Vikan - 12.09.1956, Blaðsíða 9

GISSUR IIITTIR RÆNINGJANN.
Þjónninn: Þaö voru fleiri menn rœndir í þessu
hverfi í nótt, frú.
Rasmína: Hvað þetta er hrœðilegt!
Rasmína: Finnst þér ekki hræðileg öll þessi rán Rasmína: Það stendur hér, að einn
hérna í nágrenninu, Gissur? ' framið alla glcepina. Lögreglan lýsir
Gissur: Jú, það finnst mér sannarlega. Eg vona hdum, grönnum ungum manni.
að þeir nái þessum þorpara.
maður hafi
honum sem
Skrifstofumaðurinn: Eg var að lesa að rœning-
inn hafi verið œði aðsópsmikill í hverfinu yðar í
nótt.
Gissur: Já, það fer varla að vera óhœtt að fara
út á kvöldin.
Rasmina: Bimmi, vertu ekki að fara út! Það
er hcettulegt að vera úti í myrkrinu. Það er alltaf
verið að ráðast á fólk.
Bimmi: Hafðu engar áliyggjur af mér. Eg geng
ekki með peninga á mér.
Gissur: Já, ég kom heim í leigybíl. Eg œtla
ekki að eiga neitt á hœttu.
Rasmína: Eg hef svo miklar áhyggjur af Bimma,
bróður mínum. Ég vona að ekkert hafi komið fyrir
vesálings drenginn.
Þulurinn í útvarpinu: 1 nótt hefur hann framið
sex rán í viðbót og rœnt peningum, slcartgripum
og loðskinnum. Fórnarlömbin segja að þetta hafi
verið sami hái, granni ungi maðurinn, sem . . .
Rasmina: Vœri það ekki hrœðilegt, ef vesalings
Bimmi rœkist á þennan miskunnarlausa rœningja.
Gissur: Rasmína! Mér heyrist ein-
lwer vera að lœðast inn.
Gissur: Það lítur út fyrir að Bimmi hafi einmitt rekist á
rœningjann!
Rasmína: B-i-m-m-i!
Bimmi: N-ú, ég hélt að þið vœruð löngu sofnuð.
DROTTNINGIN AF SABA
auðgaðist á
VAR drottningin af Saba önnur eins
fegurðardís og sagan telur okkur trú
um? Var hún hvað fegurð sneri á borð
við Cleopötru og Helenu of Tróju?
Þegar drottningin gekk í fyrsta sinn
inn í hinn dýrðlega hásætissal Salomons
konungs með gljábónaða marmaragólf-
inu, þá glampaði svo á það, áð hún hélt að
það væri blautt og lyfti ósjálfrátt upp
síða pilsinu sínu — svo að öll hin tigna
hirð konungsins sá að hún var kafloðin
á fótunum.
Þessi saga hefur að minnsta kosti geng-
ið frá kynslóð til kynslóðar meðal hinna
dreifðu hirðingjaflokka, sem enn búa í
þeim hluta eyðimerkurinnar, sem einu
sinni var konungsríki frægrar drottning-
ar. Ég bjó í nokkra mánuði meðal þess-
ara Araba og var fyrsti hvíti maðurinn,
sem margir þeirra höfðu nokkurn tíma
séð.
Þó að enginn þessara hirðingja kunni
að lesa eða skrifa og þeir eigi engar rit-
aðar sögur, þá þekkja þeir sögu kyn-
flokks síns margar aldir aftur í tímann.
Hún gengur frá föður til sonar í sögu-
formi og þetta fólk hefur frábært minni
á nöfn og jafnvel dagsetningar.
Meðal annars kunna hirðingjarnir frá
því að segja að drottningin af Saba hafi
haft vanskapaðan fót. Því á hún að hafa
haldið leyndu með því að vera alltaf í
dragsíðum pilsum. Og þar sem kveneðlið
hefur lítið breytzt, þá fylgdu kvenþegn-
arnir fordæmi drottningar sinnar og gengu
líka í dragsíðum pilsum, svo að hún
þurfti ekki að finna til þess þó hún gengi
í pilsum, sem voru óvenjulega síð að
þeirra tíma arabískum sið.
Ég var fullvissaður um, að fyrir utan
gallaða fótinn og leggina, hefði hún verið
falleg, með mikið kolsvart, gljáandi hár,
klassískt andlit og kaffibrúna og silki-
mjúka húð.
Kynflokkurinn gat ekki nógsamlega
lofað vaxtarlag hennar. Mér skildist að
tölurnar sem mestu máli skipta í því efni,
hafi verið eitthvað nálægt 100 : 58 : 95.
Svo hreykin var hún af þessu granna
mitti og þessum fagra bol, að hún gekk
vatni
mmmm
oft um ber fyrir ofan mitti. Hinar kon-
urnar voru fljótar að komast upp á þá
tízku.
Mér var sagt, að fagurt vaxtarlag hafi
alltaf verið einkenni Sababúa. Karlmenn-
irnir benda enn í dag hreyknir á kven-
fólk ættflokksins, sem er einasta Araba-
kvenfólkið sem ég þekki, sem ekki geng-
ur í neinu að ofan nema slæðum.
