Vikan - 22.10.1964, Blaðsíða 33

ALLTAF FJÖLGAR VOLKSWAGEN
Er petta ástæfian að flestar vélar eru frammí?
Sennilega, því aö þaö er sáralítill munur á venjulegum bíl og
hestvagni. Hesturinn dregur vagninn. Volkswagen hefir aldrei
notaö þessa hugmynd. Hestöflin eru afturí Volkswagen. Volks-
wagen-hestöfl þurfa ekki vatn. (Volkswagen-vélin er loftkæld).
Að baki þessu eru tvær mikilvægar óstæður.
I fyrsta lagi: Vélin er staðsett beint ofan við
drifhjólin. Þér skiljið þetta þá fyrst er þér akið
í snjó, sandi eða aurbleytu. En þó sérstaklega
þegar þér akið í miklum bratta. í öðru lagi:
Mismunadrif, gírkassi og vél mynda allt eina
samstæða heild. Það er: Færri hlutir geta bilað.
(Eins og t.d. drifskaft). Ennfremur verða fram-
drifnir vagnar að hafa sterka afturöxla og
blaðfjaðrir, en þess þarf Volkswagen ekki.
Volkswagen hefur sjálfstæða snerilf jöðrun á
hverju hjóli. Hvert hjól er alltaf í snertingu við
veginn. Við heyrum: (þrátt fyrir þessar stað-
reyndir) að bíll verði að hafa blaðfjöðrun, sterk-
an afturöxul og vatnskassa, en umfram allt það,
að vélin verði að vera frammí, af því ,,að þefta
hafi alltaf verið svona", en slík rökfærsla er
okkur óskiljanleg og út í hött.
S'imi
21240
HEILDVERZLUNIN
HEKLA hf
Laugavegi
170-172
mönnum í sjúkrahús og tóku skil-
ríki þeirra. Sá stóri var Rauður
og enginn annar; hann hafði bara
litað á sér hárið. Fréttirnar komu
eins og þruma úr heiðskíru lofti
yfir flesta Kanadamenn, en þó
áttu þeir eftir að heyra það sem
verra var.
Lögreglunni tókst nefnilega
von bráðar að afla óyggjandi
sannana fyrir því, að hann hefði
á skömmum tíma staðið að tylft
annarra glæpa. Nærri því hver
einasti meiriháttar glæpur, sem
framinn hafði verið í suðurhluta
Ontariofylkis síðan Rauði Ryan
losnaði úr Kingston, var hans
verk. í tíu mánuði hafði hann
leikið tveim skjöldum af slíkri
snilld, að annars eins getur naum-
ast í gervallri glæpasögunni. Á
nóttunni var hann hinn jarp-
hærði ræningi, en á daginn hinn
rauðhærði umbótamaður, sem
harðlega fordæmdi sína eigin
glæpi.
í sjúkrahúsinu sneri Rauður
sér til veggjar og hvarf úr þess-
um heimi að klukkustund lið-
inni. Að þessu sinni var þýðing-
arlaust að reyna að hafa hendur
í hári hans. Hann dó án þess að
segja orð. Enda var ekkert að
segja. Líf hans hafði verið svo
fullkomin leiksýning, að það var
ástæðulaust að skemma slíkt
drama með neinum eftirmála.
Áhrif hans á refsidóma og náð-
anir urðu langæ. Þegar yfirvöld-
in höfðu náð sér eftir tauga-
áfallið, sem uppgötvunin í Sarnia
ölli þeim, hertu þau aftur á regl-
um sínum varðandi náðanir, svo
að þar var varla nokkur smuga
finnanleg lengur. Rauð mátti
standa á sama, úr því sem komið
var, enda hafði hann staðið við
sitt. Hann hafði sýnt öllum heim-
inum, eins og karli föður sínum
forðum, að hann tæki ekkert nei
fyrir gott og gilt svar. ★
EINU SINNI HÖFÐUM
VIÐ ÞRJÁR í SKOTI
Framhald af bls. 29.
Henrik ypptir öxlum. — Nú, einn
Finni er þó alltaf einn Finni. Og á
stríðstímum æskilegri dauður en
lifandi, að dómi Rússanna að
minnsta kosti.
