Vikan - 02.07.1970, Side 37

M \

,; HwdR 4%
STIMPLAR
IÚRVALI ,
ÉO ÆWþf^
s4w £?* \
^ / AVIwl^
n
// ^iJ'x J4n~\
f'V ,,, IjáHl' \ 'a \\\\
\ V2\ W fti.M bN
\SJJ?A y l:77p'p(íP;>i
: ; \ ^vSsX>??<-

HVERFIS60TU 50
r\\y£x^ — , xv/rrv „ ,
•íT\ \V,\1 á\v\. i/7 Vá\\ VM/-Í
■%) *y r\ %
Hennar
keisaralega tign
Framhald af bls. 33.
Hún hafði jafn mikla andstyggð
á honum nú og í samkvæminu
forðum. Þessi sköllótti haus, lítil
og lymskuleg augun, breið og
frekjuleg haka og litaða, svarta
yfirskeggið. Nefið var dálítið
skakkt og hún hugsaði með sér:
Þetta er eftir hnefann á Gianni..
En hugsunin um það gerði hana
ekki hreykna, miklu fremur
hrædda.
Las hann hugsanir hennar?
Hann strauk fingrinum eftir nef-
inu. Og svo var rödd hans tröng
og embættisleg.
— Yður er líklega ljóst hvers-
vegna þér eruð hingað kallaðar,
ungfrú Stubel. Ég á við árásina í
gærkvöldi. Ég verð að fá ýmsar
upplýsingar frá yður varðandi
hana.
Milly yppti öxlum.
— Já, gjörið svo vel, spyrjið
bara. Og þó . .. bætti hún við, —
ég skil ekki hvað það getur kom-
ið leyniþjónustunni við.
— Jú, það getið þér bókað,
svaraði hann snöggt. — Maður-
inn, sem var drepinn við veit-
ingahúsið í skóginum í gær-
kvöldi, stóð í sambandi við Gal-
atz barónsfrú. Og barónsfrúin,
bezta vinkona yðar, var rúss-
neskur njósnari.
Milly sagðist ekki hafa vitað
neitt um það. — Ég hefði þá
hætt að umgangast hana.
— Hættið nú þessum leikara-
skap, ungfrú Stubel. Fabbri rak
hökuna fram. — Þér vitið að í
Galisíu létuð þér hana hafa að-
gang að skrifstofu erkihertogns,
þar sem hún tók afrit af skýrsl-
um hans um landvarnirnar.
Milly starði á hann, skelf-
ingu lostin. — Hvað! ég!
— Já, hver annar? Það var
hótun í rödd hans. — Þér eruð
Dana Lubowska. Það þýðir ekki
að neita því. Ég veit líka ýmis-
legt fleira. Þér eruð líka rúss-
neskur njósnari, þér vinnið fyrir
fjórðu deild Golowins í Péturs-
borg.
Þetta var nú einum of gróft.
Milly hló vandræðalega. — Á ég
að vera rússneskur njósnari?
Hversvegna ætti ég að njósna
fyrir Rússa? Þetta er hreint og
beint hlægilegt! En það var með
naumindum að Milly gat dulið
hræðslu sína.
— Þetta er sannarlega ekki
hlægilegt, urraði Fabbri. — Ég
get sagt yður að leyniþjónustan
sefur ekki. Okkur er ljóst að
Golowin bjó á Grand hótelinu
undir nafninu Rabecque. og að
hann hafði oft tal af baróns-
frúnni, á Imperial hóteli, og að
hann fór í skyndi héðan í morg-
un.
— Það getur verið, svaraði
Milly. — En það breytir ekki
þeirri staðreynd að ég þekki ekki
neinn Golowin og ekki heldur
neinn Rabecque.
— Þér ljúgið.
— Ég lýg ekki!
— Þegar þér voruð í heimsókn
hjá barónsfrúnni í gærmorgun,
þá var Golowin þar líka. Hann
fór frá hótelinu eftir að þér fór-
uð þaðan. Svo það er öruggt að
þér hafið hitt hann.
— Ég hitti hann ekki! Milly
var nú orðin reið. — Hún var
ein í herberginu. Það get ég svar-
ið!
Fabbri yppti öxlum. — Ég trúi
frekar mönnum mínum en yður.
Hvaða erindi áttuð þér til bar-
ónsfrúarinnar?
— Ég þurfti að tala við hana
um einkamál.
— Vegna erkihertogans, er það
ekki rétt?
— Síður en svo. Erkihertog-
inn hafði ekkert með það að gera!
— Ekki það? Hversvegna vor-
uð þér þá í miklum hugaræsingi,
þegar þér fóruð frá hótelinu?
— Hugaræsingi?
— Já, hugaræsingi, endurtók
Fabbri. — Hvað var það sem þér
þurftuð að ræða við hana, — og
Golowin?
— Þér verðið að trúa mér ...
Milly kreisti saman hendurnar.
— Það var enginn Golowin þar,
og ég þekki engan Golowin!
Fabbri barón hallaði sköllóttu
höfðinu aftur á bak og Milly
virti hann fyrir sér með viðbjóði.
Hálsinn var jafn digur og höfuð-
ið, hún hafði aldrei séð ógeð-
feldari mann en Fabbri.
— Það var viðburðarríkur
dagur í gær, sagði hann. — Tvö
morð. Nokkru eftir að þér yfir-
gáfuð barónsfrúna, fannst hún í
baðherberginu, hangandi á
gluggakrók. Þetta leit næstum út
sem sjálfsmorð. Hún hékk að-
eins of ofarlega. Morðinginn
hafði gleymt að setja stól undir
fætur hennar. Þetta var fyrra
morðið.
— Ég myrti hana ekki! sagði
Milly örvæntingarfull.
— Ég veit það, þetta var karl-
mannsverk. En hitt morðið var