Drottningin hét Bilquis. Saba var nafn-
ið á landi því sem hún ríkti yfir.
Þó að karlmenn kynflokksins töluðu
mikið um fegurð Bilquisar drottningar,
þá fannst þeim jafnvel ennþá meiri á-
stæða til að tala um hinar slyngu verzl-
unaraðferðir hennar, sem færðu henni
öll þessi geysilegu auðæfi.
I Biblíunni lesum við að hún hafi gefið
Salomon konungi „hundrað og tuttugu
talentur gulls og afarmikið af kryddjurt-
um og gimsteina“. Hún aflaði auðæfa
sinna með því að hafa vald á reykelsis-
markaðinum. Reykelsi er ilmandi gúmmi-
kvoða, sem á þeim dögum var í öllum
Arabalöndum mikið notuð við helgiat-
hafnir. Cana á suðurströnd Arabíu var
svo að segja eini staðurinn, þar sem þetta
eftirsótta reykelsi fékkst, og þar er það
ræktað enn þann dag í dag.
Cana var aðeins lítið land, og kaup-
mennirnir urðu að flytja reykelsið á
úlvöldum yfir mjótt fjallaskarð, til að
koma því á markaðinn í stóru Arabalönd-
unum í norðri. Um þetta skarð lá einasta
leiðin norðuryfir. Svo óheppilega vildi til
— fyrir kaupmennina — að rétt hinu
megin við skarðið voru borgarhliðin á
Saba, höfuðborg Bilquisar drottningar.
Og þar voru einustu fáanlegu vatns-
birgðimar á margra mílna svæði. Næstu
brunnar á leiðinni voru of langt í burtu
til að menn og úlvaldar gætu komizt
þangað, án þess að birgja sig upp í brunn-
unum í Saba. Það var heldur ekki hægt
að snúa við, án þess að fylla vatnsbelg-
ina fyrst.
Bilquis gat því borið fram kröfur að
vild sinni á hendur kaupmönnunum, sem
sátu svona vel í gildrunni. Annaðhvort
urðu þeir að selja henni allar reykelsis-
Drottningin lyfti upp pilsinu nm leið og hún
gekk inn í hallarsal Salomons konungs.
birgðar sínar fyrir verð, sem hún ákvað
sjálf, eða þeim var varnað aðgöngu að
brunnunum. Þeir áttu ekki um annað að
velja en að selja henni reykelsið eða deyja
úr þorsta.
Með svo miskunnarlausum aðferðum
fyllti hún stóra vöruhúsið sitt með reyk-
elsi. Og þar sem kaupmennirnir frá Cana
komust ekki norður, þá komu kaupmenn
frá Egyptalandi, Sýrlandi og mörgum
öðrum löndum suðureftir til að kaupa.
Þeir urðu fyrir samskonar meðferð. Ann-
að hvort borguðu þeir verðið, sem Bil-
quis drottning krafðist — eða þeir fengu
ekkert vatn. Það þýddi ekkert um það að
tala, og jafnvel þrjózkustu kaupmennirn-
ir fundu enga aðra lausn en að borga að
endingu umbeðið verð. Og hvílíkt verð!
Bilquis gat hirt sex hundruð pro cent.
Það er ekki að furða þó sögunni hafi
sést yfir jafn vel falin galla og þó fæt-
urnir á henni væru ekki eins og bezt varð
á kosið, úr því hún hafði annað eins vaxt-
arlag og annað eins fjármálahöfuð til að
halda við minningunum um sig.
— Er konan þín listhneigð?
Listhneigð! Hún er svo listhneigð að henni
er alveg sama hvernig súpan er á bragðið, ef
hún er bara falleg á litinn.
—o—
Hvað myndirðu gera, ef þú værir einn á
eyðieyju ?
Setjast niður og leggja kapal. Þá kæmi
áreiðanlega einhver og segði „Fyrirgefðu, en þú
getur lagt fimmið þarna ofan á sexið.
BLESSAÐ
BARIMIÐ
Mamman: Eg vildi að þú hefðir ekki lofað Lilla, að hann
skyldi fá að sofa úti í tjaldinu í nótt. Það rignir kannski.
Pábbinn: Hafðu engar áhyggjur. Strax og hann er sofnaður,
ber ég hann inn í rúmið sitt.
Lilli: J-ii, pabbi, finnst þér þetta ekki gaman?
Pabbinn: Jú, Lilli. En nú er kominn tími til að fara að
sofa.
Mamman (um morguninn): Jœja, Lilli, var
ekki miklu betra að sofa t sínu eigin rúmi?
Lilli: Jú, það'var'það sannarlega. Mér var svo
kált þarna úti, en pábba var alveg sama.
Mamman: Ha? Flutti pabbi þinn þig
ekki inn ?
Lilli: Nei, ég gat ekki einu sinni vakið
hann.
Frúin: Líttu á hann! Þarna steinsefúr hdnn
undir berum himni! Er þetta ekki heimskulggt ?.
Maðurinn: Bg.er viss um að Lilli litli.soyur
hans vœri ckki svo heimskur oð gera þetta.
8