— Segðu mér, lentirðu ekkert í
illindum við Þjóðverjana, þegar þið
rákuð þá frá ykkur í lokin?
— Nei, ekki ég. Annars lá við
að í hart færi ( Kotka, þegar þeir
fóru þaðan. Þeir sendu stórt flutn-
ingaskip eftir setuliðinu, sem þeir
höfðu haft í borginni. Margir her-
mannanna héldu við finnskar stelp-
ur og nú vildu þær óðar og upp-
vægar fara með þeim, og eitthvað
hundrað og tuttugu talsins smygl-
uðu sér um borð í skipið. Finnsku
hernaðaryfirvöldin í borginni upp-
götvuðu þetta ekki, fyrr en skipið
var komið út á fjörðinn. Þá var
haft samband við skipstjórann og
honum skipað að snúa við og skila
stelpunum. Hann anzaði ekki einu
sinni. Þá var honum sagt að skipið
yrði skotið í kaf, svo fremi hann
léti sig ekki. Allt í lagi, svaraði
þýzkarinn, ég sný ekki við, en kven-
fólkið skal ég skilja eftir. Svo lét
hann draga stelpurnar upp á þiljur,
binda þær í knippi með köðlum
og henda þemi svo fyrir borð.
— Það var illa farið með gott
kjöt. Fórust margar?
— Nei, þær björguðust flestar.
Það voru margir bátar þarna úti
sem fiskuðu þær upp.
— Klukkan er orðin meira en
tólf og fyrri hádegisösin liðin hjá;
næstum ekkert hljóð berst lengur
inn á Dekor. Ég gef hnífnum á
borðinu hornauga, það vottar fyrir
ryði í blóðgrópinni.
— Hvað fórstu svo að gera eft-
ir stríðið?
— Ég reyndi allan fjandann, gat
ekki ákveðið mig alveg strax, enda
tekur það sinn tíma að venjast
borgaralegu lífi á nýjan leik. Ég
fór á Kúnstakademíuna í Ábo og
var þar tvo vetur; lærði þar grafík
og var svo í „Försalnings och
Reklamskola" í Helsingsfors. Svo
vann ég um tíma hjá kaupfélögum
( Austur-Finnlandi. Á þeim árum
áttum við í margháttuðum vandræð-
mu og atvinnuleysi varð almennt.
Ég brá mér þá yfir til Svíþjóðar
og vann þar í tvö ár, svo ( Dan-
mörku, en líkaði þar ekki. Ég fékk
svo þá hugmynd að fara til Kanada.
— En hvenær komstu fyrst til
íslands?
— Það var upprunalega mistök-
um um að kenna. Ég ákvað að
skilja vel við Kaupmannahöfn og
skemmti mér smávegis í nokkra
daga áður en ég fór; bað konuna,
sem ég leigði hjá, að kaupa fyrir
mig farseðilinn til Kanada. En það
hefur víst einhver ruglingur kom-
izt á hlutina, þv( þegar ég vakn-
aði úti á rúmsjó, var það um borð
( Dronning Alexandrine á leið til
hver fjandinn var á seyði, því
klefafélagi minn, sem líkt og ég
var að drepast úr sjóveiki, var
Grænlendingur og kunni ekki stakt
orð í neinu hvítra manna máli. Það
eina sem hann sagði var Simsalta,
simsalta, sem. þýðir víst flugvél á
eskimóamáli, og hefur pilturinn lík-
lega verið að barma sér yfir að
hafa ekki flogið þennan smáspöl
norður undir heimskaut í stað þess
að leggja á sig allar helvítispínslir
sjóveikinnar. Þetta var í nóvember
og sjórinn svo slæmur, að skip-
stjórinn, sem var búinn að sigla á
þessari leið í 35 ár, sagðist aldrei
hafa kynnzt öðru eins veðri. Við
vorum 10 sólarhringa á leiðinni
til Reykjavíkur. Allan þann tíma
smakkaði ég ekki svo mikið sem
einn matarbita.
Ég fékk vinnu hjá KRON, fyrir
tilstilli finnska ræðismannsins, sem
þá var, en hann reyndist mér sem
sannur drengur, útvegaði mér l(ka
VIRAN 43. tbX.
33