Vikan

Tölublað

Vikan - 16.02.1961, Blaðsíða 20

Vikan - 16.02.1961, Blaðsíða 20
finna hana og þvinga hana til að segja, að hún elski mig. Hvert orð hans var sem hnífsstunga í hjarta Denísu. — Og ég? Hvað verður um mig? Hefi ég ekki elskað Þig og reynt að hughreysta þig? Verðskulda ég ekki að fá neitt fyrir allt, sem ég —; sem mig langaði til að gefa þér? Þú verður að heita mér því, að koma aftur til mín, Júlían, ,ef þú finnur hana ekki! — Mér þykir fyrir því, endurtók hann. Ég hefi aldrei þótzt vera ástfanginn af þér, Denía, þótt ég hafi stundum daðrað við Þig. Það verður okkur báðum bezrt, að ég fari héðan. Hún gekk til hans og beitti öllu afli sínu að því einu, að gera lokatilraun til þess, að vinna hann á sitt mál. En hann sneri baki við henni og fór út. Hún stóð riðandi og starði á dyrnar. Augu hennar glóðu, eins og I rándýri, sem orðið hefur af bráð sinni. Hana langaði mest til að hlaupa á eftir honum, segja honum að Barbara væri dauð og hlæja upp í opið geðið á honum. Það væri frábær hefnd, en hún þorði það ekki. Þetta var í fyrsta skipti, sem dulræður ótti, ískyggilegur kvíði opnaðist fyrir sál hennar eins og koldimm námugöng. Það var ekki kvíði út af Róbert eða Júlían. — heldur var hún hrædd um sjálfa sig. Til þess að ná frá annari stúlku, það sem hún ætlaði sér, hafði Denísa gerzt meðsek í morði og misst það sem hún þráði mest, — Júlían. öll svikabrögð hennar höfðu runnið út í sandinn ... Róbert hafði fengið hana til að greiða hátt verð fyrir hjálp sína, og samt hafði alit misheppnast. Það fór skjálfti um hina Ijóshærðu mey, er hún minntist hinnar stúlkunnar i örmum mannsins sem hún nú hataði. Hafði Júlían séð skugga syndarinnar i augum hennar og fundið á vörum hennar eiturbragðið af kossum Róberts? Hún átti enga vini, enginn skipti sér minnstu vitund af henni. Jafnvel Róbert hafði misst á- hugann fyrir henni. Hún var í afturför, eins og hún hafði kviðið fyrir, á leið til þess að verða ljót. Það var eins og blær hins illa skini gegnum það, sem einu sinni var feguið. Nú var barið að dyrum, og reiðinni skaut upp í Denísu. Kringluleita andlitið á hr. Padgetts kom í Ijós í gættinni, eins og fullt tungl. —• Á ég að bera inn kaffi fyrir tvo, ungfrú? Óviðráðanleg heift sauð i Denísu. Hún greip vasa af arinhillunni og lét hann vaða að gamla manninum af öllu afli. — Burt með þig, asninn þinn, og hypjaðu þig! Dyrnar luktust að baki honum. Hún settist á legubekkinn og starði í eldinn, þangað til henni fannst allt vera fullt af flöktandi eldtungum, fyrir augum sér. Barbara vaknaði með bros á vörum, því hana hafði dreymt, að Júlían væri að bera hana upp stiga, og kyssti hana við hvert. Þrep. Hann hló ... Brosið dó. Hún barðist gegn veruleikanum, en rankaði við sér smám saman, og minntist þess nú, að hún átti að kvænast Róbert fyrir hádegi, í ráðhúsinu í Álsvík. Þegar að því afstöðnu, áttu Þau að aka til Harvick, svo Þau næðu í skip til Hollands, og þau áttu að hafa bílinn með sér, i brúðkaupsferð sína um Evrópu. Róbert hafði séð fyrir þessu öllu saman. Hann hafði meir að segja sent henni kjóla upp í íbúð- ina, til þess hún gæti valið úr þeim. Því ef hún fór út, gat hún átt á hættu, að rekast á Júlían eða Denísu. Vinsemd hans og nærgætni hefði átt að geta brætt þann ís, sem lá um hjarta