Vikan - 23.06.1955, Side 5

eru ekki margir menn í Hollywood, sem standa
honum jafnfætis í því og enginn, sem tekur
honum fram.
Á meðan á þessu stóð, hafði ég ekki mikið að
gera. Að vísu hafði ég kynnt mér allar aðstæð-
ur, en ofurstinn hafði sjálfur verið viðstaddur.
Ég reikaði inn í hellinn og var að velta því fyrir
mér, hvernig hann hefði litið út þessa örlaga-
ríku nótt fyrir tíu árum. Rétt fyrir innan hellis-
munnan lá flatur, sléttur steinn, sem var tilvalið
sæti. Þar höfðu Romeo og Júlía sjálfsagt setið.
Þegar ég aðgætti betur, sá ég fjóra blauta síga-
rettustubba, þar af tvo með varalit á, liggja í
votum sandinum. Svo þá var hægt að sanna þann
hluta sögunnar. Ef þau hefðu ekki hrakizt út úr
hellinum, þegar fór að „drjúpa og hrynja“ úr
loftinu.......
Eg leit upp — og starði upp í loftið. Það var
renni slétt, eins og það hefði verið tálgað með
handafli, og alveg þurrt og dropalaust.
Þar voru engir steinmolar, sem gátu dottið!
Samt höfðu þau bæði haldið því ákveðið fram.
En svo kom ég auga á steinvölurnar, sem lágu
hjá sígarettustubbunum. Allt í einu virtust stein-
arnir alls ekki eiga við á þessum sandi, sem
sjórinn var búinn að slétta. Hvers vegna voru
þeir svona fáir — og hvers vegna aðeins ofan á
sandinum — eins og þeii' væru nýkomnir þangað ?
Þeir höfðu svo sannarlega ekki dottið ofan úr
loftinu.
Eg fékk hjartslátt. Ég gekk áfram inn í hell-
inn, að stóra steininum, þar sem — morðinginn
hafði falið sig og beðið fórnarlambs síns, eins
og Bayard hafði haldið. Þar sá ég alveg sams
konar smásteina, sem höfðu kastazt þangað í ein-
hverjum fyrri stormum, en þeir voru hvergi
annars staðar sjáanlegir.
Ég fékk gæsahúð af æsingi. Líkið af Hetzen
hafði þá ekki legið inni í hellinum, meðan ungu
elskendurnir reyktu sígaretturnar sínar, heldur
hafði morðinginn sjálfur verið þar! Ég reyndi að
setja mig í hans — hennar — spor. Allt virtist til-
húið. Hann var búinn að skrifa bréfið, í nafni
Odette, til að lokka Hetzen inn í hellinn á mið-
nætti. Og rétt þegar sá tími nálgaðist — þá
höfðu Douglas og Ninon skyndilega og alveg
óvænt reikað inn i hellismunnann og virtzt
með því ætla að eyðileggja alla ráðagerð hans.
Ég gat ímyndað mér vaxandi taugaóstyrk hans
og þögular formælingar hans, þegar hið dýrmæta
augnablik var komið og þessir óvæntu elskendur
kveiktu sér rólega í sigarettum og spjölluðu sam-
an. Majórinn gat komið á hverri stundu — og
farið aftur, ef hann sæi að þar væru tvær mann-
eskjur fyrir. Eða ef hann gerði það ekki, þá var
hvort sem var ekki hægt að fremja morðið,
með elskendurna sem vitni.
1 örvæntingu reyndi morðinginn að finna
eitthvert ráð til að koma þeim í burtu, án þess
að gera þau tortryggin. Þau mundu kannski verða
hrædd við hávaða — en það var ekki víst að
Douglas yrði hræddur við neina smámuni.
Framhald í nœsta blaði.
Veiztu?
1. Á nærsýn manneskja að nota gleraugu með
safngleri eða dreifigleri ?
2. Hvar er Andey? En Andriðsey?
3. Hvað hefur ánamaðkurinn mörg augu?
4. Á hvaða breiddargráðu er miðjarðarlínan ?
5. Hver skrifaði fræga leiðbeiningabók um
hegðun prinsa?
6. Hvað er kavíar?
7. Hvert trúðu fornmenn að ellidauðir og sótt-
dauðir menn færu?
8. Hvað er sameiginlegt með Schoenberg, Hm-
demith og Weill?
9. Hver er hæsti tindur. Alpafjallanna ?
10. Gáta: Hver er sú víða,
breiðleita og brúnsiða,
sorglega stynur
í sal örendra.
Plengd er með hverju
fjórtánda dægri,
ákaflega
með einu barefli ?
Sjá svör á bls. 1 j.
I
I
I
I
EFTIR J. L. CWENS.
r
"L'G var að velta því fyrir mér, hvernig
ég gæti náð mér í peninga, þegar
ég rakst á Sam Rickett á barnum. Við
vorum einu sinni skólabræður, en nú
lifum við við ákaflega misjöfn kjör. Ég
er láglaunaður safnvörður, en hann
verzlunarmaður, sem ekur í fallegmn
bfl og heldur sig aðeins réttu megin
við lögin. Engum geðjast að því, hvern-
ig hann fer að því að græða.
Hann ekur um landið og kaupir húsgögn.
Munirnir hafa venjulega gengið mann fram af
manni, og eigendurnir hafa enga hugmynd
um það, hvort þeir eru einhvers virði. En það
veit Sam aftur á móti. Hann kaupir þá fyrir
einhverja lítilfjörlega upphæð og selur þá svo
aftur með margföldum ágóða.
