Vikan - 12.08.1954, Side 7

Þegar ég átti aö skjóta
Churchill
I yANNSKI það sé nokkuð
djút tekið í árina að
(V^ segja, að ég hafi unnið
stríðið. Það eru svo marg-
ir búnir að þakka sér það á und-
an mér. Látum okkur nægja að
segja, að með því að hika við að
framkvæma það, sem mér þó bar
að gera, hafi ég bjargað þeim
manni frá tortímingu, sem einna
drýgstan skerf átti í sigrinum
yfir Hitler. Ötrúlegt, finnst þér
það? Jæja, bíddu bara við!
Sagan hefst í herbúðum við Reading. Eg
var búinn að vera í hernum í sjö mánuði, þeg-
ar Þjóðverjar lögðu Evrópu undir sig. Það leit
því út fyrir, að nokkur bið yrði á því, að ég
kæmist með út í
hinn stóra heim.
Föstudag nokk-
urn vorum við allir
kvaddir út á æf-
ingavöll herbúð-
anna, hver einasti
maður, jafnvel
kokkarnir. Yfir-
maður herbúðanna
beið okkar þar, og
við hlið hans að-
stoðarmaður hans
með blýant og blað
í hendinni. Þeir
gengu saman, með-
fram röðunum og
völdu úr menn, og héldu þessu áfram, unz viS
vorum orðnir fimmtíutalsins.
„Drekkið kaffið ykkar," sagði herbúðastjór-
inn, „og verið komnir hingað aftur í öllum
herklæðum klukkan fjögur.“
Þegar við mættum á tilsettum tima, voru
mjög skiptar skoðanir um það, hvað stæði fyrir
dyrum. Sumir fullyrtu, að við ættum að fara
til Indlands. Aðrir þóttust hafa það eftir beztu
heimildum, að við ættum að gera strandhögg á
meginlandinu. Enn aðrir þóttust vita, að við
ættum að gæta gullsins úr Englandsbanka, er
það yrði sent í öryggisskyni til Bandaríkjanna.
Við komum okkur fyrir í 'tveimur langferða-
bilum, en það var ekki fyrr en við vorum
komnir all-langt frá Reading, að liðsforinginn,
sem var fyrir okkur, skýrði frá því, að við
ættum að halda vörð um forsætisráðherrann
meðan hann dveldist yfir helgina á sveitasetri
sínu Chequers.
Þetta var þungt áfall fyrir þá, sem mest
hafði hlakkað til björtu ljósanna á Broadway,
en hlaut samt sem áður að verða okkur kær-
komin tilbreyting.
Chequers er í hjarta hins skógi vaxna Buck-
inghamshire. Þetta er undurfagur staður.
Við reistum tjöld okkar í rjóðri um mílu-
fjórðung frá húsinu. Forsætisráðherrann var
þegar kominn, svo að við létum það verða okk-
ar fyrsta verk að koma fyrir vörðum og vél-
byssuhreiðrum.
Forsætisráðherrann mun hafa óskað eftir
því, að við gerðum sem minnst ónæði, að
„Forsætisráðherrann
hérna megin.**
minnsta kosti var okkur skipað að ganga hljóð-
lega um. Síðan var valið aðgangsorð — Tofrek,
eftir einni af frægustu orustum herdeiidar
okkar.
Eg átti vörð fyrstu tvo tímana eftir mið-
nætti. Mér var fenginn staður örskammt frá
húsinu, við hinn undurfagra garð þess. Það
hafði verið mesti ys og þys þarna fram eftir
öllu kvöldi, opinberir gestir og hraðboðar höfðu
sífellt vefið að koma og fara.
En þegar klukkan fór að nálgast eitt þessa
nótt, byrjáði heldur að draga úr umferðinni,
og ég notaði tækifærið til að halla mér upp að
þægilegu eikartré og láta mér líða vel. Ég 'var
að velta því fyrir mér, hvort ég ætti að þora
að kveikja í sígarettu, þegar dyrnar á húsinu
opnuðust og i þeim birtist kunnuglegur, gildur
maður í smóking og með vindil í annarri hendi
og viskýglas í hinni.
Winston Churchill var þarna kominn i eigin
persónu og með honum De Gaulle hershöfðingi.
Þeir gengu saman yfir grasflötinn og ræddust
við.
