Vikan - 23.05.1957, Blaðsíða 7

„Hún sagði mér bókstaflega allt,“ sagði hann. „Nefndi hvem
einasta sjúkdóm sem ég hafði fengið frá fjögra ára aldri, og
sagði mér hvenær og hvernig ég hefði veikst. Hún vissi að
ég var að smíða skáp fyrir Leon. Hún vissi allt. Ef nokkur er
skygn, þá er hún það. En það er ekki aðalatriðið. Hún býr yfir
ennþá merkilegri krafti.“
Sjónhverfingamennirnir sóttu sér stóla og settust andspænis
Rosamundu. Hún þagði. Þau töluðu ekkert saman, Dilger og
hún. Hún horfði beint á komumenn með þessum stóru koldimmu
augum.
„Herrar mínir,“ sagði Dilger, „ég er hér með reglustriku.“
Hann brá henni á loft; hún var hátt í meter. Hann lagði hana í
kjöltu konunnar.
„Við erum tilbúnir, madam,“ sagði hann lágt. Finguigómar
hennar snertu báða enda reglustrikunnar. Hún byrjaði að lyfta
handleggjunum, hærra og hærra.
Og reglustrikan — hún hófst líka á loft, eins og hún væri
límd við fingur konunnar.
En enginn sjónhverfingamannanna gapti af undrun. Hvaða
skrípalæti voru þetta? Það var lélegur sjónhverfingamaður, sem
ekki kunni að leika þessa list á ótal vegu.
„Herrar mínir,“ sagði Dilger og brosti, „ég sé, að þið eruð
ennþá vantrúaðir. Má ég vekja athygli ykkar á þeirri stað-
reynd, að konan ber engan hring. Né hef ég fundið upp nýtt
púður eða lím bragðsins vegna. Satt að segja munið þið næst
fá að sjá, að reglustrikan snertir ekki fingur hennar.“
„Ekki hægt!“ urraði Dunninger.
„Nei, auðvitað ekki,“ svaraði Dilger sigri hrósandi. „Eruð
þér tilbúnar, madam?“
Aftur leituðu fingur hennar út til enda reglustrikunnar og
aftur sveif hún hægt á loft, eins og borin af ósýnilegum hönd-
um. 1 þetta skipti lyfti svartklædda konan höndunum, uns þær
Heilsufar og pólitik
HEIMSFRÉTTIRNAR snúast stundum heilmikið um |
heilsufar Eisenhowers forseta. Hér er hann með |
Stassen, afvopnunarsérfræðingi sínum. Eftir myndinni að |
dæma, er Eisenhower hinn hressasti. Engu að síður hafa |
ýmsir Bandaríkjamenn áhyggjur af því, hvemig fara |
mundi, ef hann félli frá á miðju kjörtímabili.
*.......... .......
I
Fór á laun
til Kína
S
| TTENRY BUSH heitir
I þessi maður. Hann er
í 42 ára atvinnuflugmaður.
| Fyrir skemmstu komst
hann í fréttirnar. Það
f upplýstist, að hann hafði
| flogið á laun til kínverska
| meginlandsins og sótt
| þangað unglingspilt, sem
í fullyrt er að verið hafi í
f haldi hjá kommúnistum í
sex ár. Pilturinn er son-
ur kínversks kaupsýslu-
manns. Það fylgir ekki
fréttinni, hve mikið Bush
hafi fengið fyrir ferðina.
Myndin er tekin af honum
skömmu eftir komuna til
Tokyo.
...................
voru í augnahæð. Hún stóð upp og gekk hring í herberginu.
Það var að minnsta kosti tomma milli fingurgóma hennar og
reglustrikunnar!
Sjónhverfingamennirnir spruttu á fætur, þegar þeir sáu
þetta. Þeir þyrptust í kringum hana. Dilger lét þá fara sínu
fram. Þeir struku höndunum um loftið. Þeir voru að káfa
eftir svörtum þráðum og leyndum vírum.
Þetta hlaut að vera gert með brögðum. Dilger hlaut að
hafa dottið niður á nýtt sjónhverfingabragð . . .
En væru hér brögð í tafli — hvernig í ósköpunum fór hún
að þessu?
Rosamunda lét vinstri hendi falla. Nú hékk reglustrikan í
lausu lofti og aðeins önnur hendin yfir henni.
„Kann hún nokkud fleira
„Nú munum við gera aðra tilraun, sem er nokkuð erfiðari,"
tilkynnti Dilger. „Ég er hér með ósköp venjuleg skæri. Kærið
þið ykkur um að skoða þau?“
Skærin gengu á milli sjónhverfingamannanna, stór skæri,
svipuð þeim sem notuð eru á saumastofum. Þeir skoðuðu þau
gaumgæfilega. Þau voru mjög þung.
„Við erum tilbúnir, madam,“ sagði Dilger.
Hún lét skærin hvíla í lófum sínum. Svo teygði hún út hand-
leggina, svo að hendur hennar hættu að snerta málminn. En
enn héngu skærin þarna í lausu lofti, eins og öflugt segulstál
héldi þeim þar.
Hún gekk hægt framhjá sjónhverfingamönnunum. Skærin
fóru á undan henni. Það var þýðingarlaust að leita að leyndum
þráðum eða vírum.
„Ég held _að við látum þetta nægja í kvöld,“ sagði Dilger
allt í einu. „Ég vil ekki þreyta hana.“
„Kann hún nokkuð fleira?“ spurði Blaekstone varfæmislega.
„Hún getur allt,“ sagði Dilger rólega. „Sem stendur emm
við að æfa svif.“
„Hún getur — svifiQV‘ spurði Dunninger.
„Sex tommur frá gólfi,“ sagði Dilger hreykinn. „Já, herrar
mínir, ég hélt líka í fyrstu að þetta væru eintómar ýkjur. Nú er
ég ekki sá auli. Ég er búinn að ráða hana í viku á smá skemmti-
stað hér í grendinni. Þegar hún er búin að sýna hvað hún get-
ur, kemur hitt af sjálfu sér. Það hlýtur að verða slegist um
hana. Góða nótt, herrar mínir.“
Það var ekki laust við að sjónhverfingamennirnir, sem
héldu heim til sín þetta kvöld, væm dálítið annars hugar.
Dunninger var sifellt að tauta: „En þetta er ekki hægt!“
Tveimur vikum seinna lagði hann leið sína í lítið en þokka-
legt fjölleikahús í New Jersey. Hann var fullur eftirvæntingar,;
hver yrðu viðbrögð áhorfenda, þegar þeir sæju þessi undur? Á
auglýsingaspjaldinu var nafnið hennar: Furðukonan Rosa-
munda. Hljómsveitin lék stutt lag og tjaldið var dregið frá
sviðinu.
Framhald á bls. ík-
VIKAN
7