Vikan - 21.10.1971, Side 48

ÚTVARPSVIRKJA
MEISTARI
HLJÖMUR - Skipholti 9
Sími 10278-Pósthólf 5007
Hljómtæki stereó - mónó
AÐEINS ÞAÐ, SEM VIÐ MÆLUM MEÐ
ÚRVAL
STEREÖ
MÖNÓ
@ Magnarar
9 Plötuspilarar
• Segulbandstæki
• Casettu-spilarar
9 Hátalarar
• Heyrnartól
• Bílaviðtæki
• Ferðaviðtæki
• Stofuviðtæki
ars höfum við aldrei lagt mjög
mikla áherzlu á vandaðan
flutning á hljómleikum, við
viljum að fólk skemmti sér og
taki þátt í því sem við erum að
gera eins og núna. Þið íslend-
ingar eruð góðir áheyrendur.
Við erum búnir að vera sam-
an, svona skipaðir, í 8 mánuði.
Hljómsveitin var stofnuð fyrir
5 eða 6 árum síðan, og þá vor-
um við svona, en svo hætti gít-
arleikarinn og þá fengum við
okkur nýjan gítarleikara og
söngvara. Þeir gerðu m.a. með
okkur fyrstu LP-plötuna. Svo
um áramótin hitti ég þennan gít-
arleikara og spurði hvort hann
vildi ekki byrja aftur. Hann
vildi það og þá rákum við hina
tvö. Við erum betri svona.
Koma aftur? Já, svo sannar-
lega .. . ef þið viljið fá okkur
aftur.“
Það var ný lögga við dyrnar
á leiðinni út. Hann var með
bómullarhnoðra í eyrunum.
„Það er nógur hávaðinn samt,
þó þeir drepi mann ekki alveg,
þessir bítlar,“ sagði hann og
virtist eilítið sár yfir að vera
sendur á svona „voðalegan"
stað. Hann var á að gizka 25
ára.
Einar Vilberg var að byrja
og fólk beið með eftirvæntin^r.
Hann virtist í góðu skapi og
byrjaði á „Evil Prince of Dark-
ness“. Eftir fyrstu vísuna hætti
hann að syngja, spilaði sterkan
rythma og heimtaði að fólk
klappaði með. „Klappiði!“
hrópaði hann. „Reynið að fíla-
’ða! Meikiði’ða! Ég meina ...
klappiði! Freedom! Freedom'
Þið borgið ekki 600 kall fyrir
ekki neitt!"
Við settumst upp við vegg.
„Af hverju syngur mannfjand'-
inn ekki í staðinn fyriv að vera
að þessu voli?“ sagði bruna-
liðsmaður sem stóð þar. („Ég
bara fílaði fólkið svoria, sagði
Einar eftir á. Þetta var það eina
sem ég gat gert.. Viltu einn?“)
Tvö pör sitt hvorum meg-
in við okkur iðkuðu smávægi-
lega ástarleiki. Fætur flæktust
og fingur fálmuðu. Lögreglan
kom á vettvang og bannaði
framferði ungmennanna. Þau
risu óánægjulega á fætur og
settu upp skeifu. Ekkert má
maður!
„Nú ætla ég að syngja lag
um gaur sem ég þekkti,“ sagði
Einar eftir 20 mínútur, þegar
fólkið vildi ekki klappa meira.
„Þetta var vinur minn, sem
skaut sjálfan sig með hagla-
byssu upp í kjaftinn. Vjð spil-
uðum stundum saman; hann
var alveg þrælgóður. Ég held
alltaf að Djöfullinn og Guð hafi
barizt um hann þegar hann var
dauður ...“ Hann sló dálítinn
rythma, hvatti fólk til að
klappa og byrjaði svo að
syngja: „Sjáðu gullið, sjáðu
meyna, sjáðu hvað ég hef að
geyma...“
Jæja, kannski ætlaði hann að
syngja núna. En eftir fyrstu
vísuna hætti hann. „Vúh! Ég
fíla ykkur, fólk!“ Hann lamdi
rythma, æpti Freedom, lét fólk
klappa, veifaði gítarnum og fór
út af. Þá klappaði fólkið óbeðið.
Siggi Garðars setti plötu með
John Denver á fóninn, Ingi-
mundur í Las Vegas tók hljóð-
nemann og hvatti fólk vald-
mannslega til að færa sig tvö
skref aftur á bak. Þeir öftustu
færðu sig — og aðrir tróðust
fram fyrir þá. Góð stemmning
ríkti enn og fólk beið eftir
„tómstundagamni Bítlanna",
BADFINGER. „Ég ætla að
spila hérna eitt lag með Uriah
Heep áður en BADFINGER
koma,“ sagði Siggi, bað fólk
ennþá að færa sig aftur á bak
og auglýsti eftir manni.