Þeir voru að tala um þýzka flotann og
Churchill kryddaði ensku sína með frönskum
orðum og setningum, en De Gaulle svaraði
dimmum, lágum rómi.
Þeir nálguðust mig óðfluga og mér varð allt
i einu ljóst, að mér voru allar leiðir lokaðar til
undankomu. Þegar öllu var á botninn hvolft,
var auk þess alls ekki til þess ætlast, að ég
legði á flótta, heldur átti ég þvert á móti að
ganga úr skugga um, hverjir væru þarna á
fcrö.
Jú, auðvitað vissi eg, aö þetta var enginn
annar en forsætisráðherrann og hinn frægi
franski hershöfðingi. En herinn er nú einu
sinni herinn, og' hann ætlast sannarlega ekki ti!
Framhald á bls. 1J/.
o
F
l\l
Æ
M
I
KONA getur haft ofnæmi fyrir manninum sín-
um — í fyllstu merlsingu þess orðs. Að
miimsta kosti fjórar konur í Ameriku hafa feng-
ið skilnað á „ofnæmisgrundvelli.“
Ein þessara kvenna, ljóshærð stúlka að nafni
Louis'e Law, fékk skilnaöinn, þegar læknar lýstu
yfir, að hún fengi útbrot í návist mannsins síns.
Önnur, kona að nafni Grace Groat, fékk sldlnað,
þegar það þótti sannað, að hún fengi ekki ein-
asta húðsjúkdóm af nærveru mannsins síns held-
ur líka viðstöðulausan hiksta!
--O---
/ / ENNARINN var að kenna börnunum heilsu-
<fV< frœði oc/ varaði þau meðal annars við pví að
kyssa dýr.
„GeturSu nefnt mér dœmi um það, að slíkt geti
verið hœttulegt?“ spurði hún Nonna liila.
„Já. StínaJrænka kyssti gft„köttinn sinn.“
„Og hvað skeðif“
„Hann dó.“
Fyrstu myndir Ann
voru kúrekamyndir
nÚN varð fyrst fræg fyrir afburðafagr-
an líkamsvöxt. En í síðustu kvikmynd
sinni — Stefnumót í Honduras — er
þessu öllu snúið við. Hin fræga Ann
Sheridan gerir þar enga tilraun til
að gera sér mat úr fegurð sinni. Þvert á
móti. Hún klæðist rifnum og óhreinum
tötrum til myndarloka,
lendir í óskaplegum hrakn-
ingum í frumskógum Suð-
ur-Ameríku, kemst í hend-
urnar á bófum og illvirkj-
um og er hvað eftir annað
nærri orðin villidýrum að
bráð.
Fyrstu myndirnar, sem
Ann lék í, voru ósviknar
kúrekamyndir. Ástæðan
var einfaldlega sú, hve
góður hestamaður hún var.
Þetta var. 1934, nokkrum
mánuðum eftir að hún
hafði sigrað í fegurðarsam-
keppni í fæðingarbæ sínum í Texas og
haldið þaðan til Hollywood. En það var
ekki fyrr en auglýsingamennimir byrjuðu
Ann Sheridan
að leggja áherslu á líkamsvöxt hennar og
yndisþokka, að fólk fór almennt að taka
eftir henni.
Hún var orðin heimsfræg, þegar heims-
styrjöldin skall á. Aðdáendur hennar sendu
henni þúsundir bréfa á viku, og einum
tókst meir að segja að handjárna sig við
hana í anddyrinu á kvikmyndahúsi einu
— og gleypa lykilinn!
Hún ferðaðist þúsundir mílna í stríð-
inu til þess að skemmta hermönnum,
stundum á sjálfum vígstöðvunum. Her-
mennirnir fengu miklar mætur á henni
og féll það vel, hve hin dáða leikkona
var harðgerð og dugleg á ferðum sínum.
Hún sýndi þeim líka hvað eftir annað,
að hún ætlaðist ekki til neinnar viðkvæmn-
islegrar tillitsemi, og til eru myndir af
henni með óbreyttum hermönnum, þar sem
hún situr hin kátasta í hópi þeirra, klædd
hinum brúna vígvallabúningi þeirra og
engu hreinni en þeir.
Ann notar púður og varalit mjög í hófi
og hefur hið mesta yndi af útivist. Hún
er rauðhærð og hávaxin.
7