Vikan - 27.06.1957, Page 7

inn hefur getað smurt eitri á borðbúnaðinn eða matreiðslu-
-áhöldin. Hvernig í ósköpunum var því þá komið í yður?“
„Það er einmitt það sem við skiljum ekki,“ sagði Benedict
læknir.
„Við urðum sammála um að leita til yðar, áður en við sner-
um okkur til lögreglunnar," sagði Strake. „Við viljum af skilj-
anlegum ástæðum reyna að forðast það í lengstu lög, að þetta
hneyksli verði kunnugt.“
„Jæja, við reynum þá enn,“ svaraði Ellery. „Frú Hood, ég
þarf enn að spyrja yður ýmsra spurninga. Eða þreyti ég hana
kannski of mikið, læknir?“
Dr, Benedict hélt, að það gerði ekkert til þó að frúin
svaraði enn nokkrum spurningum. Ellery byrjaði aftur. Frú
Hood leysti greiðlega úr spurningum hans. Hún hafði engu
gleymt, þegar hún bjóst til varnar í vígi sínu. Hún hafði
keypt nýjan tannbursta og nýtt tannkrem. Hún tók engin lyf.
Hún drakk ekkert nema vatn. Hún reykti ekki, bragðaði ekki
sælgæti, notaði hvorki púður né andlitsfarða . . . Svona hélt
hún endalaust áfram að svara spurningum Ellerys. Uns hann
var að lokum þurrausinn, stóð á fætur, þakkaði Hood fyrir
hjálpina og gekk út úr herberginu.
Drake og Benedict eltu.
„Jæja?“ sögðu þeir óþolinmóðir.
„Herrar mínir,“ sagði Ellery, „þegar ég athugaði vatnsrörin
og kranana í herberginu hennar og sá, að eitrið gat ekki heldur
hafa verið í drykkjarvatninu, þá var þetta búið. Með öðrum orð-
um fæ ég alls ekki séð að nokkur mennskur maður hafi getað
byrlað henni eitur.“
„Og þó hefur eitrið farið um munn hennar,“ sagði Bene-
dict æknir. Ég gekk sjálfur úr skugga um það, og til vonar
og vara fékk ég aðra lækna til að staðfesta það.“
„Sé það staðreynd, læknir,“ sagði Ellery, „þá er aðeins ein
skýring til á þessu.“
„Og hver er hún?“
„Frú Hood er hér sjálf að verki. Væri ég í ykkar sporum,
mundi ég snúa mér til geðveikralæknis. Verið þið sælir, herrar'
mínir.“
Tíu dögum seinna var Ellery aftur kominn í svefnherbergi
frú Hoods. Gamla konan var dáin. Þriðji eiturskammturinn hafði
riðið henni að fullu.
Þegar Ellery barst andlátsfregnin sagði hann við föður sinn,
Queen lögregluforingja: „Þetta er sjálfsmorð.“
En það var ekki sjálfsmorð. Þrátt fyrir ítarlega leit tókst
lögreglunni ekki að finna hin minnstu merki þess, að eitur
hefði komist inn í herbergi hinnar látnu. Ellery leitaði sjálfur
í herberginu. Árangurslaust. Þetta var morð, hvort sem honum
líkaði betur eða verr.
ÞETTA VAR gáta, sem hann varð að leysa. Hann hafði að vísu
enga trú á því, að honum tækist að finna lausnina. En morð-
málið, sem hann þegar var byrjaður að kalla: Eitrið og ekkj-
urnar þrjár, gaf honum engan frið.
I fjörutíu og sex klukkustundir samfleytt velti hann því
fyrir sér. Þá tók Queen lögregluforingi af skarið og skipaði
honum í rúmið.
„Hvað gengur eiginlega að þér, sonur minn?“ spurði hann.
„Allt,“ svaraði Ellery. „Öll framtíð mín er í veði.“ En hann
tók við höfuðverkjarskammtinum, sem faðir hans fékk honum,
og bjóst til að reyna að sofna.
Og svo rak hann allt í einu upp öskur, hentist fram úr
rúminu og þaut í símann.
„Herra Strake? Þetta er Ellery Queen! Ég' þarf að tala við
yður tafarlaust. Já, þér skulið koma með Benedict lækni. Við
skulum hittast hjá systrunum. Já, nú veit ég, hvernig frú
Hood var byrlað eitrið!“
ATHUGIÐ! Á þessu stigi málsins veit lesandinn nákvæm-
lega jafn mikið og Ellery. Getur þú giskað á lausnina? Reyndu
bað — og lestu síðan áfram._____________
Þegar þau voru öll komin saman í stofunni á heimili systr-
anna, leit Ellery á Penelope og Lyru til skiptis og sþurði:
„Hvor ykkar ætlar að giftast dr. Benedict?"
Og svo sagði hann: „Já, það er eina lausnin. Bæði Penelope
og Lyra hagnast á morði fóstru sinnar, og þó er Benedict lækn-
ir eini maðuiinn, sem hafði aðstöðu til að fremja morðið . . .
Spurðuð þér hvernig, læknir,“ sagði Ellery kurteislega.
