Vikan - 28.04.1955, Síða 4

Hin sanna saga Evu Braun og Adolfs Hitler
f/
r
//ÚN festi litla glitrandi hálsmenið, sem Adolf
7/, hafði gefið henni i jólagjöf þrem vikum áður,
um hálsAi á sér. Um leið og hún festi lásinn,
kom auga á litla gullkrossinn, sem frænka
henniy hafði j«Wienni, í skúffunni. Hún starði
á hann^idMtek, ^^^annst hún skyndilega svo
vanmáttuftjyi svo ýtti hún honum óþolinmóð frá
Það*rc»iOg það fælist einhver ákvörðun
í þc^^peyfingi
Karf*færði hAni kaffi, gerfikaffi, þvi nú var
ekkert anna^^il, og hún yrði að drekka það,
þrátt fyrir lyktina af þvi.
— Karl, sagði hún og bar ótt á. — Hingað til
hefurðu alltaf kallað mig Evu Braun, en héðan
í frá verð ég frú Hitler. Viltu gjöra svo vel að
segja hinu fólkinu það, svo að það geti kallað
mig mínu rétta nafni.
- Já, frú. Má ég færa yður hamingjuóskir
mínar, sagði hann og hneigði sig. — Ég vona að
þér verðið mjög hamingjusamar í mörg ár.
1 mörg ár! Þorði hún að vona það? — Já, já,
sagði hún svo. — Við verðurrí hamingjusöm. Það
4er ég vú^ um. Við munum lifa hamingjusömu
lífi i nytfg ár.
Þagpcirtist si^tóralangt til Amazon. En kafbát-
urini&beið þj*||*ra T^|tettin. Hún horfði 1 hin bláu
augu harís og snögg\rast fann hún sárt til þess,
svona ,elskulegur maður skyldi þurfa að deyja.
adi bl3rídast saman við þessa gráu ösku,
sem IttíTdi Berlpf og hún gat ekkert gert fyrir
hann. Gnýrmn' frá byssunum virtist skyndilega
aukast uppi ^ir þeim og færast nær. Hún óskaði
þess, að Konrad væri heill á húfi. Það virtist alveg
óhugsandi að nokkur maður gæti lifað slikt af. En
hann hafði alltaf verið bjartsýnn. Alveg á sama
hátt og Adolf hafði alltaf treyst því að haka-
krossinn mundi vernda sig, þannig hafði Konrad
verið viss um, að hann mundi lifa þetta af. Það
var hún reyndar líka.
Hún gretti sig, meðan hún drakk kaffiö. Urn
leið og hún lét frá sér bollann, skók ný spreng-
ing neðanjarðarbyrgið svo ofsalega, að það var
eins og það væri að kasta upp. Það glamraði í
bollanuwf þegar hann hristist á undirskálinni.
Húoreekk iomi setustofuna, sem var í næsta
herbergi. Þaijgpa^geðið eftir henni.
í herbergiípii biðu Hefinar þeir Martin Bormann,
Walter og fleiri og horfðu á hana tóm-
llSí^ra.^C bomhau lá hjónavígslubókin tilbu
til ufKtjrskriftaffi? Göbbels og kona hans stóðu
hjá Adolf. Það var eitthvað óraunverulegt við
Göbbels á þessu augnabliki, er hann ritaði
nafn sitt sem vígsluvottur með erfiðismunum
eins og hann þjáðist af stífkrampa í hendinni.
Hún tók sjálfblekunginn og skrifaði Eva, og
hönd hennar skalf, því að hjartað barðist svo
ákaft í brjósti hennar. Hún byrjaði að skrifa
Braun, en er hún hafði ritað B, áttaði hún sig
og strikaði það út og skrifaði í staðinn Eva
Hitler í fyrsta skipti.
,,Heil Hitler!" sagði hún, sneri sér að honum
og kyssti hann.
En á sjálfu giftingaraugnablikinu vék sú hugs-
un ekki frá henni, að dauðinn væri nálægur,
líkt og óumflýjanleg örlög eltu hana. Ef hinn
óskaplegi hávaði gæti aðeins þagnað augnablik,
hvinur byssukúlnanría og drunur hinna hrynj-
andi múra! Ef rykbragðið í kverkunum vildi
aðeins hverfa! Strætin fyrir
vera þakin líkum, er væru
og lík Gyðingadrengsins, e:
fyrir löngu, og skyndileg:
hans toga í faldinn á brúðarkjólnum. Plóttinn'
Stettin hlyti að verða óbærilegur, en hún
yrði að hafa hugrekki! Loksins var hún orðin
frú Hitler, æðsta kona Þriðja ríkisins. ,,Eg er
frú Hitler,“ hugsaði hún. En þá varð henni ljóst,
að Konrad var í loftvarnarbyrginu hjá henni.
