting á
henni.
Það var ekki fyrr en hún var að
Framhald á bls. 15.
- \Ð HLERA -
m gVERNIG stendur á því,
f að skemmtilegustu sam-
tölin eiga sér aldrei stað
M f 0 við þau borðin, sem við
sitjum við í veitingahús-
um, heldur við nágrannaborðin,
sem þó eru undantekningarlaust
það langt frá okkur, að næstum
ógerlegt er að heyra orðaskil ?
Eg hélt árum saman, að ég væri
eini maðurinn í víðri veröld, sem
væri sannfærður um, að það væri
miklu skemmtilegra að hlusta á
samtöl ókunnugra, heldur en að
hlusta á þann, sem væri að reyna
að tala við mig. Nú hef ég hins-
vegar uppgötvað, að það er öðru
nær. Þáð er að sjá sem menn al-
mennt hafi gaman af áð liggja á
hleri .. .
En þetta hefur óneitanlega sína
annmarka. Til dæmis kemur það
allt of oft fyrir, að maður heyrir
ekki niðurlag sögunnar, heyrir
ekki endirinn, sem allt veltur á.
Satt að segja hef ég hvað eftir
annað liðið hinar ótrúlegustu sál-
arkvalir af einmitt þessum ástæð-
um.
Hér er eitt dæmi um samtal,
sem aldrei mun liða mér úr minni
og sem sennilegast á eftir að
hrella mig til dauðadags. Það
vantar nefnilega i það botninn,
það lætur ósvarað spurningu, sem
hlýtur að hvíla á mér eins og mara
það sem eftir er . . .
„Sjálfsmorð ?‘‘ sagði ég við
hana. En hversvegna í ósköpun-
um ? sagði ég. Þó hann hafi svo
svikið þig, sagði ég. Ég er með
æðahnúta. Heldurðu ég vildi ekki
heldur láta einhvem spilagosa
svíkja mig heldur en að ganga
með þessa æðahnúta ? En ég er
ekki að hugsa um neitt sjálfsmorð,
sagði ég. Fólk með æðahnúta er
ekki svo vitlaust“.
Sennilegast hverjum degi sann-
ara. En hvað um sjálfsmorðið ?
Stytti hún sér aldur konan, sem
spilagosinn hafði svikið ? Eg hef
ekki hugmynd um það. Eg stóð
fyrir aftan hana og konuna með
æðahnútana. Við vorum að bíða
eftir strætisvagni. Og áður en
þessu merkilega samtali lauk, kom
vagninn, og ég mátti gjöra svo vel
að aka mína leið.
— ARNOT ROBERTSON.
4
I