Vikan - 05.10.1967, Page 22

Og jafnvel þótt ekki kæmi til
mála að spyrja Mike beint, var
hann ef til vill of nytsamur til að
varpa honum alveg frá sér. Henni
flaug í hug, hvort nærvera hans
hér veikti hugboð Tarrants; ef ver-
ið væri að stafna saman her mála-
liða, hefði Mike Delgado áreiðan-
lega staðið ofarlega á listanum.
En — nei . . . hann var allt of mik-
ill einstaklingshyggiumaður. — Að
vinna með barkabítum, eins og
Willie kallaði þá, var ekki sam-
kenndi þau bönd, sem héldu þeim
saman og fylgdist með þeim af
varkárni, óttaðist Mike Delgado þau
eins og eitthvað, sem gæti endað
með því að ógna fullkomnu sam-
vizkuleysi hans.
Hann rauf Hugsanagang hennar:
— Þú ert ekki eins horuð og þeg-
ar þú varst tuttugu og eins.
— Er það slæmt?
— Síður en svo. En þótt þú vær-
ir ekkert annað en beinin og vöðv-
arnir, stóðstu þig með mikilli prýði,
— Það er nokkuð mismunandi.
Ef þú reiknar í pundum, tapaði ég
vel yfir þrjú hundruð þúsund allt
í allt. Ég tapaði níu spilum í röð
og það var tvöfalt eða slétt á sfð-
ustu gjöfinni.
Hann blístraði lágt og sagði: —
Jesúsl
Hún kinkaði kolli í áttina að dyr-
unum, sem lágu inn í setustofuna.
— Það er eitthvað f flösku þarna
inni, ef þig langar.
— Takk. Hann reis á fætur og
EFTIR
PETER O'DONNEL
FRAMHALDS-
SAGAN
lO. HLUTI
Þarna var taktviss
burstun, holt gutlið í
niðurfallspípunni,
snöggur hvinurinn í
krananum og ýluhljóð-
ið í leikfangaönd, og
allt blandaðist þetta
glettnislega saman við
Polonaise Chopins.
22 VIKAN 40-tM-
kvæmt venju Mikes. Eins og þau
var hann f rangri aðstöðu.
En hann átti ýmiss konar inn-
hlaup í margs konar aðstöður og
það gat vel borgað sig að halda
einhvers konar sambandi við hann.
Hún brosti kaldhæðnislega hið
innra með sér, þegar henni varð
hugsað til þess hvers konar sam-
band það myndi verða.
Og þar lá hættan. Ef starfið yrði
erfitt, ef martröð Tarrants var raun-
verulega til, var enginn tími til að
sinna þessum yl, sem hún fann hið
innra með sér. Það var enginn tími
til að láta tilfinningarnar ráða og
hún vissi, að hún gæti ekki haldið
sambandi við Mike, án þess að til-
finningarnar tækju að einhverju
leyti völdin.
Það voru fimm ár eða meira,
sfðan hún hafði sfðast fundið snert-
ingu handa hans og þungann af
grönnum líkama hans, en henni
fannst nú að það hefði getað ver-
ið í gær. Hún hafði kynnzt öðrum
mönnum um árin . . . ekki mörg-
um, ekki fáum. Með þeim hafði
hún gefið, þegið, yl og gleði, tek-
ið stökkið mikla fram á barminn
og notið kyrrðar fullnægjunnar, en
af þeim öllum höfðu aðeins þrír
lyft henni út fyrir þverhnípið og út
f logagylltan heim hins eilífa and-
artaks, þar sem engu var líkara en
að líkaminn leystist upp.
Af þessum þremur mönnum hafði
Mike Delgado verið sá fyrsti og
þar með hafði hann tryggt sér of-
urlítinn hluta af henni. Það var ekki
aðeins á annan veginn: hún vissi
að hennar mark var á honum Ifka.
Af þeirri ástæðu hafði hún aldrei
boðið honum starf í Netinu og af
sömu ástæðu hefði hann hafnað
slíku tilboði. Meðan hún viður-
eftir að kominn var háttatími. Ég
er viss um, að þú stæðir þig jafn-
vel enn betur nú. Hann hélt áfram
án þess að þagna á milli:
— Og hvað er að frétta af Will-
ie Garvin?
— Allt gott. Hún sló öskuna af
sígarettunni á öskubakka, sem hún
hélt á í kjöltunni. — Ertu í viðskipta-
erindum í Beirut?
— Varla. Augu hans minnkuðu.
— Ég er að hvíla mig, sem stend-
ur, eftir vel heppnað starf f Macao.
- Gull?
— Svona nú, elskan, vertu mis-
kunnsöm. Hef ég nokkurn tíma
spurt þig svona spurnigna?
— Fyrirgefðu. Hvernig fréttirðu
að ég væri hér?
Glettnin hvarf úr andlitinu og
hann hallaði sér aftur á bak í stóln-
um, án þess að hafa augun af
henni. — Fyrir um klukkutíma. Ekki
löngu eftir að þú tapaðir gífur-
legum auðæfum í spilum við Dall.
Hún kinkaði kolli án undrunar.
Tólf eða fleiri höfðu verið vitni að
spilinu, og fréttirnar um gifurlega
heppni Dalls voru af því taginu,
sem ferðast hratt. Og hún hafði
óskað þess.
— Hver fjandinn kom yfir þig?
spurði Mike.
Hún brosti: — Hef ég nokkurn
tíma spurt þig þesskonar spurn-
ingar?
— Ég hef aldrei gert neitt nógu
fáránlegt til að réttlæta það. Hann
horfði á hana með hljóðlátri vork-
unnsemi, og henni flaug í hug,
hvort hún væri raunveruleg.
— Orðsveipirnir eru nokkuð
mismunandi. Fyrst frétti ég, að
þú hefðir tapað hálfri milljón,
og þegar ég var kominn frá barn-
um var það orðið að milljón.
gekk til dyranna. — Ég þoli það
vist alveg núna. Hvað um þig? —
Rauðvín?
—Ekki núna. Nema þér sé illa
við að drekka einn.
Eitt andartak kom kátínan aftur
í andlit hans og hann sagði:
— Mér er nokkurn veginn sama,
þótt ég geri allt einn. Hér um bil
allt.
Hann kom fram í herbergið og
kveikti Ijós. Hún heyrði glamra i
glösum og hálfri mínútu seinna
kom hann aftur með stórt glas af
koníaki með sóda og ís. Hann gekk
framhjá stólnum við gluggann og
settist á rúmstokkinn.
— Þetta eru miklir peningar,
sagði hann. — Hvernig stendurðu
eftir?
Hún brosti beisklega. — Ekki al-
veg gialdþrota, en illa stæð.
— Ég hef heyrt sagt, að þú eig-
ir fyrirmyndaríbúð ( London. Og
svo er það húsið ( Tangier.
— Ég hef þegar tekið lán út á
þau. Það getur verið, að ég verði
að selja.
Hann drakk helminginn úr glas-
inu, og hún vissi, að hann myndi
tæma það næst. Svo horfði hann á
hana aftur forvitnislega.
— Og hvað ætlarðu að gera, Mo-
desty?
— Ég ætla ekki að svipast um
eftir rikum eiginmanni eða elsk-
huga. Og ég ætla ekki að hreiðra
um mig í þriggja herbergja (búð.
— Og hvað ætlarðu þá að gera?
endurtók hann.
— Þú meinar til að hafa ofan
af fyrir mér? Eins og í gamla daga?
- Já.
— Dettur þér eitthvað ( hug?
Hann þagði um hríð og neri
efrivörina hugsi með einum fingri.