Vikan - 02.07.1970, Blaðsíða 25

annað sæti á framboðslista
Sjálfstæðisflokksins í Suður-
landskjördæmi um haustið og
áframhaldandi þingmennsku.
Skipaði hann sama sæti í
kosningunum 1963 og 1967 og
varð enn þriðji þingmaður
Sunnlendinga bæði skiptin.
Hæfileikar Guðlaugs Gísla-
sonar njóta sín hvorki í ræðu
né riti. Hann er óáhevrilegur,
talar lágt og horfir í gaupnir
sér eins og feiminn sveinn and-
spænis ströngum prófdómara.
Guðlaugur telst því enginn
skörungur, enda mun hann
dylja minnimáttarkennd í fari
sínu. Hann fór að kalla á mis
þeirrar fræðslu, sem í skólum
fæst, og sjálfsnámi hans verð-
ur ekki líkt við afrek Jóhanns
I>. Jósefssonar, sem var ein-
stakt. Samt skyldi enginn
vanmeta þennan stirða og
lundkalda mann. Guðlaugur
þótti keppa fast á leikvelli í
bernsku sinni og jafnvel ótil-
hlýðilega, en reyndist eigi að
síður þarfur liði og félagi.
Honum fer svipað í baráttu
stjórnmálanna. Hann er
glöggur á skipulag og svo
þrautseigur, að honum bregð-
ur aldrei við mótlæti. Fyrr-
um naut liann persónulegra
kynná af Vestmannaeyingum,
sem áttu við liann fjölþætt
samskipti, en þau tengsl hafa
smám saman rofnað. I>ó mun
Guðlaugur næmari á hugsun-
arhátt og viðhorf kjósenda en
flestir leiðtogar Sjálfstæðis-
flokksins. Fólk man uppruna
lians og telur hann táknrænan
fulltrúa þeirra handsterku
manna, er hefjast af sjálfum
sér og sjá hag sínum borg-
ið. Vestmannaeyingum gezt
sú manngerð og fyrirgefa
Guðlaugi þess vegna, þó að
hann beiti olnbogunum í við-
ureign, ef honum hleypur
lcapp í kinn, en slíkt hendir
hann iðulega. Þá gefst hann
ekki upp fyrr en hann liggnr
á hnjánum.
Þekking’ Guðlaugs Gísla-
sonar er helzt á fjármálum og
atvinnurekstri, en hann sæk-
ir þau mál lítt á alþingi. Því
veldur sér í lagi hógværð og
tillitssemi við luisbændurna á
heimili Sjálfstæðisflokksins.
Guðlaugur finnur sig í þakk-
arskuld við þá, og honum
dytti aldrei í hug að raska ró
þeirra eða næði með heimtu-
frekum kröfum eða djörfum
tillögum. Hann er miklu van-
ari afgreiðslustörfum smásöl-
unnar en umsvifamikilli heild-
verzlun. Guðlaugi hefur og
þyngzt fótur og linazt hönd
með aldrinum, enda var hann
aldrei lipur. Kann því að fara,
að samherjum hans i Vest-
mannaeyjum finnist brátt
tími kominn að stefna hon-
um heim af þingi, þar eð ann-
ar myndi bregða stærri svip
á löggjafarsamkomuna og láta
oftar til sin heyra. Guðlaugur
stendur þannig höllum fæti.
Hann geldur tveggja ósigra
flokks síns í bæjarstjórnar-
kosningum í Vestmannaeyj-
um og þess ámælis, að hann
sé þreyttur og værukær. Evja-
skeggjar líta á slíkan leiðtoga
eins og formann, sem er hætt-
ur að fiska. Þá skiptir ekki
máli, þó að hann vilji enn róa,
því að skipverjarnir ráða.
Lán Guðlaugs Gislasonar er
hins vegar, að Sjálfstæðis-
flokkurinn hefur ekki sjálf-
kjörnum eftirmanni hans á að
skipa í Vestmannaeyjum. Auk
þess kann Guðlaugur öðrum
fremur að safna um sig liði
með því að biðja og heimta,
lofa og hóta. Svo eru þeir til,
sem muna honum gamlar
stundir, því að Guðlaugi er
eins hlýtt til vina sinna og
honum er fátt um fjandmenn.
Reynist hann stundum dreng-
ur, þegar mikið liggur við, og
Vestmannaeyingar meta því-
líkan greiða eins og að sleppa
við landhelgissekt. Geðríki
mannsins kemur ekki að sök
nema í ofurkappi.
Guðlaugur Gislason er ná-
frændi Sigurðar heitins Jón-
assonar forstjóra, og hefur
talsvert farið fyrir báðum í
mannf élagsstiganum. Skapið
er líka skylt, þó að stærðar-
munur sé nokkur.
Lúpus.
27. tbi. VIKAN 25