Vikan - 29.11.1956, Blaðsíða 9

(HSSUR LÆRIR AÐ META KYRRÐINA
Rasmína: Því lestu ekki einhverja bók, ef pú
hefur ekkert annaö að gera?
Gissur: Ég er búinn að lesa allar bœkur á Gissur: Ég vil ekki fara á bókasafnið. Kyrrðin
heimilinu. þar fer í taugarnar á mér.
Rasmína: Það er heilmikið af bókum sem þú Rasmína: Þú vilt aldrei gera neitt af viti . . .
hefur ekki lesið, á bókasafninu. en þú skalt nú fara þangað samt.
Gissur: Afsakið, vilduð þér
1. bókavörður: Ssss ....
2. bókavörður: Þögn!
3. bókavörður: Uss!
Gissur: Afsakið, vitið pér . . .
Bókavörður: Þér ónáðið hina!
Lesandi: Hafið ekki svona hátt.
2. lesandi: Hvaða hávaði er þettaf
Lesandi: Hamingjan góða, en þau lœti!
Gissur (hugsar): Ég hef ekkert á móti of-
urlitlu nœði, en þetta er heldur mikið af þvt
góða . . .
. 3-11
World rightt cocivcd
Gis8ur: Hvað ég er feginn að vera kominn út.
Hefði ég stanzað nokkrar mínútur í viðbót í þess-
ari gröf, hefði ég misst vitið.
Rasmína (syngur): Hann elskar jörðina sem
hún gengur á, því hún á hana álla . . .
Rasmína: Hvert ertu nú að faraf
Gissur: Aftur á bókasafnið.
Það kom bíll akandi gegnum
skemmtigarðinn. Og það var ...
JkJPI VIÐ STÝRIÐ

Er G var að aka gegnum St. Louis skemmtigarðinn fyrir
skemmstu, þegar ég sá svolítinn bílanga skjótast upp eina
af þvergötunum. Sá, sem við stýrið sat, var í fötum og ók eins
og hver annar maður, en þetta var bara alls enginn maður.
Þetta var sjimpansi.
Sjimpönsunum í dýragarðinum í St. Louis finnst óskaplega
gaman að aka bíl. Eitt sinn gengu þeir undir talsvert strangt
hæfnispróf í akstri. I ljós kom, að þeir voru viðbragðsfljótari
við stýrið en venjulegir ökumenn. Sjimpansar eru að því leyti
ólíkir mönnunum, að þeir keyra alls ekki á, nema þegar þeim er
kennt það til þess að skemmta áhorfendum.
Að mannskepnunni undantekinni, er sjimpansinn gáfaðasta
skepna jarðarinnar. 1 dýragarðinum í St. Louis eru 24 apar
þessarar tegundar. George Vierheller, stjórnandi dýragarðsins,
hefur safnað þeim. Hann hefur mjög ákveðnar skoðanir um
hvernig dýragarður eigi að vera. Hann vill að dýrin skemmti
sér — og skemmti um leið áhorfendum. Þama er lítið af búr-
nm. Villidýrin hafast við í feiknstórum gryfjum, sem þannig
eru úr garði gerðar, að maður hefur það alls ekki að tilfinn-
ingunni, að þau séu ófrjáls. Þau hafa tjarnir til þess að baða
sig í, runna til þess að fela sig í, tré, klappir, sand og gras. Gryf j-
urnar þeirra eru þannig ,,innréttaðar“, að það er því líkast sem
þau séu heima hjá sér.
1 dýragarði Vierhellers eru líka þrír leikvangar, sem sam-
tals taka 12,000 áhorfendur í sæti. Þarna er efnt til sýninga
tvisvar á dag og þrisvar á sunnudögum.
Þegar ég heimsótti garðinn, stóð ein sýningin yfir. Áhorf-
endum til mikillar skemmtunar, voru þrír ljónaungar og tveir
ungir sjimpansar að keppast um, hver fengi að leika sér að
strásóp, sem kastað hafði verið inn á leikvanginn. Sjimpansam-
ir sigruðu. Annar þeirra greip einfaldlega í halann á ljónun-
um og hélt þeim þannig á meðan félagi hans hremmdi sópinn
og sentist með hann upp í tré.
Þegar lófatakinu lauk, kom agnarlítill bíll akandi og stopp-
aði á vígvellinum. Honum ók sjimpansi í fallegri svuntu og
tottaði sígarettu. Maður með vindil í munninum gekk út á
leikvanginn og kallaði til annars sigurvegarans: „Komdu, Pea-
nuts! Það er verið að sækja þig.“ Peanuts hljóp að bílnum og
settist í baksætið. Öku-apinn sneri bílnum við og ók eins og
greifi að sjimpansahúsinu.
Ég þóttist vita, að maðurinn með vindilinn væri George
Vierheller og kynnti mig fyrir honum. Hann bauð mér upp
á gosdrykk, fylgdi mér að veitingatumi, sem stóð þama í
grendinni, og sagði: „Sambo, láttu Packard hérna fá einn sítrón."
