Vikan - 12.03.1964, Blaðsíða 46

Engin ást fyrir einstæS-
inga
Framhald á bls. 13.
frá öllu“, og svo klappaði hann
Cotter á herðarnar.
Mary Margaret sagði: „Þú get-
ur verið hér í nótt, þú veizt það?“
og aftur varð hann syfjaður við
tilhugsunina um hvít og hrein
rúmföt. Hann gat séð rúmið
þeirra inni í herberginu og laut
á því, þar sem einhver hafði set-
ið. Það var eins og hann horfði
inn í eitthvert annað líf, umvaf-
ið þokumistri. Hann rýndi í ljós-
ið í forstofunni, þrýsti olnbogan-
um þétt að mjöðmunum og í ann-
arri hendi hélt hann enn á glas-
inu. Hann leit á þrekvaxna kon-
una sem laut yfir hann og hann
lyfti glasinu og sagði: „Vilt þú
ekki drekka einn með okkur,
Miss Mary Margaret?"
,,Hvað er þetta, Cotter May!“
sagði hún og vissi ekki hvort hún
ætti að hlæja eða ekki.
Wilroy hló. „Náðu í meira
whisky handa manninum, kona.
Hvað ertu að hugsa?“
„Hún ætlar að láta okkur
deyja úr þorsta", sagði Cotter og
drakk tilgerðarlega og fór að
hlæja með Wilroy. Hann sá eitt-
hvað í augum Wilroy, einhver
boð, sem hann minntist að hafa
séð þar einhvern tíma áður;
vegna þess hve allt var óljóst
fyrir honum, gat hann ekki mun-
að hvenær, og hann heyrði sjálf-
an sig segja: „Það er orðið langt
síðan“.
„Já, það er langt um liðið“,
sagði Wilroy. En þá yfirgaf Cott-
er hann, þvi að hann leið inn
í þann dásamlegasta svefn, sem
hann mundi eftir lengi, hann
hafði varla sofnað þannig frá
því að hann var drengur. f svefn-
inum mundi hann, að regnhlífin,
sem hann hafði svo lengi leit-
að að, var í skápnum í forstof-
unni hjá Wilroy. Þá kom Ruth
Edna og sagði: „Hvar er regn-
hlífin? Þú hefur týnt henni! Ég
hef aldrei þekkt neinn eins og
þig. Þú týnir alltaf regnhlífum".
Og hann sagði: „Þegiðu, kona“,
og hún þagnaði.
Borgin brást við dauða Ruth
Ednu á þann hátt, sem búast
mátti við, fólk varð undrandi og
samúðarfullt. Jarðarförin fór
fram án þess að hann þyrfti að
gera sjálfur nokkuð að ráði. All-
ir voru viðstaddir, hvort sem
þeim hafði fallið vel við Ruth
Ednu eða ekki. Þegar hann leit
niður í kistuna, ætlaði hann ekki
að trúa sínum eigin augum; það
var eins og hún væri lifandi.
Jarðarfararstjórinn hafði meira
að segja skilið eftir óánægjulín-
urnar við munninn, en hann ósk-
aði þess nú, að þær hefðu verið
máðar burt — svo að hægt væri
að gera sér í hugarlund, að hún
að lokum hefði fundið stað, sem
hún kynni við.
Þegar allir höfðu litið á hana
og setzt síðan, stóð hann einn
við kistuna, en líkburðarmenn-
irnir skýldu honum, svo að hann
var ekki í augsýn fólksins. Hann
lyfti slörinu og snerti varlega
andlit hennar, en hrökk aftur
á bak, svo bilt varð honum við
kulda þess — þó að hann hafi
auðvitað vitað, að það væri kalt.
Hann fór í sæti sitt, en heyrði
ekki orð af ræðunni eða neinu
öðru, sem íram fór. Hann gat
ekki hugsað um annað en fing-
ur sína, sem honum fannst
brenna gat á buxurnar með
jökulkulda sínum, eins og hann
hefði snert heitan ís. Hann sveið
í hálsinn af saltbragði tára, sem
ekki fengu að renna.
Það sem eftir var ævinnar gat
hann ekki nefnt nafn hennar án
þess að verða gagntekinn af þess-
ari brunatilfinningu og án þess
að loftið fylltist sætri og sjúkra-
hússlegri angan alltof margra
blóma; konurnar í sóknarnefnd-
inni höfðu tæmt garða sína.
Fyrstu vikurnar eftir missi
hans lifði hann tilbreytingarík-
ara lífi en nokkru sinni fyrr.
Einhver bauð honum að borða
á hverju kvöldi. Síðdegis var
hann hjá prestinum, nema á
sunnudögum, því að þá lét Mary
Margaret ekki undir höfuð leggj-
ast að bjóða honum. Á milli þess,
sem hann var þar í matarboði,
fór hann að venja sig á að koma
öðru hverju af sjálfsdáðun til
þess að hitta hana og Wilroy.
Hann fór að hugsa um þau þrjú
saman í öllu. Þegar hann sagði
„við“ gerði hann ráð fyrir að
sá, sem hann talaði við, vissi við
hverja hann átti. Hann sá sjálf-
an sig sem þekktan mann í bæn-
um, þar sem hann daglega gekk
milli húss síns og þeirra.
Það var svo komið, að hann
gat varizt einhverju af hinum
mörgu boðum Hattie aðeins með
því að kinka kolli í átt að heimili
Wilroy. Hún var hætt að koma
til móts við hann niðri á vegin-
um, heldur sat á veröndinni og
horfði á hann ganga fram hjá.
Á fimmta sunnudegi eftir sorg-
aratburðinn, tók hann eftir því,
að Mary Margaret hafði ekki tal-
að um næsta sunnudag. Hikandi
komst hann að þeirri niðurstöðu,
að það væri talinn sjálfsagður
hlutur að hann kæmi, og svo
lagði hann ánægður af stað í
miðdegisgolunni. Hann var feg-
inn því, að hafa farið í frakka
utan yfir grænu peysuna, en varð
dálítið vandræðalegur, þegar
hann mætti fólkinu, sem í því
var að koma út úr kirkjunni.
Meðan bróðir Patrick hafði boð-
ið honum að borða, hafði hann
sótt kirkjuna reglulega. Hann
— VIKAN 11. tbl.