Vikan - 29.12.1966, Blaðsíða 5

knúinn vegavaltari á hægri ferð.
Ziminn hægði ferðina því meir sem
vegurinn þrengdist meira. Bíllinn
var nú kominn að vegvaltaranum,
sem var á tæplega tuttugu kílómetra
hraða, og síðan, allt í einu, beygði
valtarinn að þeim.
Húddið hvarf áður en bíllinn lenti
upp á eyjunni. Bflstjórinn hemlaði
af öllum kröftum, svo bíllinn snerist
hratt í kring og hann skall fram á
stýrish jól ið. Sendiráðsritarinn hélt
höfði Swyvens upp að bringu sinni
meðan hann fálmaði eftir skambyss-
unni, en féll til hliðar og rak höfuð-
ið í afturhurðina. Swyven kippti
honum að sér og fálmaði eftir dyra-
handfanginu, en áður en hann næði
því, opnuðust dyrnar og úti fyrir
stóð maður í samfestingi. Maðurinn
kom Swyven kunnuglega fyrir, en
hann var of skelfdur til að gera
sér grein fyrir hvar hann hafði séð
hann áður. Verkamaðurinn greip
sendiráðsritarann, sem var enn að
berjast um, og svo sló hann og
sendiráðsritarinn varð meðvitundar-
laus og verkamaðurinn tók byssuna
upp úr innanávasa hans. Annar
maður var önnum kafinn við bíl-
inn framanverðan, maður í einkenn-
isbúningi sjúkraliða og hann var
að draga meðvitundarlausan bíl-
stjórann út.
Swyven kjökraði, þegar sendi-
ráðsritarinn var dreginn út og
fenginn fleiri sjúkraliðum ! hend-
ur. Loks reyndi hann að kasta sér
út um opnar dyrnar, en verkamað-
urinn sneri sér við og brá honum,
næstum glettnislega, svo dró hann
hann á fætur og bar hann að
sjúkrabílnum sem beið, kastaði hon-
um innfyrir, stökk á eftir og skellti
dyrunum á eftir þeim. SjúkrabílIinn
lagði af stað undir eins, bjöllurnar
klingjandi.
— Sæll, Swyven vinur, sagði
verkamaðurinn. — Hvernig líður
öllum Carpacciosverkunum?
Eftir klukkustund komu þeir að
hjúkrunarheimili. Hljóðlátri, lát-
lausri byggingu með eikartrjám,
vafningsviði á veröndum og bezta
varnaðarkerfi í brezka heimsveld-
inu. Rafmagnsaugu blikkuðu og
hliðið opnaðist og sjúkrabillinn ók
áfram inn, innfyrir þéttan, skýlandi
trjáhringinn og upp að aðaldyrun-
um. Craig opnaði dyrnar og stökk
niður.
— Út, sagði hann. — Mál að hitta
lækninn.
Sendiráðsritarinn og bílstjórinn
stigu út og ósjálfrátt brugðu þeir
höndum aftur fyrir háls. Swyven
kom siðastur út, andlitið falið bak
við vasaklút. Hann var að skæla.
Þeir fóru inn og einn af sjúkra-
liðunum með þeim. Swyven þekkti,
að það var Grierson, en það skipti
ekki máli. Craig einn var meira en
hann réði við. Þeir komu að dyr-
um sem á stóð ,,Hópmálsmeðferð",
Grierson knúði dyra og opnaði. Bak
við stórt borð Ijómaði Loomis eins
og feitur jólasveinn. Hann starði á
Craig.
— Drottinn minn, sagði hann. —
Þú gæitir ekki verið verkamanns-
legri.
Craig strauk um nefið með hand-
arbakinu og þurrkaði sér svo á
buxnavasanum.
— Ekki ofleika, sagði Loomis. —
Nokkur vandæði?
— Nei, svaraði Craig. — Sendi-
ráðsritarinn hér — og vinur hans . .
— Einskonar sendiráðsaðstoðar-
ritari, sagði Grierson.
— I fyrstu voru þeir eitthvað að
röfla um diplomatiska friðhelgi,
sagði Craig. — Nú held ég, að þá
langi meira að leita hælis sem póli-
tískir flóttamenn.
— Hvað um Swyven?
— Hann langar til mömmu, sagði
Craig.
— Og ef hann er góður — mjög
góður strákur — getur hann feng-
ið það, sagði Loomis. — Farðu burt
með þessa tvo og hreinsaðu þá
svolítið, Grierson. Hann yggldi sig
í áttina til þeirra. — Segið sann-
leikann, og þið fáið peninga. Meiri
sannleika, og meiri peninga. Ef þið
segið nógu mikinn sannleika, mun-
um við ekki láta neinn skjóta ykkur.
