Vikan - 21.10.1971, Síða 12

n. _n ■ 1 ■ 7 m mm [ 'm iH
■ Kmmm I l# ■ 1 Jr IIM
"—if ■■■ 1^^ ■V ' ■■■ w 1 11 ■1 ■n
— . , . ■ '
mmmmmmmmmmmammmmmmmmmm
SMÁSAGA EFTIR ALBERTO MORAVIA
Hér stend ég að venju með ennið mót gluggaruð-
unni, og er að horfa á húsið beint á móti. Gatan,
sem er stutt þvergata sem nær nð stærri götu, er
fullkomlega verk mannsins mins, en hann er ung-
ur og áhugasamur verktaki. Götuna mynda tvær
raðir lítilla húsa, sem eru öll mjög lík, súkkulaði-
hrún og þriggja hæða.
Maðurinn minn hefur enn ekki selt ibúðirnar. A
neðstu hæð hússins sem við búum i er söluskrif-
stofan, sem er nánast alltaf opin
Hvað ég horfi á, þegar ég stend til hálfs falin bak
við gluggatjöldin? Ég horfi á þrjá giugga á efstu
hæð hússins beinl á móti. Tveir glugganna tilheyra
dagstofunni og sá þriðji svefnherberginu. I þessari
ibúð býr kona sein er mjög lik mér. Ilún er næst-
um tvífari minn. Hún er há, eins og ég, ljóshærð
eins og ég og hún hefur stórkostlega fætur alveg
eins og ég hef og engin brjóst. Og útlit hennar er
annarlegt, germanskt, rétt eins og mitt. En þar með
er heldur ekki fleira líkt með okkur. Ég er gift,
eins og ég hef þegar sagt. Hér i ibúðinni búa með
mér börnin mín tvö, maðurinn minn, vinnustúlka
og svissneska barnfóstran. Tvifarinn minn býr hins
vegar einsamall. Þetta fyrsta atriði, sem ólíkt er
með okkur, leiðir svo af sér mörg önnur. Hvað það
er sem ég atliuga allan daginn, þegar ég stend og
liorfi inn í íbúð hennar? Ég velti fyrir mér þeim
alriðum sem skilja í sundur milli hennár og mín.
Klukkan er ellefu fyrir hádegi og hún sefur út.
Ég bjóst raunar við þvi, eins og lnin hlýtur að vera
útkeyrð eftir nætursvallið, vökur og ástarævintýri.
Líf hennar fer fram fyrir augunum á mér. Glamp-
andi rúðurnar hindra mig ekki i að horfa inn í dag-
stofuna hennar, og það sem ég sé, lalar sinu greini-
lega máli. Dagstofan hennar er rnjög ólík minni.
Dagstofan mín er búin húsgögnum á hefðbundinn
bátt, rétt eins og dæmigert er fyrír hina velstæðu
borgaralegu konu, sem ég er. Krimskrams hér og
útsaumur, lampaskermar og sófar, lítlir stólar, hæg-
indastólar o. s. frv. eigi að skýra rétt frá og af til-
litssemi.
íbúð hennar er gagnstætt þessu eins konar leik-
svið fvrir þann stöðugt áframhaldandi leik sem
þar er. Einn afspyrnustór sófi, sem fimmtán manns
geta setið í i einni röð. Langt, lágt borð gert úr
ryðfriu stáli og iilexigleri, nokkrir skrautmunir úr
ekta efnum og mjög 1J4 i ir. Tafla uppi á vegg, eins
konar framúrstefiniskraut og appelsinulitt teppi á
gólfi.
Ég sagði að sviðið talaði sínu greinilega máli.
()g það gerir það raunverulega. Borðið er lilaðið
flöskum og vínglösum og öllu ægir þar saman. Þrir
öskubakkar fullir af sígarettustubbum og ösku. Ög
svolítið -ennþá verra: Ég tek eftir nokkrum opnum
smáöskjum, eins og þeim sem innihalda duft og
maður kaupir i apótekinu, og þar fvrir utan nokkr-
ar undirskálar með sykurmolum.
Sófinn lítur út eins og (og er það i rauninni)
óumbúið rúm eftir ofsafengnar samfarir. Púðar
samanvöðlaðir og ægir saman. Á stólarmi gefur að
lita svarta flík. Sokkur? Nærfat?
Það leikur sem sé enginn vafi á hvað þarna hef-
ur farið fram: í nótt var svallveizla i þessari stofu,
hömlulaus og lineykslanleg svallveizla. Sviðið er
autt, en það er hægt að endurvekja leikinn í öllum
smáatriðum. Fyrst áfengið (flöskurnar, glösin),
síðan lvfin (öskjijr og sykurmolar) og loks ástar-
leikur (púðarnir í sófanum og nærföt af konu).
Já. Þannig var Jjað á meðan ég leiddi manninn
minn i bíó í sama bverfi og sá eina af Jiessum
venjulegu gamanmyndum. Þá var tvifari minn að
gera liitl og þetta þarna í herberginu. Svei þvi!
svei Jiví! Hvers vegna er ekkert gert til að hindra
svona háttalag? Sú staðreynd, að Jietta gerist ekki
oiiinberlega, er ekki nokkur afsökun fyrir því að
menn blundi á verðinum.
Og þarna kemur hún loksins þessi synduga,
Framhald á bls. 23.
■■■■■■■■■
12 VIKÁN 42.TBL.