Vikan - 11.05.1961, Blaðsíða 6

Kona hans hafði verið á skipinu, sem fórst við
Suðurey með aleigu þeirra beggja. Nú var hann ný-
kominn úr fangelsi og bað vin sinn að lána sér kafara-
búning. Hann ætlaði einungis að ná í peningana í
skipsflakinu.
Smásaga eftir Henning Barry Olsen
Fyrir framan hótelið á Suðurey
stóð maður. Þaðan mátti sjá perlu-
loggorturnar liggja bundnar meðfram
endilöngum hafnargarðinum fyrir
aftan pálmatrén á Victoría Parade.
Þar niður frá bjuggu líka indverskir
skipasmiðir, sem síðustu fimmtíu ár-
in höfðu útbúið báta perluskipstjór-
anna. Þarna stóðu líka vöruhúsin,
sem geymdu perlurnar, meðan þær
biðu útskipunar. Þarna gat hann á-
reiðanlega fundið Harrý Brinks, ef
hann var þá ekki á bar hótelsins.
Maðurinn, sem stóð fyrir framan
hótelið á Suðurey, var hár og magur,
sólbrúnn og harðgerður. Hann var
klæddur vinnubuxum og hvítri skyrtu,
hafði ferðapoka bundinn yfir öxlina
og panamahattinn aftur á hnakka.
Fyrir stuttu hafði hann komið gang-
andi eftir hvítri ströndinni í glaða
sólskini, fyrst fram hjá bárujárnskof-
unum á rykuðum götunum, sem raun-
ar voru aðeins troðningar, og seinna
fram hjá betri hluta bæjarins, hvítum
húsum og breiðum götum með pálm-
um til beggja hliða.
Það voru mjög margir á barnum
þetta heita síðdegi, og einstaka mað-
ur leit upp, er hann kom inn. Lam-
andi þögn lagðist yfir salinn eitt
augnablik, og við borð úti í horni
rak maður félaga sinum olnbogaskot
og hvíslaði hásum rómi: — Guð al-
máttugur, það er Douglas Pitt, sem
kominn er til baka.
Hái maðurinn skildi þetta frekar
en heyrði, en 1 é{,,gam. ,tíkkert væri
og gekk inn á Jmi. Þar ááfeÆOsk-
inn, sterkleaa Waxinn maf
pólóskyg(|^|f' sneri viskíglu..,..
kra-, handanná»-’l
anzaði hái niað:
.eri sér sk;
L.
mn
andi
aftan^an
og sákði lá.
— ?Tallg
Ha
og glehnti
hrópaði
ert þetta W
Wisky handa 10*
og sneri sér að japans'
um, sem brosti breitt og hneí
djúpt. — Velkominn aftur, hr. Pitt,
m^elti hann hjartanlega, áður en hann
hlýddi skipuninni.
— Þakka þér fyrir, Joe. Rödd
Douglas var djúp og hljómmikil, og
augu hans höfðu þetta fjarlæga blik,
sein svo oft prýðir menn hafsins. Áð-
ur hafði hann verið brosmildur, á-
hyggjulaus maður, en nú var andlit
hans harðgert og varirnar saman
bitnar.
— Þú veizt, að þú ert ekki velkom-
inn hér, mælti Harrý Brinks lágt.
Hvernig komstu í land?
— Skonnorta flutti mig upp að
ströndinni, og ég býst við, að ég geti
haldið mér frá yfirvöldunum þann
stutta tíma, sem ég verð hér.
Harrý átti fjórar perluloggortur,
sem einmitt voru að verða sjófærar
eftir rigningartímann. Hann horfði
hugsandi á glas sitt. — En hvers
vegna ertu kominn, Doug?
Douglas Pitt yppti öxlum. — Ég
þarf að gera dálítið.
— Hvernig voru þessi tvö ár, —
erfið? spurði Harrý í samúðartón.
— Það var ekki sem verst, maður
venst því að vera lokaður inni.
— Þú slappst samt vel, sagði Harrý
með áherzlu. — Þú hefðir drepið Pet-
erson, ef við hefðum ekki dregið þig
í burtu. Hann lá meðvitundarlaus í
heilan mánuð, og það liðu sex mánuð-
ir, áður en hann komst burt af sjúkra-
húsinu. — Harrý þagnaði skyndilega,
en spurði svo áhyggjufullur: — Þú
ert þó ekki kominn til að fullkomna
hefnd þína?