hennar. Það eina sem hún átti að gera, var að reiða sig á hann, fara burt með honum, og láta hann stjórna lífi sínu, svo hún þyrfti aldrei að hafa áhyggjur af neinu framar. En svo auðvelt var þetta ekki — enn þá. For- tiðin hélt áfram að fálma eftir henni, full af ógn- um, unaði og hryggð. Hún fékk ekki slitið Júlian úr huga sinum né hjarta. Og á þessum degi, er hún skyldi giftast öðrum manni, fannst henni alltaf jafn óhugsandi að Júlían gæti verið eins og Róbert lýsti honum. — Maður með morð á heila og hjarta úr steini. Enn varð hún gripin efa. Það var sem hjarta hennar hrópaði á hana, að bjóða öllum hætt.um byrginn og leita sannleikans, i stað þess að hegða sér eins og hugleysingi og þiggja það öryggi, er Róbert bauð henni af hjartagæsku sinni. Hana langaði skyndilega til að hlaupa leiðar sinnar, — sama hvert var. Hún var á leið til dyra, í fullri alvöru, en hopaði óttaslegin á hæli. Róbert var að koma. Hann hafði ekki talið ráð- legt, að hún léti sjá sig úti á götu. Hún varð að hlýðnast honum. Hún var honum háð . . . En hún elskaði Júlian! Hún elskaði hann alltaf. — Það var eins og henni væri að verða illt, og í því heyrði hún Róbert kveða dyra, á sinn sérstaka hátt. Hann hafði fengið henni lyklana að íbúð sinni. Hann leit fljótlega á hana; um leið og hann þrýsti kossi á kaldar varir hennar. — Elskan mín, ég veit hvernig þér líður, mælti hann blíðlega. En trúðu mér, þú gerir hið eina rétta. — Heldurðu það virkilega, Róbert? Ég var að hugsa um — hann. — Það skalt þú ekki gera. Héðan í frá þarftu þess ekki, þvi ég verð hjá þér. Hugsaðu til þess, sem bíður okkar beggja. Það fór um hana örlítill skjálfti, og hann lagði arminn hughreystandi yfir mitti hennar. — Þér er kalt. Við getum fengið okkur kaffi- bolla, áður en við förum. Fru Padgett bíður okk- ar á ráðhúsinu klukkan ellefu, til að vera vitni. Eg hefi sagt henni allt um okkur, væna mín, því hún er heiðarleg manneskja og Þykir mjög vænt um þig. Júlían hafði fariö snemma á skrifstofuna um morguninn, til þess að ganga frá öllu þar. Hann vildl ekki verða á vegi Denísu. Nú leið honum miklu betur, eftir að hann hafði ákveðið að hefja leit að Barböru. Eins og hann hafði látið orð falla, þá gat engin stúlka gufað upp í blátt loftið, og þegar hann fyndi hana . . . Hann leit þungbrýnn yfir að auðum stóli hennar. Hann var ekki öldungis viss um, hvað hann ætlaði að gera við hana. Kyssa hana eða berja, — ef til vill hvort tveggja. Það sem nú þurfti, var sterk hönd, til að hrífa hana brott úr glæpatil- veru sinni. Til allrar hamingju var hið illa i eðli hennar einungis á yfirborðinu. Hann vissi, hvernig hún var í sínu innsta eðli. Hann varð undrandi, þegar hann heyrði bif- reið aka niður afleggjarann. Það var Róbert, hann sat sjálfur við stýrið og einhver í aftursætinu. Sennilega Denísa, en þau voru of langt frá, til þess að hann sæi það greinilega. Ef þau færu að vera saman á ný, hugsaði Júlí- an, hefði hann minna samvizkubit útaf Denísu. Reyndar var það hún, sem einkum hafði sótt á, en hann hafði þó átt sinn þátt í því. Þetta var Barböru að kenna, hann hafði ætlað að ílýja frá minningunni um hana. Leiðinlegast var, að hann hafði ekki getað flúið í tæka tíð. Fyrst þau Róbert og Denísa voru nú komin út, ákvað hann að fara aftur heim í húsið og fá