Sambo, sem var sjimpansi, seildist eftir sítrónflösku, opnaði
hana með einu handtaki, stakk tveimur stráum í stútinn og
rétti mér. Svo stökk hann í fangið á Vierheller og þeir heils-
uðust með innilegum faðmlögum.
Það var dautt í vindli Vierhellers. Sambo kveikti á eldspýtu,
gaf honum eld, slökkti svo vandlega í spýtunni. Ég hafði ekki
klárað úr flöskunni, svo að Vierheller fékk Sambo hana og
hann byrjaði að sjúga sítrónið upp í sig gegnum stráin. „Vertu
ekki svona pempíulegur. Drekktu joetta eins og maður,“ sagði
Vierheller. Sambo fleygði frá sér stráunum og tæmdi flöskuna
í tveimur sopum.
Við heyrðum mikinn hlátur berast frá apabyrginu. „Phil
er eitthvað að leika sér,“ sagði Vierheller og fylgdi mér að stóra
búrinu, sem Phil á heima í. Phil er góriiluapi og vegur 600 pund.
Hann var að renna sér fótskriðu út í tjörnina sína og kom
niður í hana með svo ferlegum' dynk, að vatnsgusurnar gengu
yfir áhorfendur. Það þótti honum sýnilega einkar skemmtilegt.
Svo tók hann upp uppáhalds leikfangið sitt — geisistóran hjól-
barða af vörubil — og þeytti homnn af því heljarafli í vegginn,
að hann hentist lengst fram á gólf.
„Halló, Phil,“ kallaði Vierheller, „komdu hingað og heilsaðu
upp á Vance Packard.“ Phil hætti að leika sér og rölti til okk-
ar. Hann bauð mér hendina, en ég afþakkaði kurteislega,. Hann
þrýsti ásjónunni að rimlunum svo að hann og Vierheller gætu
hvíslast á. Vierheller sagði, að því miður væri ekki annað
þorandi en hafa hann í búri. En þegar hann hefði verið minni,
hefðu þeir oft leikið sér saman. „Nú er hann orðinn of sterkur,"
bætti vinur hans við. „En hann mundi ekki meiða mann vilj-
andi.“ 1 kveðjuskyni opnaði hann svo flösku af vel sterkum
bjór, sem Phil svolgraði græðgislega í sig.
Ibúarnir í St. Louis eru mjög hreyknir af dýragarðinum sín-
um, og er það ekki nema að vonum. Þetta er eflaust einn af
skemmtilegustu dýragörðum veraldar. Nú er í ráði að stækka
hann til muna.
Vierheller er óvenjulegur dýragarðsstjóri, að ekki só *aeira
sagt. Oft fer hann með sjimpansana sína í búðir, til þess að
kaupa á þá föt. Þeir máta fatnaðinn, eins og hverjir aðrir við-
skiptavinir. Þegar Vierheller er boðið í samsæti, tekur hann
iðulega einn eða tvo sjimpansa með sér. Þegar hann fe* i ferða-
lög til þess að kaupa ný dýr í garðinn, er ekkert óvenjulegt. að
hann þrammi inn í borðsal járnbrautarlestarinnar í fylgd með
sjimpansa og biðji um borð handa tveimur. Hann segir, að
enginn sjimpansi með snefil af sjálfsvirðingu geti hugsað sér
að ferðast í búri.
En jafnvel Vierheller furðaði sig á því, sem kom fyrir, þegar
hann keypti sjimpansa að nafni Jackie. Fjölskylda á Ikmg Is-
land í New York hafði átt hann. Jackie var í snotrustui jakka-
fötum, gekk með göngustaf og átti að vera alveg óvenjulega
greindur.
Vierheller hafði hann hjá sér í svefnklefa lestarinnar um
nóttina. Þegar háttatími kom, neitaði Jackie að sofa annarstaðar
en við hlið hins nýja vinar síns. Um miðja nótt vaknaði Vier-
heller við það, að einhver var á ferli í baðklefanum, að hann
Framhald á b)s. H.
BLESSAÐ
BARNIÐ
Mamman: Ég vildi að það hætti
Pabbinn: Ég er hrœddur um að
að snjóa, svo ég geti farið út.
það haldi áfram í allan dag.
Mamman: Nú er stytt upp. Ég œtla að flýta mér að
laga mig til.
Pabbinn: Mér finnst að þú œttir ekki að fara út, élskan.
Lilli: Á ég að moka öllum snjón-
um upp að hurðinni á bílskúrmim f
Pabbinn: Já, og ég skal gefa þér
og einum félaga þínum tvær krón-
ur, ef þið gerið það.
Siggi: Ertu viss um að pabbi þinn hafi sagt
Okkur að gera þettaf
Lilli: Já, þetta er það sem Hann bað um,
en ég veit ekki hvers vegna.
Mamman: Æi, vindurinn hefur feykt snjónum fyrir dynmr. ,«i þii-
skúrnum. Nú kemsi'ég 'ékki út til að kaupa mér loðkáþu.
Pabbinn: Hérna eru. hinar tvasr krónurnar. 1
Lilli: Nú skil ég, pabbi.
8
9