Vikan - 29.12.1966, Blaðsíða 23

ítalan á ferð yfir svörtu moldina.
Borghese skoðar hjólið, sem rússneski vagnasmiðurinn í skóginum inilli Perm
og Kagan gerði fyrir hann. <3^
Borghese (t.v.) í skrautbíl
ítölu-fyrirtækisins — en hans
bíll var á meðan settur í óleyfi
í sýningp.rglugga.
Innreið Borghese í Berlín 16.
ágúst 1907 -CV
orðinn hræddur um magnetuna.
Ég lét hann hafa varamagnetu,
en við vitum hvaða leið hún hef-
ur farið. Og þar hefurðu það,
afturhásingu með öxlum, gír-
kassann og ýmsa aðra varahluti.
Þetta er allt tilbúið. Margir stór-
ir kassar. Þú færð að sjálfsögðu
tíma til að láta fólkið þitt vita,
en gott þætti mér, ef þú gætir
lagt af stað ekki á morgun held-
ur hinn. Miðarnir eru til. Og
hvað snertir símskeytin....
— Þú virðist viss um mig,
sagði Bruno og brosti.
— Ég þekki mitt heimafólk,
sagði Jacobus. — Og þar að auki
— var þetta ekki dýrðleg mál-
tíð?
Og áður en bílarnir þrír fóru
frá Irkutsk, var Bruno Stephan
lagður af stað áleiðis til Moskvu
með kassana, sem hann raunar
tapaði, áður en þangað kom.
Keisaraveldið var á þessum tíma
á nálum um byltingu, og kassar
á borð við þessa fengu ekki að
fara þar um lönd öðru vísi en
rammlega væri gengið úr skugga
um, að í þeim leyndust ekki
hættulegar bombur.
Godard lagði af stað frá
Irkutsk ásamt de Dion bílnum.
Áður en dagurinn var allur, var
Spijkerinn ógangfær og varð að
fá hesta til að draga hann til
Tcheremkhovo. Hann hvatti
Cormier og Collingon til að
halda áfram, og þegar þeir voru
farnir, sneri hann sér formála-
laust að du Taillis.
— Ég get ekki gert við vélina
sjálfur sagði hann. —En við eyð-
um ekki tímanum hér. Ég hef
talað við tæknimenn staðarins og
enginn treystir sér að eiga við
magnetuna. En hérna út með
leiðinni er elzti háskólinn í Sí-
beríu. Og þeir eru ekki með hug-
ann uppi í skýjunum þar, að lesa
Ódysseifskviðu eftir hann þarna
Arístótels og þess háttar fánýti,
heldur sýsla við menningarleg
verkefni eins og vélfræði. Þeir
eru með tækniskóla. Við setjum
bílinn upp á lest og sýnum þeim
hann þar.
— Hvað heitir þessi staður?
spurði du Taillis.
— Tomsk.
— Tomsk! Það er ekki hérna
út með leiðinni! Það eru 13 eða
14 hundruð kílómetrar þangað!
— Ég hef aldrei haldið því
fram, að ég væri sterkur í
landafræðinni, sagði Godard
umburðarlyndur. — En Síbería
er ansi stór, Jean minn góður.
ReyndU að hugsa í þeim vega-
lengdum, sem tíðkast hér. Með
þær í huga er Tomsk hérna út
með leiðinni!
— Gerðu þér grein fyrir, hvað
það kostar að flytja bílinn með
lest 1300 kílómetra?
- Ég er ekki sérlega vel að
mér í reikningi heldur, svaraði
Godard. — Vertu svo vænn að
segja mér það, vinur. Við getum
hvort sem er ekkert annað gert.
— Þetta er ævintýri upp á
1000 franka, sagði du Taillis
eftir stundar umhugsun.
— Hm — ja •— tvö þúsund,
sagði Godard.
—???? spurði Godard.
— Við verðum að koma hing-
að aftur til að halda leiðangrin-
um áfram. Hélstu, að ég ætlaði
að svindla?
— Og hvar eigum við að
grípa upp þessa 2000 franka?
Godard leit tj áningarfullur á
svip á du Taillis, sem andvarp-
aði í uppgjöf. Hann vissi, að
hann myndi borga með pening-
um Le Matin, og hann vissi, að
Godard vissi að hann vissi það.
Du Taillis fór af lestinni í
Krasnoyarsk. Hann gat ekki
setið um kyrt meðan leiðangur-
inn héldi áfram. Hann hafði
skyldum að gegna við blað sitt
og lesendur þess. Spijkerinn var
drenginn 55 mílur frá Taiga
brautarstöðinni til Tomsk, og
þar hafði Godard þegar upp á
rafmagnsfræðiprófessornum,
sem kenndi við tækniskólann.
Maðurinn reif magnetuna af og
brosti ánægjulega, eins og vand-
inn væri þegar leystur.
— Ertu ekki með vara-bursta?
spurði hann.
— Bursta.... byrjaði Godard
og vonaðist til að koma því fyr-
Framhald á næstu siðu.
nnar: Peking - Paris 1907
52. tbi. VIKAN 23