Kannski hefur fólk klappað
of mikið með Einari Vilberg;
allavega klappaði það ekki
mikið fyrir BADFINGER þeg-
ar þeir komu inn á. Badfinger
er hljómsveitin sem var með
„Come And Get It“, hugsa
sjálfsagt flestir þegar þeir
heyra hljómsveitina nefnda.
Það var skemmtilegt lag en
BADFINGER voru ekki með
skemmtileg lög á hljómleikun-
um hans Ingibergs. „Hello!“
hrópaði Joe Molland, sæti gít-
arleikarinn (sem á að vera eins
og Paul McCartney), eftir
fyrsta lagið. Enginn svaraði —
nema jú lítil, grátklökk stúlka
fremst við sviðið — og hann
kipptist við í undrun. Hvað
var að þessum íslendingum?
Deep Purple létu þó vel af
dvölinni og viðtökunum. Svona
er lífið, Jói minn, Deep Purple
voru góðir.
„Af hverju heyrist svona
asnalega í þeim?“ spurði kon-
an. „Kerfið er of hátt stillt,“
svaraði ég og gerði mig „pro-
fessional" í framan. Iss, henni
fannst ekkert gaman, svo hún
settist aftur. Á milli laga
kynntu þeir með fýlusvip og
bersýnilegt var að Molland var
orðinn hundleiður strax eftir
þriðja lag, „I Know“. Hann gaf
frá sér geðvonzkuleg hljóð við
og við. Mjög fáir sátu nú fyrir
framan sviðið; flestir stóðu fyr-
ir aftan hópinn með krosslagðar
hendur, alvarlegir á svip.
Klukkan var langt gengin í
miðnætti og ungur maður svaf
við hliðarvegginn. Hann hafði
fest sig í netinu og haggaðist
ekki þrátt fyrir ýlfrið í kerfinu
og glymjandann í hljómsveit-
inni. Þeir enduðu á „No Matter
What“ og voru ekki klappaðir
upp. Fólk lét sér fátt um finn-
ast og fór út. Sex tíma langir
hljómleikar voru á enda og
fólk var orðið svangt — og
þreytt.
■tm
Fólkið sem hafði dóminerað
sviðið alla hljómleikana út í
gegn, var heldur lengur að
koma sér út af því; það er allt-
af þannig og þetta er alltaf
sama fólkið.
Á bak við voru sömu stelp-
urnar og venjulega; hugguleg-
ar stelpur sem mæta á alla
hljómleika og eru alltaf fyrst-
ar að bjóða „aðstoð“ sína. Þeim
finnst ekki mikið koma til
stelpnanna sem ekki komast á
bak við. Gráhærður Öldungur,
sem reyndist vera umboðsmað-
ur BADFINGER, stóð við dyrn-
ar á búningsklefanum þeirra og
vildi fá að vita hvað ég sækti
þar inn. „Press,“ sagði ég og
veifaði passanum. Hann beygði
sig í lotningu og opnaði. Þar
sátu stúlkur og störðu glaseyg-
ar á bera nafla rótaranna. Ef
þeim tókst að gjóa augunum að
þeim félögum í hljómsveitinni,
láku þær niður á gólf.
Sólógítarleikarinn, Pete Ham,
fór með okkur inn í sturtuklef-
ann og svaraði nokkrum spurn-
ingum.
„Við vorum mjög óánægðir
með þessa hljómleika —
frammistöðu okkar, á ég við.
Við höfum ekki spilað saman í
langan tíma og höfðum ekki
mikinn tíma til að kynna okkur
hljómburðinn hér í dag. Þess
vegna var sándið svona slæmt.
Þetta er hlutur sem ekki er
hægt að laga nema á sviði og
það var því miður ekki hægt í
þetta skipti.
Það er erfitt að segja nokkuð
um áheyrendurnar, þar sem ég
veit ekki nákvæmlega hvernig
við vorum sjálfir. Ég hef á til-
finningunni að við höfum ekki
verið mjög góðir og þá skil ég
áheyrendur. Aftur á móti kann
ég vel við þennan stað og ég
fann, að þegar við komum inn
í salinn ríkti þar góð stemning,
svo sennilega er okkur algjör-
48 VIKAN 42.TBL.