Vikan - 23.05.1957, Blaðsíða 6

Ovenjuleg frásögn um óvenjulega konu
ÞAÐ VAR GALDUR!
Sjónhverfingamennirnir hjuggust ekki við miklu.
. Það sem þeir sáu gerði þá forviða.
t'R galdur til — ósvikinn galdur? Ég á ekki við sjónhverf-
ingar. Ég á við galdur í ströngustu merkingu þess orðs
— eitthvað, sem ekki er hægt að gera nema með því að brjóta
náttúrulögmálin.
Einu sinni spurði ég Joseph Dunninger þessar spurningar,
en hugsanaflutningur hans í sjónvarpsþáttum hefur á undan-
fömum árum vakið furðu milljóna manna. Dunninger hefur í
nærri því fimmtíu ár fengist við sjónhverfingar. Hann þekkti
ýmsa af annáluðustu sjónhverfingamönnum veraldar; var til
dæmis góður kunningi hins óviðjafnanlega Houdinis.
Sjónhverfingamenn hafa yfirleitt litla trú á „galdramönn-
um.“ Þessvegna gerði svar Dunningers mig forviða.
„Jú,“ svaraði hann, „einu sinni sá ég ósvikinn galdur. Það
gerðist fyrir mörgum árum, 1918 eða 1919 held ég helst.“
Dunninger var nýkominn til New York úr sýningaferð um
Nýja-England. Hann hélt rakleitt til Martinka, en svo nefndist
fyrirtæki eitt, sem eingöngu seldi sjónhverfingatæki. Það var
stærst sinnar tegundar í Bandaríkjunum og auk þess einskonar
r
E
c
c
Cj
I
c
c
I
=
s
=
t
ÞAÐ fylgir þessari mynd, að flóðhesturinn sé alls ekki |
að hlægja. Hann sé bara að fagna sumri, að i
| gapa á móti góða veðrinu. Hann á heima í dýragarðinum |
i í London.
samkomustaður þeirra sjónhverfingamanna, sem áttu leið um
New York.
Hann gekk inn. í einu herberginu var Harry Blackstone að
skemmta nokkrum stafrsbræðra sinna með nýjum töfrabrögð-
um. Blackstone er nú orðinn 72 ára, en er enn þann dag í dag
einn slingasti og frægasti sjónhverfingamaður veraldar. Black-
stone var að dunda við að láta spil hverfa milli fingra sér,
heilan stokk. Leon, annar frægur sjónhverfingamaður klappaði
honum óspart lof í lófa.
Leon var sífellt að líta á úrið sitt. Loks tautaði hann: „Þessi
Dilger, hann er að gera mig vitlausan. Hann mælti sér mót
við mig héma klukkan átta. Og nú er hún orðin níu.“
Dilger var afburða tækjasmiður. Hann smíðaði sjónhverf-
ingatæki eftir pöntun.
„Er Dilger að smíða eitthvað fyrir þig?“ spurði Blackstone.
„Svo á að heita,“ sagði Leon fýlulega. „Ég pantaði hjá hon-
um skáp, sem hestur á að hverfa í. En hingað til hef ég ekkert
fengið nema loforð, loforð og aftur loforð."
I sömu svifum birtist Dilger. Hár hans var úfið og augun
tindruðu. Hann var sýnilega allur í uppnámi.
„Með leyfi, hvenær fæ ég skápinn minn?“ hrópaði Leon.
„Herrar mínir,“ sagði Dilger hátíðlega, „ég er búinn að
leggja smíðatólin á hilluna. Ég er búinn að uppgötva sýningar-
þátt, sem engin sjónhverfingabrögð jafnast á við. Ég hef hugsað
mér að verða milljónamæringur.“
„En þú ert enginn sjónhverfingamaður."
„Blessaðir verið þið, ég ætla ekki að koma fram sjálfur.
Ég ætla að stjórna þættinum. Þetta er kvenmaður, góðir hálsar.
Rosamunda. Eg uppgötvaði konuna. Hún heitir Rose réttu nafni.
Ég breytti því í Rosamundu.“
„Fæst hún við sjónhverfingar ?“
„Nei.“
„Spilagaldra.“
„Ónei, ekki aldeilis."
Sjónhverfingamennimir hlógu hæðnislega.
„Bíðið bara við!“ sagði Dilger. „Reyndar ætlaði ég mér ekki
að sýna Rosamundu strax. 1 kvöld er æfing hjá okkur. Hún er
stödd heima hjá mér.“ Hann hneppti allt í einu að sér fraltk-
anum. „Komið þið,“ sagði hann ákveðinn. „Já, þið skulið bara
koma allir. Þá getið þið sannfærst um þetta sjálfir."
Sex þaulvanir sjónhverfingamenn eltu Dilger út í leigubíl.
Hann átti heima í kjallaranum í gömlu og hrörlegu steinhúsi
við 39. stræti. Sjónhverfingamennirnir voru hlægjandi og mas-
andi þegar þeir gengu inn í anddyrið. En allt í einu þögnuðu
þeir. Þeir höfðu komið auga á konuna í stofunni.
„Hún líktist galdranorn" sagði Dunninger, þegar hann sagði
mér sögima. „Þetta var ófrýnilegasti kvenmaðurinn sem ég hef
nokkumtíma augum litið.“
Vildi hjálpa frœnda sínum.
Hún var há og gild og vöðvamikil og með alveg ótrúlega
stórar hendur og fætur. Andlitið var hörkulegt og karlmanns-
legt. Það mátti engu muna, að hún væri með skegg. Hún var
í látlausum, svörtum kjól. Og augun í henni voru eins djúp
og svört og stór og stjörnulaus næturhiminn.
Á leiðinni hafði Dilger tjáð félögum sínum, að konan væri
armensk. Hún var ógift. Hún hafði tekið ungan frænda sinn í
fóstur, strákhnokka að nafni Walter.
Dilger hafði rekist á hana í matvörubúð. Hún hafði sagt
honum, að hún vildi koma fram opinberlega, til þess að geta
kostað Walter litla til náms. Hún sannaði hæfileika sína með
því að lesa úr lófa Dilgers.
6
VIKAN