Vikan - 29.06.1967, Qupperneq 12

Saga eftir
RICHARD DEIHING
flpemla
halda.
grt að setja
kl
lufli. Þetta er ósköp
að þarf bara að segja
að hvern skal myröa, svo
etur maður sefllð og beðið. beflla
flyrirkomulag er alveg pottþétt...
Eftir fimni ára hjónaband var Andrea Rusli búin að fá
algert ofnæmi fyrir eiginmanni sínum. Hún liefði hiklaust
skilið við Bart, ef elskhugi hennar hefði verið það vel stæð-
ur, að liún hefði gelað búið framvegið við þau lífskjör, sem
hún bafði vanizt. En hún vissi að Barl myndi ekki láta hana
hafa neina peninga, ef til skilnaðar lcæmi, og liún var það
raunsæ að hún gerði ekki i-áð fyrir því að Matthew tæki
það í mál að kvænast lienni, ef hún væri fátæk.
Hversvegna gat nú ekki Bart farizt í bílslysi, eins og mað-
ur Judy Peppers? Bert var svo andstyggilega heilbrigður,
að það varð að vera eilllivað slíkt, eittbvað róttækt, sem
yrði honum að Iiana. Um þetta var hún að hugsa, þegar
hún fór til að borða hádegisverð með Judy Pepper. Judy,
sem nú var orðin ekkja, var bczta vinkona hennar frá
barnæsku.
— Jæja, livað er að frétta? spurði Andrea, þegar þjón-
ustustúlkan var búin að taka við pöntun þeirra og farin
frá borðinu.
— Ég og Sam ætlum að giftast.
Andrea lyfti brúnum. Þar sem hún og Judy ekki höfðu
nein leyndarmál hvor fyrir annari, vissi hún um samband-
ið milli hennar og Sam Millards, sem hal’ði vcrið sanicign-
armaður hins framliðna eiginmanns hennar. Hún vissi raun-
ar um ]iað að þetta ástasamband hafði verið byrjað löngu
áður en Fred Pepper hafði farizt á svo skjótan liátt.
— Er það ekki nokkuð fljótt? spurði Andrea undrandi.
Judy liafði ekki verið elckja í meira en tvo mánuði.
— Við ætlum ekki að láta neinn vita af því strax, lieimsk-
inginn þinn. Við kunngerum það ekki fyrr en liðnir eru
sex mánuðir frá láti Freds. Ég segi þetta engum nema þér,
þar scm þú erl bezta vinkona mín, og ég veit að þú ferð ekki
að segja frá þvi.
— Til liámingju, sagði Andrea. — Þú ált þelta sannarlega
inni. Sam er líka svo indæll.
— Fyrirfinnst enginn betri, samþykkli Judy. — Og það
veit hamingjan að ég á þelta skilið. Auðvitað á maður ekki
að tala illa um lálið fólk, en þú veizl hve andstyggilegur
Fred var við mig?
— Já, sagði Andrea, — en hann gekk nú samt ekki að
þér dauðri af leiðindum.
Stúlkan kom með matinn, og þær sögðu ekki neitt fyrr
en hún var farin aftur.
Þá sagði Judy: — Þú liefur nú liann, ja hvað-hann-nú-
lieitir til að lmgga þig við. Hvernig gengur það?
— Það gengur vel. Við ætlum að hittast í kvöld. Væri ég
frjáls og ætti peninga, þá er ég viss um að bann myndi
kvongast mér.
-— Það er synd að þú skulir ekki vcra rík ekkja, eins og
ég.
Andrea gretti sig.
— Ef þú bara vissir live lieitt ég óska þess. Ef þú vissir
hve oft ég hefi óskað þess að Bert hefði verið með Fred,
kvöldið sem liann fórst.
— Meinarðu þetta i alvöru?