„Jú, það er ósköp einfalt. Frú Hood veiktist fyrst af eitrinu
daginn eftir að hún hafði gengið undir hina árlegu læknis-
skoðun sína — hjá yður, læknir. Og eftir það tilkynntuð þér,
að þér munduð skoða hana daglega. Eitt er það sem fylgir
nálega hverri nákvæmri læknisskoðun. Læknirinn gáir upp í
sjúklinginn. Við vitum öll, hvað hann notar, til þess að þrýsta
tungunni frá: sakleysislega, næfurþunna spýtu. Ég leyfi mér
að halda því fram, dr. Benedict,“ sagði Elíery brosandi, „að
á spýtuna hafið þér roðið eitrinu, sem þrátt fyrir allar varúðar-
i-áðstafanir hinnar látnu komst inn fyrir varir hennar og varð
henni að bana.“
ÉG ELSKA ÞIG
skrifaði skrifstofumaðurinn — steinsofandi!
HUN var lagleg og smekklega klædd, og þegar hlé-
drægi, ungi skrifstofumaðurinn sá hana birtast í
skrifstofunni í London þar sem hann vann, vissi hann
strax, að þetta var stúlkan, sem hann vildi giftast.
En honum féll allur ketill í eld, þegar hann sá hana
ganga inn á einkaskrifstofu forstjórans og samstarfs-
menn hans tjáðu honum, að hún væri engin önnur en
dóttir eiganda fyrirtækisins.
Hvaða líkur voru þá til þess, að hann, bláfátækur
skrifstofuþjónn, fengi nokkurntíma að kynnast henni?
Hún kom oftar þarna í skrifstofuna, og því fleiri sem
heimsóknir hennar urðu, því magnaðri varð ást aumingja
skrifstofumannsins. Hann gat ekki haft af henni augun,
og einu sinni stóð hún hann að því að horfa á hana
eins og í draumi. Og í hálfgerðri leiðslu var hann reyndar.
En ekki nóg með það; hann byrjaði að dreyma hana
á nóttinni. Maðurinn, sem hann leigði hjá, kom tvisvar
að honum þar sem hann var að ganga í svefni. Og hann
tautaði nafn daumastúlkunnar sinnar fyrir munni sér.
Henni til mikillar furðu, fékk hún dag nokkurn bréf
frá þessum ókunna unga manni — einstaklega fallegt
ástarbréf. Það snerti hana djúpt á sína vísu, en þó reif
hún það.
Þrjú bréf komu til viðbótar. I þeim lýsti hann að-
dáun sinni á stúlkunni og lét í ljós þá von, að hann fengi
einhverntíma að hitta hana og tala við hana.
Hún var ólofuð og bréfin vöktu forvitni hennar. Hún
afréð að svara því fjórða. Og í svarbréfi sínu mælti hún
sér mót við bréfritarann í anddyri vinsæls veitingahúss
í London.
Skrifstofumaðurinn varð forviða, þegar hann fékk
bréfið. Ennþá meira undrandi varð hann þó, þegar hann
kom til stefnumótsins og stúlkan vék brosandi að bréf-
unum hans. Hann starði á hana. „Hvaða bréf eruð þér að
tala um?“ spurði hann að lokum.
Og þá kom í ljós, aö hann haföi skrifaö bréfin í
svefni, þó að hann tryði reyndar ekki, að slíkt væri
mögulegt, fyrr en stúlkan sýndi honum bréfin og hann
kannaðist við sína eigin rithönd.
Hún trúði honum, þegar hann sagði henni frá því, að
honum hætti stundum til að ganga í svefni. Þau mæltu
sér mót aftur — og aftur og aftur. Og ástarbréfunum,
sem ástfanginn maður hafði skrifað sofandi, lyktaði með
hjónabandi!
Læknar segja, að heit þrá eða djúpur ótti geti leitt
til þess, að menn gangi í svefni, og ennfremur, að konur
og karlar hafi stundum ekki hugmynd um þessa tilhneig-
ingu sína.
Kunnur brezkur klerkur átti það til að rísa upp úr
rúmi sínu um miðjar nætur og flytja langar og snjall-
ar „stólræður"!
I Kanada gekk maður tíu mílna leið í snjó og ófærð
— í fastasvefni. Þótt hann hefði sýnilega ekkert fundið
fyrir kuldanum meðan á ferðalaginu stóð, fékk hann slæmt
kvef upp úr öllu saman.
Fyrir nokkrum árum skýrðu blöðin í Sydney í Ástra-
líu frá fjölskyldu, sem var óvenjuleg að því leyti, að allir
meðlimir hennar voru svefngöngur. Svo er að sjá sem
móðirin og dætur hennar hafi á stundum farið á fætur
um miðja nótt og unnið húsverkin — án þess að vakna!
Það er furðulegt hve athafnasamar svefngöngur geta
stundum verið. Kaupmaður einn í Hampshire vaknaði
við það einn góðan veðurdag, að hann hafði í svefni rifið
allt veggfóðrið af svefnherberginu sínu. Ástæðan var ein-
föld: Hann hafði ætlað að gera þetta og veggfóðra upp
á nýtt undanfarna daga, en ekki komið því í verk.
Staðreynd mun það vera, þó að engin skýring sé til
á því, að ljóshærðum mönnum hætti frekar til að ganga
í svefni en dökkhærðum. Börn ganga stundum í svefni,
en venjast tíðast fljótlega af því.
— ASHLEY BROWN.
VIKAN