Grierson fór með þá út og Loomis
kom fram fyrir borðið, lagði hramm-
inn á öxl Swyvens og þrýsti honum
ofan í stól.
— Þú átt engra kosta völ, sagði
Loomis. — Þú getur sagt mér það
eða ég læt Craig ná því upp úr
þér. Mér gezt ekki að þér, Swyven,
en Craig þolir þig ekki. Þú ert of
mikill vinur náunga, sem honum
féll ekki í geð. Hann snéri sér að
Craig. — Eg fékk skilaboð í morg-
un, læknaskýrslu um Dyton-Blease.
Þú lamdir hann, sonur, upp á lífs-
tíð. Hann getur ekki einu sinni tal-
að. Hann snéri sér aftur að Swyven.
— Þannig er Craig, öfuguggi. Ég
myndi ekki reita hann til reiði, ef
ég væri í þínum sporum. Þú verð-
ur að hugsa um mömmu þina.
— Þið hafið engan rétt til að
gera mér þetta, hrópaði Swyven.
— Alls engan rétt. Og hvað gerist,
þegar sendiráð Zaarb kemst að
þessu?
— Kemst að hverju? spurði Loom-
is. — Þessa tvo órangútana þína
langar ekki aftur ( búrið sitt. Þeir
nota slysið sem tylliástæðu til að
snúa ekki aftur. Sendiráðið hefur
fengið tilkynningu um slysið, og þú
ert hér undir læknishendi. Maður-
inn á vegvaltaranum verður ákærð-
ur fyrir gálausan akstur, og hann
mun játa. Hvað ( ósköpunum getur
Zaarb sagt við því? Það er eins
gott fyrir þig að einbeita þér að
mömmu þinni — og Craig hér.
— Hvað með móður mína?
— Hún hefur stolið töluvert miklu,
sagði Loomis. — Að minnsta kosti
tíu þúsund punda virði. Hún lendir
f fangelsi, nema við getum fundið
frelsandi sannanir.
— Það er ekki mjög líklegt eða
hvað? spurði Swyven.
— Undir þér komið, sagði Loom-
is. — Líttu aftur á Craig, öfuguggi,
og taktu svo ákvörðun. Ég spyr þig
ekki aftur. Swyven leit á hann,
óhreinn maður í óhreinum samfest-
ingi. Harður maður, jafnvel enn
harðari en vesalings kæri Dyton-
Blease.
— Allt í lagi, sagði hann. — Hall-
aðu þér nú bara aftur á bak og láttu
fara vel um þig, sagði Loomis.
— Móðir mín ......... sagði Swy-
ven.
— Ég skal hringja til Scotland
Yard, sagði Loomis, — strax og við
er,um búnir. Hann leit snöggt á
Craig, rykkti til höfðinu, og Craig
sneri til dyra.
— Segðu nú bara gamla frænda
allt, sagði Loomis. Craig lokaði dyr-
unum hæg-t á eftir sér og fór til að
þvo sér, hafá fataskipti og hugsa
um Flip.
Loomis hafði sigrað, hugsaði
hann .Naxos myndi skrifa undir
hvað sem var nú, meðan verið var
að lækna Flip. Og Sir Matthew
virtist álíta, að hún væri á batavegi,
en í gær, þegar hann hafði farið að
hitta hana, virtist hún afslöppuð og
róleg og gersamlega vitlaus, draum-
ar og raunveruleiki allt i einum
graut. Hollywoodjátningar, aðdáun
og áhyggjur runnu saman eins og
safnkvíslar i uppistöðu. Sir Matthew
hlaut að vita, hvað hann var að
gera. En hvað, sem kæmi fyrir Flip,
myndi Loomis vinna, því hann vann
alltaf. Loomis myndi geta náð varn-
aáætlun himnaríkis upp úr Michael
erkiengli. Craig gekk inn í herbergi
sem merkt var „Yfirhjúkrunarkona",
teygði úr sér á legubekknum og
sofnaði. Gagnnjósnir voru hvort
sem var mest fólgnar í því.
Þremur klukkustundum síðar opn-
uðust dynar hljóðlega og Loomis
kom inn, svo undarlega fljótt og
fimlega miðað við stærð. Hann stóð
yfir Craig og rétti út höndina.
