Vikan - 22.10.1964, Blaðsíða 28

Einu sinnl höfðum vlð þrjár f skotl
Hið næsta og síðasta, sem hann
veit af, er helkaldur málmur í
h|artastað.
— Hvort æpti hann er á hann
kom stálið?
— Nei. Við stukkum á þá að
aftan, tókum um hálsinn á þeim
og svo . . .
— Sástu framan í hann?
— Nei. Það var enginn t!mi til
þess. Þeir voru allt um kring (
kjarrinu, en við höfðum alveg und-
irtökin. Rifflarnir og allt þetta
drasl var þeim bara til trafala
þarna innan um hríslurnar. Við
stungum eitthvað fjórtán þeirra
þarna í buskunum, en mistum eng-
an sjálfir nema þann, sem var á
verði; honum káluðu þeir, þótt
hann gæti skotið áður og varað
okkur við. En þeir sáu fljótt að
þetta var vonlaus bisniss og flýðu
niður að fljótinu, eitthvað fimmtíu.
Þeir höfðu komið yfir það á þrem-
ur stórum bátum með utanborðs-
mótorum. Það var ennþá næstum
dimmt, en vatnsflöturinn spegil-
sléttur og næstum hvítur eins og
himinninn, sem speglaði sig í hon-
um. Við sáum þv! bátana greini-
lega, þegar þeir lögðu af stað yfir-
um aftur. Við skrúfuðum hlaupið
á einni stóru loftvarnabyssunni
niður úr öllu valdi og gátum þá
miðað á þá. Kapteinninn kom þá
kolóður og spurði hvort við vær-
um alveg vitlausir, þv! þegar skot-
ið er af loftvarnarbyssum í þess-
um stellingum, er eins víst að þær
steyptist fram yfir sig. En við sögð-
um honum bara að halda kjafti
og punduðum á bátana; fyrsta skot-
ið lenti rétt fyrir frarhan einn þeirra.
Næsta kúla frá okkur dúndraði nið-
ur ( bátinn miðjan og hrærði hann
í kássu saman við áhöfnina. Næsta
bát möskuðum við á sama hátt, en
sá þriðji komst upp í fjöru. Við
brenndum upp á von og óvon á
karlana, þegar þeir voru að ryðj-
ast upp úr fleytunni, og grísuðum
! þvöguna miðja. Tveir þeirra voru
eitthvað fótfráari en hinir og voru
komnir spottakorn upp úr fjörunni.
Þeir voru þeir einu sem sluppu.
— Er það í rauninni satt, sem
sagt hefur verið, að þið hafið ver-
ið miklu harðari stríðsmenn en Rúss-
arnir?
— Það er erfitt að fullyrða nokk-
uð um það. Rússnesku hermenn-
irnir, sem við höfðum á móti okk-
ur, voru mjög misjafnir hvað harð-
fengi snerti. Margir voru þetta frið-
samir bóndakarlar, sem áreiðan-
lega nutu sín betur allsstaðar ann-
arsstaðar en ! stríði. En undir strfðs-
lokin voru sendar fram sérstak-
ar úrvalshersveitir, sem börðust af
ofboðslegri hörku og grimmd. í
þeim voru einkum Hvítrússar.
— Eru þeir sérstaklega herskáir?
— Þeir hafa stríðsæðið í blóð-
inu. Á keisaratímunum var sagt, að
ein aðaldægradvöl þeirra, Iíkt og
póker hjá mörgum Vesturlanda-
mönnum, hefði verið að hlaða
skammbyssu með eitthvað fimm til
tíu skotum, en aðeins eitt var með
kúlu og enginn vissi hvar það var
í röðinni. Síðan settust menn við
borð og létu byssuna ganga hring-
inn, þannig að hver og einn hleypti
af einu skoti í gagnauga sér, eða
einhvern annan álíka mikilvægan
stað. Þetta er svokölluð rúmensk
rúlletta.
Ég er búinn að leggja hnífinn
frá mér. Séu slíkir víkingar til í
Sovétríkjunum, hlýtur það að stafa
af einhverjum misskilningi að
höfuðborg þeirra skuli vera Moskva
en ekki Minsk.
— Mesti munurinn á okkur og
Rússunum, heldur Henrik áfram eft-
ir nokkra íhugun, var hins vegar
sá, að hjá okkur gat hver óbreytt-
ur hermaður klárað sig einn og
Úr vinnustofu
Henriks.
: ^
«iij

i m

• -V •
•>>••••• •••• ' ;•:
v''‘ s '
I
I

Eitt málverka morgundagsins — Sauradraug-
-öö- Svart og hvítt sex upp um alla veggi.
28 -
VIKAN 43. tbl.