annars eðlis. Hann horf'ði á Milly
pírði litlu grísaraugunum.
— Hitt morðið? sagði Milly. —
Það var ekki morð. Maðurinn
datt á eiginn rýting.
— Það segið þér. En það er
ekki þar með sagt að það sé satt.
Þér komuð æðandi inn á veit-
ingahúsið og hélduð því fram að
hann hefði ætlað að myrða yður.
Hafið þér nokkra sönnun fyrir
því?
— Nei, þetta gengur of lancrt,
hrópaði Milly. — Hversvegna
hefði ég átt að drepa André
Swedenborg?
— Hversvegna hafði André
Swedenborg átt að vilja myrða
yður?
— Hann var ekki heilbrigður.
Vitskertur ...
— O, hann var fullkomlega
heilbrigður, tók Fabbri brosandi
fram í fyrir henni. — Þér vitið
það jafn vel og ég. í Stokkhólmi,
þar sem hann segist eiga heima,
hafa menn aldrei heyrt hans get-
ið. Hann var rússneskur njósn-
ari, rétt eins og Galatz baróns-
frú og þér.
Milly herpti varirnar saman.
Hversvegna var hún að svara
honum? Hún hafði á tilfinning-
unni að hann tryði ekki frekar
á þessar fullyrðingar sínar. Hann
var aðeins að reyna að ná valdi
yfir henni.
— Ég hefi aldrei verið í nein-
um félagsskap, sem kallaður er
fjórða deild, sagði hún. — Og það
vitið þér. Þér eruð aðeins að
reyna að hræða mig.
— Ég vil fá að vita sannleik-
ann, ungfrú Stubel, sagði hann
með yfirlætislegum virðugleik.
— Þessi svokallaði André Swed-
enborg fannst rétt hjá veitinga-
húsinu í skóginum. Segið mér
hvert erindi þið áttuð þangað.
— Hann átti að fylgja mér
gegnum skóginn.
— Hvað? Gegnum skóginn?
Fabbri hallaði sér fram, eins og
hann heyrði illa. — Þetta getur
ekki verið alvara.
— Galatz barónsfrú óskaði eft-
ir því. Ég átti að fara bakdyra-
megin, ég átti að hitta hana í
veitingahúsinu.
— En rómantískt! sagði Fabbri
háðslega. -- Og nokkuð flókið.
Það hefði verið einfaldara að
hittast á Hótel Imperial.
— Já, ég var líka undrandi, en
ég treysti henni fullkomlega. Ég
hélt að það hlyti að vera allt í
lagi, úr því að hún vildi hafa
þetta þannig.
— Aha, í lagi. Þér eigið við
þetta leynimakk, er það ekki?
Þér vissuð að um leyndarmál var
að ræða. Haldið yður nú við
sannleikann. Hvaða mál þurftuð
þér að ræða við barónsfrúna?
Milly var orðin niðurdregin og
sneri sér undan.
— Ég sagði yður að það hefði
verið einkamál.
Nú varð Fabbri ákafur.
— Er yður ljóst að ég get látið
taka yður fasta nú á stundinni,
fyrir morðið á André Sweden-
berg.
Milly hrökk við. — Ég myrti
hann ekki ...
— Sannið það þá! Fabbri skaut
höfðinu fram, miskunnarlaus eins
og ránfugl. — Milly Stubel, ég
skal ráða niðurlögum yðar, ef þér
segið mér ekki sannleikann.
Svona, segið mér það! Um hvað
þurftuð þið að ræða? Jóhann
Salvator erkihertoga?
— Nei, hrópaði Milly upp yf-
ir sig, skelfingu lostin. — Nei!
— Ó, jú, hann hlýtur að vera
brennidepillinn. Það er hann sem
þetta rússneska laumuspil snýst
um. Golowin kemur ekki í eigin
persónu til Vínar að ástæðulausu.
Og hann hafði aðeins samband
við Galatz barónsfrú, það vitum
við. Barónsfrúna og yður. Og þér
svo við Jóhann Salvator. Játið
nú! Hvaða hlutverki gegnir Jó-
hann Salvator í þessu máli?
Milly stundi: — Engu, alls
engu. Hann hafði ekki hugmynd
um að ég fór til veitingahússins!
— Hættið þessari þvælu!
Fabbri þaut á fætur. Hann óð
beint framan að henni og hvæsti
milli tannanna: — Ég skal segja
yður hvaða hlutverki Jóhann
Salvator gegnir í þessu máli:
Hann er líka rússneskur njósn-
ari!
Milly var sem lömuð og starði
í augu Fabbris, sem nú sýndu
óslökkvandi hatur. Svo sló eins
og eldingu niður í huga hennar:
Hann er ekki að koma mér fyrir
kattarnef, það er Gianni! Hann
hatar hann ...
— Viðurkennið þetta nú!
Bjargið yður sjálfri. Fabbri hall-
aði sér fram, eins og hann vildi
stinga hana með orðum sínum.
Þetta var eins og martröð.
— Þetta er hreint brjáálæði,
stundi hún. — Hann er ekki
rússneskur njósnari. . .
— Ekki það? Segið mér þá
hvaða erindi þér áttuð út í skóg-
inn um hánótt! Segið mér það!
— Ég get það ekki... Ég þori
því ekki. . .
— Ágætt. Fabbri rétti úr sér.
— Þá tek ég yður hér með fasta.
Þér getið sjálfri yður um kennt.
Rétt í þessu var barið að dyr-
27. tw. VIKAN 37