— Nei, sagði Craig, enn með
augun lokuð. Mig kitlar.
Loomis reyndi og settist gegnt
Craig. — Ég er nokkurn veginn til-
búinn að fara á geðveikrahælið,
sagði Loomis. — Þessi náungi þarna
fór með það sem eftir var af glór-
unni.
Craig settist upp.
— Er það þá slæmt?
— Onei, sagði Loomis. — Frá
okkar sjónarmiði er það fullkomið.
Swyven og Dyton-Blease hafa verið
félagar um áraraðir. Þú veizt um
þessa Marxleninísku þvælu og allt
það? Allt fyrir þurfandi öreiga —
nema þeir séu svo óheppnir að vera
brezkir, amerískir eða vestur-
evrópskir. Svo þeir fóru til Zaarb
upp úr 1950 til að prédika guð-
spjöllin. Meðan þeir voru þar hittu
þeir Schiebel eða Andrews, eða
hvern andskotann hann nú heitir,
og Schiebel bauð þá velkomna.
Auðvitað. Hann var orðinn laus trá
Rússlandi þá og þarfnaðist félaga.
Svo Dyton-Blease og Swyven hjálp-
uðu honum að afla fjár með því að
dreifa eiturlyfjum, sem Schiebel
flutti inn frá Kína. Þannig stóð á
því, að Dyton-Blease tókst að fá
lánaða nokkra glæpamenn frá
grískum eiturlyfjaheildsala. Dyton-
Blease var sá, sem sá honum fyrir
birgðum. Síðan sendi Schiebel
Dyton-Blease til Haram, það er land
föður Selinu — hann heitir annars
Sayed. Hann var að svipast um eft-
ir efnilegum kommúnistanýliðum,
en þá var ekki að finna í Haram.
Þar eru allir kátir eins og grísir í
drullu — þar eru þeir eins og vík-
ingarnir í Valhöll — bardagar,
veizluhöld og kvennafar. Svo Dyton-
Blease tóf; sér fyrir hendur að
breyta þessu öllu, en áður en það
yrði, varð hann vinur Sayed og
sagði honum hvílík svin þessir Bret-
ar væru, og auðvitað, eftir Súez-
ævintýrið, trúði Sayed hverju orði,
en til allrar óhamingju var hann
ekki of hrifinn af hugmynd Dyton-
Blease, að Zaarb væri hin nýja
Jerúsalem. Sayed gamli hafði átt
í stöðugum erjum við Zaarb um ára-
raðir, svo hann vissi hvernig þeir
voru þar. Dyton-Blease einbeitti sér
því aðeins að þvi að vera góður og
vingjarnlegur og antíbrezkur og
bíða þar til Zaarb hafði komið sér
upp nýtizku her og gæti lagt Haram
undir sig.
— Til hvers? spurði Craig. Það er
ekki svo stórt iand.
— Þrjár ástæður, sagði Loomis.
— Það er nytsamlegt frá herstjórn-
arlegu sjónarmiði. Það er fimmtíu
prósent olía og þeir eiga fjall, sem
í er nógu mikið kóbalt til að eyða
allri jörðinni. Kóbalt gerir það að
verkum, að atómsprengjur verða
eins og sígarettukveikjarar við hlið-
ina á þeim. Við viljum ekki snerta
það, þaðan af síður Ameríkanar,
jafnvel Rússar hafa hætt að hugsa
um það síðan Stalín leið, en Kín-
verjar eru stöðugt á höttunum eftir
stærri sprengjum. Schiebel hafði
fullan hug á að sjá þeim fyrir hrá-
efni. Hann er brjálaður í sprengj-
ingar, sagði Swyven. Hann er líka
nógu vitlaus til að láta sig engu
skipta, hvort litlu, gulu bræðurnir
sprengja þær eða ekki. Auðvitað
þurfti hann á farartæki að halda
til að koma efninu til Kína ,og þar
kom Naxos inn ( spilið. Ef hægt væri
að koma Naxosi til að kiósa brezka
samveldið út úr Zaarbolíufélaginu,
myndi Zaarb leggja Hanam undir
sig og borga kínversku hjálpina
með kóbalti. En það gat verið of-
urlítið viðsjárvert — ég meina ef
við eða Amerikanarnir eða jafnvel
Rússarnir kæmust að því, hvað þeir
væru að gera, myndum við verða
að hindra þá. Með stríði. Og
Schiebel vissi það. Og hann ákvað
að nota skipun Naxosar til þess.
Framhald á bls. 44.
52. tw. VIKAN 5