sér morgunbita. Hann vissi ekki hvar hefja skyldi leitina. Líklega í Álsvik, því þaðan hafði Barbara skrifað honum bréfið sæla. En það yrði ekki auð- gert að finna hana. Þegar heim i húsið var komið, hringdi hann til Padgetts hjónanna, ætlaði að biðja karlinn að fleygja ferðatöskum sínum út í bilinn, en konu hans að bera sér morgunverð. Enginn kom, og gekk hann þvi til eldhúss. Þar fann hann Pad- gett gamla sitjandi við eldhúsborðið, með sára- bindi um andlit sitt, öðrum megin, og hálftæmda viskýflösku fyrir framan sig. Honum blöskraði þessi sjón. Að vísu kom hon- um ekki við, hvernig vinnufólk Denísu hagaði sér, en honum féll alltaf vel við gamla Padgett. — Hvað í ósköpunum hefur komið fyrir yður, Padgett? spurði hann. — Það var bara smávegis slysni, svaraði mað- urinn afundinn. — Konan mín er farin, ef þér hafið ætlað að ná í hana, herra minn. — Það litur út fyrir, að allir séu farnir. Ég er líka sjálfur að leggja af stað, og af þvi ég kem ekki hingað aftur . . . Júlian lagði nokkra peningaseðla á borðið. Þér getið keypt yður pillur við timburmönnum fyrir þetta. Yður er vist ekki vanþörf á þeim. Annað augað starði á hann, steinhissa og blóð- hlaupið. — Eruð þér að fara, herra? Ætlið þér ekki að kvænast — henni? Hann veifaði þumalfingrin- um í áttina til herbergis Denísu. Sögðuð þér henni þetta i gærkvöldi? — Verið þér ekki að spyrja um þetta, Padgett, — en, — já, ég gerði það. — Þá á ég yður að þakka þetta hérna. Papgett snerti við umbúðunum. — Hún fleygði í mig vasa, svo ég hlaut langan skurð I andlitið. Þá hafið þér sloppið betur, herra. — Það hefðuð þér líka getað gert, með því að beygja yður, mælti Júlían. — Þé eruð farinn að drekka of mikið viský, ef ég má segja yður það í hreinskilni, eins og gamall vinur. — Þeim kemur það vel, svaráði maðurinn dimmri röddu, en ég veit mitt, herra, og oft er ég ekki nærri því eins fullur og þau halda, — langt I frá. — Þér gerið mig forviða, svaraði Júlían og brosti breitt. — Jæja, verið þér nú sælir og berið kveðju mína til frú Padgett. Ég er að fara til þess, að leita að Barböru. — Ætlið þér það, herra? Það var svo mikill þungi í þessari harmþrungnu rödd, að Júlían rak í rogastans. — Af hverju verðið þér svo undrandi? — O, svo sem ekki af neinu. En, nú verð ég að fara að hafa til morgunmatinn, ef hún skyldi hringja eftir honum, sagði gamli maðurinn og setti glasið frá sér. — Ef þér eigið við ungfrú Denísu, þá er hún farin af stað með Róbert Soames. Eh heyrið mig, Padgett, hvers vegna voruð þér svo einkenni- legur í rómnum áðan? herra Róbert. Hún á að vera vígsluvottur. — Það var konan mín, sem fór í bílnum með herra Róbert. Hún á að vera vígsluvottur. — Við hvaða brúðkaup? Hvern er verið að gifta? spurði Júlían óþolinmóður. Padgett hellti vænni gusu af viskýi í glas, og skolaði þvi niður, eins og til þess, að herða upp hugann. 20 vhckn

x

Vikan

Gerð af titli:
Flokkur:
Gegnir:
ISSN:
0042-6105
Tungumál:
Árgangar:
62
Fjöldi tölublaða/hefta:
2823
Skráðar greinar:
1
Gefið út:
1938-2000
Myndað til:
2000
Útgáfustaðir:
Efnisorð:
Lýsing:
Tímarit.

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað: 7. Tölublað (16.02.1961)
https://timarit.is/issue/298399

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

7. Tölublað (16.02.1961)

Aðgerðir: