Vikan - 23.05.1957, Síða 11

Skinnið var svo hvítt og mjúkt
Hún þakkaði sínum sæla að samviskan skyldi vera hætt að flækjast fyrir henni
ÞEGAR þeir komu með þýfið heim,
sögðu þeir við hana: „Hvað viltu fá
í þinn hlut, Tinka?“ Og hún ansaði: „Hvít-
refinn.“
Þetta var tuttugu skinna slá, fislétt,
mjallahvítt og satínfóðrað.
„En þú getur hvergi sýnt þig með það,
vina! Það er stolið. Og það er svo áber-
andi.“ Það var Raif sem talaði, sá sem
elskaði hana mest og bezt.
„Ég kýs sláið.“
„Lögreglan verður komin á hælana á
þér áður en þú kemst lengd þína á göt-
unni. Hversvegna ekki minkinn? Líttu á,
hér er platínuminkur. Eða oturinn?"
„Nei,“ svaraði hún, „þann hvíta.“
Katinka var ljóshærð. Hún var há og
grönn og kinnbeinin voru hærri en svo,
að henni færi vel að bera sólgleraugu. Hún
var af norsku bergi brotin. Hún var kjör-
in til þess að bera þetta mjallahvíta slá.
Hún hafði hæðina, limaburðinn, hreyfing-
arnar. Hún var bókstaflega fædd til þess
að bera svona slá með sóma.
Margir stolnir hlutir höfðu farið um
þetta herbergi, en aldrei hafði hún girnst
neitt eins mikið og þetta slá. Það var svo
undurmjúkt og svo tandurhreint. Það var
unun að strjúka um það höndunum.
Hún vissi hve vel hvítt fór henni, og
hún sá sjálfa sig í anda í svörtum sam-
kvæmiskjól og með sláið og demantana.
Hún hugsaði: „Guði sé lof að ég er löngu
hætt að gera greinarmun á réttu og röngu.
Ef samviskan flæktist ennþá fyrir mér,
eignaðist ég aldrei neitt af því sem ég
þrái.“ Og hún glotti með sjálfri sér, þeg-
ar hún minntist liðnu áranna, þegar sam-
viskan hafði ekki látið hana í friði.
Nú var þetta auðvelt. Hún var orðin 28
ára og hafði aðeins eitt markmið í líf-
inu. Ekki karlmenn, ekki góðan mat,
ekkert svall og sællífi. Það sem líf hennar
snerist um, var fagur klæðnaður. Jafnvel
þegar hún var í innbrotsleiðangrunum með
félögum sínum, jafnaðist spenningurinn
ekki á við þá dýrðlegu stund, þegar þessu
var lokið og hún gat byrjað að rannsaka
þýfið.
Eins og núna. Loðskinn voru sérgrein
þeirra. Herbergið var fullt af loðkápum.
Félagar hennar voru þegar byrjaðir að
spretta merkjunum af nýju kápunum og
sláunum. Síðan yrðu önnur merki saumuð
á þetta og síðan tóku kaupmennimir við,
þessir sem spurðu ekki nærgöngulla spurn-
inga um uppruna vörunnar, sem þeir seldu.
Nú endurtók hún: „Hvítrefinn.“
„En ef þú getur hvergi sýnt þig í
honum?“
Raif hélt á sláinu. Hann var stór og
þrekinn og varaþykkur og með svart
þvengmjótt yfirskegg. Henni var vel við
hann.
„Ég fel það þangað til mér er óhætt
að bera það,“ sagði hún. „Svona slá eru
alltaf í tízku.“
„Hvar felurðu það? Ekki hérna, svo
mikið er víst. Um það bil eins meinlaust
og atomsprengja.“
„Það kemur mér einni við, hvar ég fel
það.“
„Þá verðurðu að láta breyta því. Annað
snið. Annað fóður.“
„Auðvitað," laug hún.
„Og ekki fara út með það í ár að minnsta
kosti."
„Sjálfsagt."
Hann brosti. „Ég skal bjóða þér út með
það, ástin. Á þessum degi næsta ár skal
ég bjóða þér út.“
„Ég þigg boðið. Og ég á eftir að
minna þig á það.“
Nú loksins fékk hann henni sláið og hún
grúfði andlitið niður í það og fékk ákaf-
an hjartslátt. Það var dúnmjúkt.
Hún fann að hann horfði á hana og leit
upp. Hún hvíslaði: „Ég skal vera í svört-
um flauelskjól og svörtum skóm og með
þetta slá.“ Hún vissi, að hann girntist
hana, eins og hún hafði girnst þennan
hvíta snjó. Hún vissi, að hann mundi
eiga bágt með að bíða í heilt ár. Þó ætlaði
hún að láta hann bíða.
Daginn eftir setti hún sláið í bestu
ferðatöskuna sína og fór með hana í
þekktustu kæli-geymslu borgarinnar. Hún
sagði Raif ekki frá þessu. Hún vissi, að
hann mundi vera því andvígur. „Lög-
reglan er að leita að þessu,“ mundi hann
segja. „Hún er búin að senda út lýsingu
á hverri flík.“ En Katinka þóttist vera
búin að læra það af reynslunni, að það
borgaði sig oftast að spila djarft.
Hún gaf falskt nafn og heimilisfang,
og þegar hún kvaddi, hvarflaði ekki að
henni að vera kvíðin.
Það var lán að hún sýndi þetta fram-
tak. Þennan sama morgun birtist lög-
reglan heima hjá Raif og leitaði í dyrum
og dyngjum. Ef hún hefði fundið hvíta
sláið, hefði heill her af lögfræðingum ekki
getað bjargað þeim.
Ekkert skeði. Á meðan árið var að líða,
lét Katinka það aldrei eftir sér að fara
að skoða sláið. En hún hugsaði oft til
þess í kælihólfinu.
Hún var tilbúin, þegar stundin rann
upp. Allt var klappað og klárt: svarti
kjóllinn, sláið, demantarnir, stefnumótið.
Raif var ötull og kænn þjófur. Honum
varð ekki skotaskuld úr því að útvega
henni þetta.
Þegar hann sá hana, greip hann and-
ann á lofti. Hann stóð lengi grafkyrr og
naut þess af heilum hug að horfa á þessa
dýrðlegu sjón. Hann var búinn að bíða
lengi eftir þessu kvöldi. Hann lét það
meir að segja liggja á milli hluta, þótt hún
hefði svikist um að breyta sláinu.
En þegar þau komu í veitingahúsið,
vildi hún ekki skilja sláið eftir í fata-
geymslunni, heldur hafði það með sér inn
í gylta salinn.
Þau höfðu borð út við vegg, þar sem
áklæðið á stólunum var blóðrautt og vegg-
fóðrið leiftraði eins og skírasta gull.
Maðurinn, sem sat við næsta borð, var
sífellt að gjóta til hennar augunum. Hún
lét sér fátt um finnast þar til hún tók eftir
því, hve nauðalíkur hann var leynilög-
reglumanninum, sem hún hafði einu sinni
séð í brúðkaupsveizlu. Samkvæmisfötin
fóru honum illa. Hann var rauðhærður
með frekjulegt andlit. Hann var ókurteis
við þjónana. Og borðsiðir hans voru væg-
ast sagt herfilegir.
Hann hélt áfram að gjóta til hennar
augunum. En nú var liðið heilt ár síð-
an þetta hafði skeð, og jafnvel þótt hann
myndi eftir þessu innbroti, þá var næsta
ósennilegt að lýsingin á sláinu sæti ennþá
í honum. Og þó. Það var sagt að lögreglu-
menn væru ótrúlega minnisgóðir.
Nú laut maðurinn nær henni. „Afsakið,
en gætuð þér sagt mér, hvar þér fenguð
þetta slá?“
Hún fann hvernig roðinn hljóp fram í
kinnarnar á henni. Raif stirðnaði við hlið
hennar, en hún svaraði rólega og nefndi
nafnið á fyrirtæki, sem hún vissi að ekki
var til.
„Viltu dansa?“ greip Raif fram í.
„Uppáhalds lagið mitt.“
Þegar þau voru komin hinumegin í sal-
inn sáust þau ekki frá borði rauðhærða
mannsins.
„Komdu! Nú hypjum við okkur!“ taut-
aði Raif. Og þau létu sl.áið liggja, þar
sem hún hafði skilið það eftir á stól-
bakinu, þegar þau fóru út á dansgólfið.
Rauðhærði maðurinn sat sem fastast.
Klukkan var komin langt yfir miðnætti,
þegar hann kallaði á þjón. Yfirþjóninn í
þokkabót. Hann tilheyrði þeirri mann-
gerð, sem kalla fyrir sig yfirþjónana í
veitingahúsum.
„Heyrið mig,“ sagði hann. „Það er að
sjá sem nágrannar mínir hérna séu farn-
ir, og konan hefur skilið eftir sláið sitt.
Nei, ég veit ekki hver þau eru. Ég talaði
ekkert við þau, nema hvað ég spurði kon-
una, hvar hún hefði fengið þetta slá. Sjáið
þér til, mér er sama hvað það kostar, en
svona slá verð ég einhvernveginn að ná i
handa konunni minni.“
— NORAH BURKE.
Auglýsendur athugi
Það borgar sig að auglýsa í VIKUNNI.
Hún er mikið lesin, því að ...
Hun er mikið lesm, þvi að ...
Það gerist eitthvað nýtt í hverri VIKU!
VIICAN
11