Hann hafði komið inn um dyrnar, er fjær voru,
og stóð í horninu. Augun í honum voru eins
og bláar steinvölur, og andlitið á honum var
horaðra en áður, en sama mátti að sjálfsögðu
segja um öll þýzk andlit. Hún sneri sér við um
leið og hann kyssti á hönd hennar.
„Heil, frú Hitler," sagði hann.
,,Ég var hrædd um, að þér kæmust aldrei heill
á húfi hingað.“
,,Ég lofaði að koma. Margar götur eru ófær-
ar, skothríðin fer stöðugt vaxandi, sprangjurnar
falla stanzlaust, en ég slapp ómeiddur."
,,Það var gott.“
En hvað það var dimmt í loftvarnabyrginu.
þetta verið ragnarökkur, eða var hugmynda-
fið að hlaupa með hana í gönur og gera ha:
Hún sá hermann afhenda
ðil^gu. Hann las hana og rétti Hffler
hún fyndi á sér, að þetta væ
fréttir, gat enginn lesið slíkt ijr andliti
í^Wpví að það var órannsakan!
* orðsendinguna og lét sér ekki hel
ur bregða. Hann leit á þau stjörfu og fjarrænu
Hugnaráði. Æðarnar í gagnaugunum voru þrútn-
■r, skyndilega reif hann af sér sáraumbúðirnar
'með einu handtaka.
„Hvað hefur skeð,“ hrópaði hún, og er eng-
inn anzaði henni, þreif hún orðsendinguna og las.
Enn hafði trúnaður og þagnarskylda verið rof-
in. Alls staðar voru njósnarar.
Kafbáti 72982 sökkt hjá Stettin.
Það hlaut að hafa verið njósnari í loftvarna-
byrginu, og hún leit upp og gerði sér skyndilega
ljóst, að þessi ógurlegu reynsluár höfðu gert
hana gamla um aldur fram. Hafði ekki spákonan
sagt, að hún myndi giftast og deyja síðan. Dauð-
inn var nálægur þarna í loftvarnabyrginu og
benti sínum visna fingri á hana. Á holdlausu
andliti hans var hið óafmáanlega glott. „Kom
þú til mín,“ sagði dauðinn.
Hún minntist skilaboðanna á jólatrénu, og er
Carl færði henni kampavínið til herbergis henn-
ar, er hún snæddi árbítinn um morguninn.
Augun í honum eru blá, hugsaði hún og hrópaði
upp yfir sig. „Þarna er njósnarinn! Hann er
ekki bróðir Wilhelms! Hann er ekki Carl . .
og rödd hennar brast af geðshræringu.
Bormann þreif í axlirnar á Carli og sneri hon-
um við, og Eva horfði framan í manninn, sem
hafði sagt Auf Wiedersehen á Schmittenhorn,
en hafði ekki kysst hana eins og hún þráði. Hann
leit á hana og brosti. (En hvað Englendingar eru
hugrakkir, hugsaði hún, og brjálaðir um leið!)
Þá hleypti Bormann af Luger skammbyssu
af reyk. Hún
ekki sjá það,
sem eru feig-
'auðinn var á
Geli hafði sagt!“ Hann mun
og hann mundi drepa hana,
því að hún fann á sér, að loftvarnabyrgið yrði
hvílustaður hennar. Hún horfði örvæntingarfull
á Konrad.
Hann kinkaði kolli. „Ég skal ekki bregðast,“
sögðu varir hans.
Konrad fylgdi henni til herbergis hennar, með-
an verið var að bera burt llk Carls. Hver taug
i líkama hennar var þanin. Það var móða fyrir
augum hennar, því að ógurlegur ótti heltók hana
alla. Konrad lokaði dyrunum.
„Ég hef gert allar nauðsynlegar ráðstafanir,“
sagði hann.
„Hvaða ráðstafanir ? “
„Við skulum fara aftur til Tyrol. Það er vel
hægt. Ég sagði alltaf, að ég myndi bjarga yður,
Eva. Og það skal ég standa við.“
Hún rétti fram hendurnar hjálparvana. „Ég
er svo óumræðilega hrædd. Ég þyrði aldrei að
horfast í augu við skothríðina þarna upprí Það
er eins og sjálft helvíti.'
fíö skulum fara eftir sorpræsinu
aií-
'Kvíði’Tfennar minnkaði lítið eitt. „Ó,'
“^tta er svo hræðilegt.“
rír munu deyja, en þér mí3
svegjjeg. Það er enn ekki um seinan.'
4