Vikan - 01.03.1962, Blaðsíða 34

5RT1C mjópeysa
Tvíofið klukkuprjón. - Nælonstyrkt. - Sterkasta
sjópeysan á markaðinum. - Ótrúlega lágt verð.
Ný Burley ^portakyrta
100% ítölsk ull. — Hneppt niður. — Þvottekta.
G. BERGMANN
Laufísvegi 16. — Sími 18970.
laust tuldur regndropanna var
hljóðnaS. Vatn, vatn svo langt sem
augað eygði, en þegar honum varð
litið þangað, sem ribsberjarunninn
stóð úti við grjótgarðinn, veitti hann
því athygii, að flóðið var strax tek-
ið nokkuð að sjatna.
Hann sneri sér að Helenu. „Flóð-
ið er tekið að sjatna,“ sagði hann.
„Þá er öd hætta liðin hjá.“
Svo gekk hann hægum skrefum
að rúmgaflinuin og virti hana fyrir
sér, þar sem hún lá með litla son-
inn í örmum sér. „Það gerðist dá-
Jítið einkennilegt þarna úti i hest-
húsinu og fjósinu áðan,“ mælti
hann lágt, og það var sem hann
vissi ekki hvernig hann ætti að
koma orðum að þvi, sem hann vildi
segja. „Það varð einhver breyting
hið innra með mér. Hingað til hef
ég einungis iitið á þetta býli, sem
stað, þar sem maður aflaði sér Jífs-
viðurværis, en nú varð það mér
annað og meira. Mér skildist að
minnsta kosti hvernig tilfinningum
afa gagnvart því var varið, hvers
vegna hann hafði bundið við það
órofatryggð. Ilann unni þvi, og það
endurgalt honum umhyggjuna og
ástina á sinn hátt — á sama hátt
og það mun endurgjalda okkur,
Helena ... Ég er staðráðinn í að
búa hérna framvegis, þótt ég ljúki
lagaprófi og starfi í borginni; það
er að segja, ef þú mátt til þess
hugsa, borgarstúlkan ...“
Augu hennar ljómuðu. „Ég hef
hvergi unað mér betur en hér,“
sagði hún. „Ég vil hvergi heldur
vera ... Og ég veit að Henry litli
verður á sama máli.“
Hann gat ekki að sér gert að
brosa. Það var auðheyrt að hún
hafði ákveðið það fyrir löngu.
Lág stuna heyrðist frá legu-
Sigga verkjaði i magann af svengd.
Hann hafði borðað svo lítið í há-
deginu. Hitinn hafði svipt hann
matarlystinni þá. Aftur á móti mok-
uðust hitaeiningarnar upp i svona
skorpuvinnu, sem staðið hafði all-
an daginn. Nei, það var auðséð að
karlinn ætlaði ekki að láta éta.
Haun gleymdi sér alveg við að koma
þessu heyi inn. Hann ætlaðist auð-
sjáanlega til að þau ynnu sleitu-
laust þar til allt væri komið í hlöðu.
Bölvuð læti þelta. Þurfti nokkuð
að vera að breiða svona mikið í
dag? Annars var hann nú þurr
ennþá og það tæki ekki langan tima
að gleypa í sig matinn. Lauga var
komin og hafði áreiðanlega verið
að segja honum að maturinn væri
til. En nú var hún farin að raka
utan að flekkjunum. Reiðin sauð í
Sigga og blóðið steig honum til
höfuðs. Þó hann væri kominn hátt
á þrítugsaldurinn var hann eins og
strákur að sumu leyti. Hann hafði
lengst af verið til sjós eða í vega-
vinnu þar sem matartiminn var
reglubundinn. Hann þekkti ekki til-
brigði sveitalífsins á þessu sviði
ennþá . . . í vonzku sinni smellti
hann aktaumunum af öllu afli á
lendarnar á Rauð gamla, sem þó
gerði það sem hann gat og rak við
i öðru hvoru spori. Hann byrjaði
á i'lekknum sem Lauga var að raka
utan að og stefndi beint á hana.
Hún vék sér undan og kallaði hlæj-
andi til hans.
Ef þú keyrir yfir mig, færðu ekk-
ert að borða í kvöld. En ef þið verð-
ið búnir að koma heyinu inn áður
en fer að rigna, skaltu fá það bezta
sem ég get gefið þér . . .
Rauður hafði liægt á sér til að
ökumaðurinn gæti heyrt þetta, án
þess þó að vænta betri meðferðar
Sö I ii R»ö i*ii
Munið að afgreiðsla Vikunnar er flutt að Lauga-
vegi 133. Gengið inn bakdyramegin um sundið.
Strætisvagnarnir stoppa við Rauðarárstíginn.
bekknum. Þeim varð báðum litið
þangað. „Afj er látinn," mælti Hel-
ena lágt.
Alan gekk að legubekknum, laut
að gamla manninum og virti fyrir
sér göfugmannlegt og svipmikið
andlit hans. Það hvíldi yfir því ó-
segjanlegur friður, eins og hann
vissi að nú væri öllu komið í höfn.
,,'Iá, liann er látinn," hvislaði Alan
og varð gegntekinn hljóðri ástúðar-
og þakkarkennd. „Það er eins og
hann liafi ekki getað kvatt fyrr en
liann vissi býjið i öruggum hönd-
um ... eins og við höfúm loks ieysi
hann.“ ★
Heyfengur
Framh. af bls. 10.
Rauður gamli var löðrandi í svita.
Siggi keyrði hann áfram miskunn-
arlaust. Hann var ekki í góðu skapi.
Ætlaði karlskrattinn ekki að láta
mann hafa neitt að éta í kvöld?
á eftir, því hún var að etja strákn-
um áfram með þessu tali. Siggi
strauk svitann af sólbrúnu and-
litinu og jór með sterklegum fingr-
unum gegnum dökkan hárlubbann.
Hvernig sem á því stóð var honum
runnin reiðin. Hann liafði ætlað
að hreyta skæting i stúlkuna úl af
matnum og vinnuhörkunni í föður
hennar, en hver gat gert slíkt, sem
leit í jiessi djúpbláu augu, tindr-
andi af kátínu. Ljóst hárið mynd-
aði fagra umgjörð um andlitið og
húðin var rjóð og heit líkt og stúlk-
an væri í miðjum dansi, léttur, Ijós
sumarkjóllinn faldi ekki fagurt
form kvenlikamans heldur. Snöggv-
ast dró móðu fyrir sjónir kaupa-
mannsins, svo þung var ástríðu-
bylgjan, sem fór um likama hans.
Hann brosti utan við sig svo skein
í fagurhvítar tennurnar og hott-
aði á Rauð.
Brátt var búið að ýta saman. Stór-
ar heyhrúgur voru við dyrnar á
báðum hlöðunum og biðu þess að
<J4 VIKAN