Vikan - 14.12.1956, Blaðsíða 8

FIMM AR
Russ og Nita
Rosene urðu
ásátt um að láta
ekki áhyggjur
fyrir morgundeg-
inum spilla fyrir
sér líðandi stund
í
Eftir Russ Rosene
ETTA kom yfir mig fáeinum mánuðum eftir lok heimsstyrj-
aldarinnar. Ég var loftskeytamaður á flutningaskipinu
American Victory. Nú var styrjöldin búin og ég var frjáls ferða
minna. Og eitt kvöld sem ég stóð við borðstokkinn og horfði út
í myrkrið, gerði ég þá uppgötvun, að mig langaði að sjá þessa
makalausu veröld, sem við búum í. Mig langaði að ferðast, kynn-
ast nýju fólki, sjá ný lönd. Og ég hét því á sjálfan mig að láta
þennan draum minn rætast.
Þegar ég hætti sjómennskunni og hélt heim til Kalifomíu,
hafði sannarlega ekki hvarflað að mér að giftast. Hvernig átti
ég þá að láta drauminn minn rætast ? Mér fannst, að það sem ég
ætlaði að gera, það yrði ég að gera einsamall. Svo kynntist ég
Nitu — stúlku, sen. hafði nákvæmlega samskonar viðhorf til
lífsins og ég. Þetta !:om mér á óvart og ég komst í hálfgerða
klípu. En Nita átti efíir þrjú ár af háskólanámi sínu og ég von-
aði, að hún mundi iallast á að bíða eftir mér þessi þrjú ár á
meðan ég skoðaði mig um í veröldinni. Þó átti ég bágt með að
biðja nana um þetta. Þetta var óneitanlega dálítið eigingjarnt
sjónarmið.
Svo urðum við ósátt kvöla eitt, þegar við vorum úti saman,
og næstu dagá leið mér hörmulega. Svo stóðst ég ekki mátið leng-
ur. Ég fór rakleitt heim tii Nitu — þetta var um kvöld — og
blístraði lágt undir glugganum hennar, því að allir voru háttaðir
í húsinu. Fáeinum mínútum seinna opnuðust bakdyrnar og Nita
hljóp í fangið á mér. Og þarna rann það allt í einu upp fyrir mér,
að ef ég reyndi að fara í ferðalag án Nitu, þá yrði ég áreiðan-
lega óskaplega einmana.
,,Heyrðu,“ hvíslaði ég, ,,þú veizt hvað mig langar að gera. En
ég get þetta ekki án þín. Við skulum fara saman út í heim.
Kannski getum við seinna lokið námi.“
Afkomuöryggi er ágætt, en að okkar dómi var nógur tími
til þess að lifa saman ógleymanleg ævintýri. Við vissum, að við
vildum ekki slá ævintýrinu okkar á frest af áhyggjum út
af morgundeginum. Kannski fengjum við aldrei aftur tækifæri
til þess að lifa saman ógleymanleg ævintýri. Við vissum, að við
mundum þarfnast einhverra peninga, en við gerðum líka snemma
þá uppgötvun, að það er hægt að njóta lífsins á furðulitlum pen-
ingum.
Við Nita giftumst skömmu eftir kossana okkar þarna í
myrkrinu.
Við áttum 2.000 dollara (32.000 krónur) samanlagt. Hversu
lengi gætum við „slæpst“ fyrir þessa upphæð? Tvö ár? Þrjú?
Við ákváðum að láta reynsluna skera úr því.
Jú, eitt áttum við enn. 1 stríðinu hafði ég keypt dálitla eyju í
Wisconsin, og á henni átti að vera dálítill kofi. Ég hafði keypt
hana eftir auglýsingu. Líka átti ég stórt frímerkjasafn, sem ég
hafði komið mér upp þau þrjú ár, sem ég var á sjónum.
Við ákváðum að setjast fyrs't að á þessari eyju. Við höfðum
engar áhyggjur af húsnæðisskortinum, sem allir töluðu um.
Við byrjuðum með því að stofna heimili í sendiferðabílnum
mínum. Við tókum baksætin úr honum og settum upp tvo legu-
bekki, gluggatjöld og hillur. Svo ókum við af stað út í buskann.
Það þarf ekki að taka þáð fram, að aðstandendur okkar
höfðu feiknmiklar áhyggjur af okkur. Þeir höfðu megnustu ótrú
á þessu ,,flani“. Þegar við giftumst, höfðu þeir víst verið að vona,
að nú mundum við stofna heimili eins og annað fólk. Og þegar
við tilkynntum, að við ætluðum að hafa vetursetu á eyðieyju í
Wisconsin, héldu þeir að við værum gengin af göflunum.
„Þið verðið gersamlega einangruð,“ sögðu aðstandendur okk-
ar. „Hvað skeður, ef þið verðið matarlaus eða slasist eða eitt-
hvað þessháttar? Það sem fólki getur dottið í hug! Öll þessi
óþægindi fyrir ekki neitt!“
Það stoðaði ekkert þó við reyndum að útskýra, að við lit-
um á þetta sem skemmtun, ævintýri. Menn voru sammála um,
að við mundum áreiðanlega frjósa í hel.
Og svo var varla þur þráður á okkur.
Það vildi svo til að fyrsta daginn á eyjunni í Bjarnarvatni,
gerði óskaplegt fárviðri með þrumum og eldingum. Við vonim
þessvegna naumast fyrr komin inn í kofann okkar en við upp-
götvuðura, að hann hriplak. Við vorum á þönum með potta og
fötur fram á nótt, en götin á þakinu voru fleiri en pottarnir og
föturnar. Að lokum var naumast þurr blettur á kofagólfinu —
og varla þurr þráður á okkur. Síst að furða þótt Nita segði að
lokum: „Ja, fjölskyldan ætti bara að sjá til okkar núna!“
En storminn lægði og það stytti upp og undir morgun gátum
við gengið út saman og séð sólina rísa. Við héldumst í hendur
og nutum fegurðarinnar. Nei, svo sannarlega sáum við ekki eftir
þessu.
Haustið var dásamlega fagurt og við syntum og fórum í rann-
sóknarferðir á kænunni okkar eða í bílnum, sem ég hafði lagt
á vatnsbakkanum næst eyjunni. Svo gekk vetur í garð og jörðin
varð alhvít og það kom ís á vatnið. Þá höfðuin við nóg að gera
— fram að hádegi. Við sóttum vatn og viðuðum að okkur brenni
og negldum nýja einangrun inn á kofann; hann reyndist sumsé
ansi kaldur í fyrstu. Svo fórum við í langar gönguferðir um
skógana, sem eitt sinn höfðu verið heimkynni indíána. Við
þræddum gömlu einstigin þeirra, uppgötvuðum staðina þar sem
þeir höfðu haft tjaldbúðir sínar, lifðum að ýmsu leyti eins og
þeir.
Það er ódýrt að lifa fjarri menningvmni. Það er alveg furðu-
legt hvað maður kemst af með lítið. Við þurftum í rauninni