Ég bauð honum bjórglas og sagði, án þess
að hafa mikla von um að það bæri árangur:
— Þú getur víst ekki lánað mér 2500 krónur,
Sam ? Ég skal borga þér þær smám saman,
500 krónur á mánuði. Þú manst eftir henni
Gvendolinu gömlu, kennslukonunni okkar. Hún
er orðin svo bláfátæk. Ellistyrkurinn hrekkur
skammt og hún hefur engin eftirlaun, af því
að hún hætti við skólann, til að kenna í einka-
tímum.
— Ég skil ekki, að mér komi það nokkuð
við, urraði Sam.
— Hún hefur safnað að sér dálitlu af gömlu
dóti, og mér datt í hug, að það væri kannski
einhvers virði, ef hún fengist til að selja það.
Ég vildi t. d. gjarnan kaupa gamla rómverska
peninga, sem einhver nemandi hennar gaf
henni einu sinni, í safnið mitt.
— En þú hefur ekki efni á því, eða hvað?
sagði Sam. — Og þá kemurðu til mín. Þú ert
þó ekki vanur að vilja láta sjá þig með mér.
Ég lét sem ég heyrði þetta ekki, einkum
þar sem það var satt, en ég vissi, að rifrildi
við Sam mundi ekki hjálpa Gvendolínu gömlu.
— Ég get að vísu ekki lagt út stóra upphæð í
einu, en ég má missa nokkur hundruð á
mánuði, sagði ég auðmjúkur. — Þakið á hús-
inu hennar lekur og sængurfötin eru næstum
slitin upp til agna.
— Þetta er tilgangslaust fyrir þig, svaraði
Sam og fór, án þess að bjóða mér annað bjór-
glas.
Það kemur þér auðvitað kynlega fyrir sjón-
ir, að ég sltyldi ekki bara gefa gömlu ltonunni
smáupphæðir, þegar ég hafði efni á því. En
þessi elskulega gamla kona var allt of stolt
til að taka við ölrnusu. Þessvegna hafði ég
stungið upp á því að hún seldi mér þessa gömlu
peninga.
KVÖLDIÐ eftir leit ég inn til hennar. —
Ég get sennilega ekki keypt peningana
eins fljótt og ég bjóst við, sagði ég. — En
það verður fyrr en varir.
— Georg, sagði hún og brosti. — Eftir
að þú fórst um daginn, þegar þú hafðir boð-
izt til að kaupa gömlu peningana af mér, var
ég að velta því fyrir mér hvort ég ætti að
selja þér þá, því ég veit að þú hefur ekki efni
á þessu. En nú er málið leyst. Annar gamall
nemandi, Sam Richett, kom og keypti þá.
Hann var í dýrindis frakka, svo mér fannst
hann hafa betur efni á því en þú. Ég vona, að
þú hafir ekki haft mikla ágirnd á peningun-
um, Georg. Bætti hún við, kvíðafull á svipinn.
— Nei, nei, það skiptir engu máli. En við
Sam erum engir vinir og ég býst við, að hann
hafi prettað þig.
— Nei, það held ég eklti, svaraði hún blíð-
lega. — Þú sagðir mér, að þeir væru nokkuð
mikils virði, þó þú nefndir enga upphæð, svo
ég neitaði að selja þá fyrir 100 krónurnar, sem
hann bauð fyrst. Ég sagði honum, að ég gæti
ekki selt sjaldgæfa rómverska peninga fyfir
minna en 1000 krónur. Hann reyndi í fyrstu
að prútta, en að lokum borgaði hann mér þá
upphæð fyrir þá. Hve mikið ætlaðir þú að
borga mér?
— 2500 krónur!
— Jæja, ég vil nú heldur 1000 krónur frá
manni, sem hefur efni á því, en meira en
tvöfalda þá upphæð frá þér, sem ekki mátt
missa það.
Er G þóttist viss um að geta hitt Sam á
barnum. Hann mundi ekki standast þá
freistingu að hrósa sigri yfir mér. Hann hefði
aldrei keypt þessa gömlu peninga, ef hann
hefði ekki þótzt viss um að geta grætt á þeim.
Hann sat við barborðið, þegar ég kom inn,
og bauð mér wiskyglas. Svo dró hann upp
pokann með peningunum og lét hringla í þeim.
— Þarna sló ég þér við, gamli vinur, sagði
hann. — En safnið þitt getur fengið þá fyrir
5000 krónur.
■— Níðingurinn þinn, sagði ég. — Þú vissir
vel, að ég ætlaði að borga gömlu konunni
2500 krónur og svo hefurðu ætlað að svíkja
þetta út úr henni.
Hann roðnaði af reiði, en þó átti hann eftir
að roðna ennþá meira, þegar ég hélt áfram!
— En hún lék nú samt á þig!
— Hvern fjandann áttu við? Svona gömul
og elskuleg kona mundi ekki einu sinni kunna
að skrökva.
— Mér þykir vænt um, að þú skulir gera þér
grein. fyrir því, svaraði ég. — Hennar líkar
tapa venjulega á því að hitta fólk eins og þig.
Þar sem aumingja gamla konan kann ekki að
skrökva sjálf, trúði hún því, þegar ég sagði
henni að peningarnir væru verðmætir. Hún
treysti mér, þar sem ég er sérfræðingur á
þessu sviði. En peningarnir eru bara eftir-
líkingar. Ég skrökvaði aðeins að henni í þeim
tilgangi að hjálpa henni, af því að ég vissi,
að hún mundi ekki taka við gjöfum frá mér.
En þar sem öðrum eins þorpara og þér dettur
ekki í hug að nokkur maður geti hegðað sér
svona bjánalega þá ert það þú, sem hefur verið
hjálpsamur og örlátur við gömlu kennslukon-
una þína. Ég efast um, að þú fáir 50 krónur
fyrir þessar eftirlíkingar.
5