Vikan - 30.05.1957, Page 11

I’ jjíi r visiurstin n u n in
— Þetta var fjarvistarsönnun sem sagöi sex. Og þó var hún ekki nógu góð. —
CRANE kinkaði kolli þegar Bantock
lögregluforingi sagði honum frá
morði frú Southarms.
„Southarm sjálfur er óneitanlega dálít-
ið grunsamlegur,“ sagði hann og kveikti
sér í sígarettu.
„Mjög svo,“ sagði lögregluforinginn.
„Ronald Southarm var fluttur að heiman
og hann var ástfanginn af einkaritara sín-
um. Ekki svo að skilja, að ég lái honum
það. Stúlkan sú veit hvað hún syngur.“
„Ég kannast við hana,“ sagði Crane.
„Hvað veistu meira?“
„Ja, frú Southarm vildi ekki veita hon-
um skilnað, heimtaði víst af honum nokk-
uð ríflegan lífeyri og . .
„Og,“ greip Crane fram í, „ef ég þekki
Southarm rétt, hefur hann ekki tekið þessu
með þögn og þolinmæði. Hann er harður
í horn að taka, segja þeir sem þekkja
hann í viðskiptaheiminum.“
„Þetta er ágætt svo langt sem það nær,“
sagði Bantock, „en það er ekki hægt að
handtaka mann, þegar fjarvistarsönnun
Hann fer hraðar
Bogaskyttur sjást sjaldan nú á
dögtim. Því undarlegra er það, að
þessi maður skuli vera með boga.
Hann er nefnilega orustuflugmaður
og farkosturinn hans flýgur marg-
falt hraðar en örvarnar, sem hann
or að skjóta. Á þeim órum, þegar
hoglnn var notaður í hernaði, hefði
slíkur hraði þótt saga til næsta
bæjar.
hans er í lagi — og þetta er fjarvistar-
sönnun, sem segir sex.“
Crane rétti úr sér í stólnum og neri
saman iófunum. „Skýrðu þetta fyrir mér.“
Sagan sem Bantock hafði að segja, var
í rauninni einföld. Kvöldið áður hafði
Ronald Southarm komið heim úr leikhús-
inu með hinn fagra einkaritara sinn og
sex kunningja. Bantock nefndi nöfn þeirra
og Crane kannaðist við þá alla. Þekktir
kaupsýslumenn. Enginn þeirra mundi bera
ljúgvitni fyrir Southarm.
Þeir drukku nokkur glös, hlustuðu á
útvarpið og kvöddu þegar það hætti á
miðnætti. Einkaritarinn varð þeim sam-
ferða.
„Frú Southarm," lauk Bantock máli
sínu, „var skotin gegnum gluggann á
íbúðinni sinni við Grosvenor torg þegar
klukkuna vantaði nákvæmlega fimm mín-
útur í tólf.“
„Er það nú alveg víst?“ spurði Crane.
„Já. Húsvörðurinn heyrði skotið og
neyðaróp hennar. Hann komst inn í íbúð-
ina. Það var enn lífsmark með frú South-
arm, en hún var að gefa upp öndina. 1
næstu íbúð bjó læknir, sem fáeinum sek-
úndum seinna var kominn á staðinn. Hún
dó í fanginu á honum. Útvarpið var opið
í íbúðinni og það var enn að. Þá vantaði
klukkuna aðeins fjórar mínútur í tólf.“
„Ef ég man rétt,“ sagði Crane, „býr
Southarm á Grosvenor hæð.“
,Rétt,“ sagði Bantock og gretti sig.
„Það er svosem hálfrar mínútú gangur.
Hann gæti ncestum pví hafa gert þetta.
En ekki alveg. Og það skiptir öllu máli.“
Hann hristi höfuðið. „Þetta væri ekki
sem verst,“ hélt hann áfram, „ef um klukk-
ur væri að ræða. Það getur verið nokk-
urra mínútna munur á klukkum. En út-
varpið er allsstaðar eins.“
„Ég hleraði einhverstaðar,“ skaut Crane
inn í, ,,að Southarm væri í fjárkröggum.
Hinn dularfulli morðingi hefur því gert
honum talsverðan greiða. Hann hefur ekki
einasta losað hann við fjárhagslega byrði,
heldur sennilegast orðið til þess, að
Southarm fær borgaða út álitlega líf-
tryggingarupphæð. “
„Þú hittir naglann á höfuðið," sagði
Bantock, ,,en við getum ekki snert hann
hvað þá meira. Það er sama hvað hann
græðir á þessu það er jafn ómögulegt að
hann hafi framið morðið.“
Crane brosti. „Nennirðu að í’eyna að fá
Southarm til að koma hingað í kvöld?“
spurði hann. „Og einkaritarann. Ég skal
reyna að taka vel á móti ykkur; sjáðu
hvað þú getur.“
Ronald Southarm þáði boðið. Hann
var svartklæddur, eins og nýslegnum
ekkjumanni ber að vera. Dálítið þreytu-
legur líka. Með honum kom hinn annálaði
einkaritari, ilmandi af ilmvatni og klædd
eins og drottning.