Douglas hristi höfuðið. — Vertu
:i smeykur, Peterson getur verið
egjjr^. . . Hann virti glas sitt fyrir
sér sturiaarkorn, en drakk svo úr því
_í einum teyg.
er kominn að biðja þig
ár./
.Þú veizt, að ég er ætíð reiðu-
'að hjálpa þér, Doug, skaut
inn í með áherzlu. — Segðu
méf^bara, hvað það er.
Það leit eins út og Douglas hikaði
augnablik, en svo mælti hann: — Ég
verð hér ekki lengi, og mig langar að
spyrja þig, hvort þú viljir lána mér
kafarabúning og sigla með mig til
Darney-eyjar í einni af loggortum
þínum eins fljótt og unnt er, helzt
strax, í síðasta lagi á morgun. Ferðin
tekur ekki langan tíma, í mesta lagi
viku.
— Darney-eyjar! hrópaði Harrý
Brinks undrandi. — Hvað viltu þang-
að, Doug? Láttu það ógert. Lofaðu
Júlíu að hvíla í friði.
Douglas endurgalt hvasst augnaráð
hans án þess að líta undan. — Fyrir
tveimur árum hafði Júlía, kona hans,
verið á leið til Suðureyjar og hann
á leið frá Brisbane með allt sparifé
þeirra, peninga, sem leggja átti í logg-
ortu og kafarabúnað. Hún sigldi á
gufuskipi til Cairns og þaðan áfram
sem farþegi á skonnortu Petersons, og
á hinu hættulega svæði í kring-
um Darney-eyju hafði Peterson, sá
djöfull, i kæruleysi siglt skonnortunni
inn á skerin, sem nefnast Warrior-rif.
Peterson og einn af áhöfninni voru
þeir einu, sem komust af. Þeir höfðu
komizt í litinn róðrarbát og náð landi
daginn eftir. Til allrar óhamingju
fyrir Peterson hafði hásetinn sagt frá
því, hvernig óhappið varð, og þegar
Douglas heyrði það, leitaði hann uppi
þrjótinn og hafði næstum drepið hann.
Það var ætlun hans. Fullur haturs
hafði hann verið, en hinir höfðu kom-
ið til hjálpar, þegar Peterson var
orðinn meðvitundarlaus og blóði drif-
inn. Viðureignin hafði kostað Douglas
tveggja ára fangelsisvist og brott-
rekstur frá Suðurey.
Tvö ár voru liðin. Hann var kom-
inn aftur, og nú spurði Harry, vinur
hans, hvers vegna? Hann gat sagt
Harrý, að Peterson væri öruggur og
að liðin tíð hefði slökkt hatur hans,
en skilið eftir sár, sem aldrei mundi
gróa. En yfir spurningunni, hvers
vegna hann væri kominn, þagði hann,
þvi að hann vissi fyrir fram, hvernig
Harrý mundi bregðast við. — Hvers
vegna? endurtók Harrý órólega.
— Vegna peninganna, svaraði Doug-
las Pitt hásum rómi. Þú veizt, að
Júlía hafði mörg þúsund pund með
sér. Þau verð ég að fá.
Harrý starði gersamlega vantrúaö-
ur á hann og hristi höfuðið. — Þetta
er ekki alvara þín, sagði hann titrandi
röddu. — Þetta getur ekki verið þér
alvara, — að þú hafir i hyggju að fara
niður í flakið og taka peningana frá
Júlíu.
Sársaukadrættir fóru um andlit
Douglasar Pitts. — Ég verð að fá
peningana, mælti hann rámur, — ég á
ekki einn einasta eyri.
— Doug, láttu skynsemina ráða,
sagði Harrý innilega. Þú getur ekki
farið þangað niður, — niður í káetuna
til Júlíu. Enginn heilbrigður maður
gerir það. Hugsunin ein er brjálæðis-
leg. Þú elskaðir hana. Þú getur þétta
ekki.
Harrý hafði talað sig æstan og
greip nú óþyrmilega í handlegg Doug-
lasar. — Segðu, að þú gerir það ekki.
6 VIKAN