Hún reyndist heita Gloria, og það var
augljóst á allri framkomu hennar, að hún
bar mikla virðingu fyrir húsbónda sínum.
Bantock lögregluforingi var dálítið lura-
legur við hliðina á hinu glæsilega pari.
„Þú ert heimsmaður, So.itharm,“ sagði
Crane um leið og hann bar honum viský-
glas. „Þessvegna veit ég, að það kemur
þér varla á óvart, þó að ég segi þér, að
hann Bantock vinur minn varð fyrir dá-
litlum vonbrigðum, þegar hann uppgötv-
aði, að fjarvistarsönnunin þín var alveg
pottþétt."
„Fjarvistarsönnun ? 1 þessu felst að-
dróttun,“ sagði Southarm kuldalega.
„Ja, þeir taka nú svona til orða þessir
lögreglumenn. Afskaplega hreinskilnir."
„Mér fellur heldur ekki við tóninn í
þér,“ sagði Southarm og það kom hræðslu-
glampi í hin fögru augu Gloriu. „Ég segi
þér þetta þó að ég eigi að heita að vera
gestur þinn. Sex ágætir menn eru reiðu-
búnir að sverja hvenær sem er, að ég sat
í sama herbergi og þeir þegar vesalings
Alice var myrt. Við bjuggum að vísu ekki
saman. En þetta er viðkvæmt mál allt
um það. Við skulum tala um eitthvað
annað.“
Það varð óþægileg þögn, unz Southarm
leit á úrið sitt og sagði: „Klukkan er orð-
in nærri ellefu. Ætli við förum ekki að
kveðja, Crane. Þakka þér fyrir okkur.“
Það var ekki laust við, að hann væri dá-
lítið undrandi á svipinn. Eins og hann
skildi ekki almennilega, hvað til stæði
með þessu boði.
„Nærri ellefu?“ sagði Crane. „Úrið þitt
er vitlaust. Það er ekki orðið nærri svo
framorðið."
Áður en Southarm gæti svarað honum,
teygði Crane sig í útvarpstækið og opn-
aði fyrir það. Andartaki seinna heyrðist
Big Ben slá, síðan kom tímamerkið og
loks rödd þularins: „Nú verða Iesnar níu-
fréttirnar. ..“
Gloria hjóðaði. Bantock gapti í stól sín-
um. Southarm tók undir sig stökk og reif
upp stofudyrnar, þar sem tveir lögreglu-
þjónar gripu hann fyrirhafnarlítið,
____ . J
Tpdmund Crane lyfti upp borðdúknum.
Undir borðinu kom í ljós stálþráðstæki,
sem var í sambandi við útvarpstækið.
Það var enn í gangi og þulurinn var enn
að þylja níufréttirnar.
„Það er semsagt hægt að setja það í
samband við útvarpið, og ef það er falið,
hefur enginn maður hugmynd um annað
en hann sé að hlusta á ósvikna útvarps-
sendingu. Southarm átti á stálþræði síð-
ustu mínútur annarrar kvölddagskrár.
Svo setti hann stálþráðinn í samband við
tækið sitt og opnaði fyrir það — og gestir
hans héldu að þeir væru að hlusta á
venjulega útvarpssendingu. Nema hvað
Southarm hagaði sinni prívat útsendingu
þannig, að henni lauk tíu mínútum fyrr
en sú ósvikna. Þegar gestir hans heyrðu
þjóðsönginn, héldu þeir auðvitað, að kom-
ið væri miðnætti. En sannleikurinn var
sá, að klukkuna vantaði tíu mínútur í tólf.
Strax og þeir voru famir, hljóp hann
út og niður á Grosvenor tory og skaut
konuna sína. Og hann hafði — - ja, svona
hér um bil — fullkomna f jarvistarsönnun.'*
„Það mátti engu muna,“ tautaði
Bantock.
,,0g það var nóg.“
„Ef gestirnir hefðu nú ekki farið
strax. . .?“
„Þá hefði hann ekkert gert það kvöld-
ið. Þctta fcragð cr sumsé alltaf jafn gott.
Sjáðu til: Fjarvistarsönnunin er á stál-
þræðinum og stálþráð má geyma von úr
viti.“
— ROBERT HERVEY
VIKAN
n