Vikan - 19.04.1972, Blaðsíða 43

Gengur bæði fyrir
rafmagni
og rafhlöðum
Góður gripur,
góðgjöf
á aðeins
kr. 12.980
KLAPPARSTÍG 26,
SÍMI 19800, RVK. OG
BREKKUGÖTU 9, AKUREYRI, SÍMI 21630
or svartur og átti ekki vel við
umhverfið og það sama mátti
segja um farþegana. Bílstjór-
inn og annar maðurinn sátu í
bílnum. en Cambosia stóð fyrir
utan. Hann var svartklæddur,
hann var jafnvel í svartri
skyrtu og þar sem hann var
horaður eins og beinagrind,
minnti hann helzt á dauðann.
Það var hlýtt í veðri, en samt
var mér kalt.
— Komið með lykilinn, sagði
liann.
— Leyfið mér að skýra mál-
ið, sagði ég og reyndi að tala
rólega. — Ástæðan fyrir því að
ég var ekki með lykilinn í vas-
anum var sú, að ég skipti um
föt i morgun, gleymdi lyklinum
i jakkavasanum á fötunum, sem
ég var í í gaer. Ég tók ekki
cftir því fyrr en ég kom á vagn-
stöðina og þá hringdi ég í kon-
una mina og bað hana að passa
lvkilinn. Hún er ekki heima
p.úna, en hún hlýtur að koma
bráðum og þá finn ég lykilinn.
Hann sagði ekkert um hríð.
Hann virti mig fyrir sér og
svörtu augum voru nístandi.
Svo sagði hann:
— Ég kem aftur eftir klukku-
tíma og þá er eins gott fyrir
vður að hafa lykilinn. Og mun-
ið að reyna ekki nein undan-
brögð.
— Ég lofa þvi. Ég skal hitta
vður hér.
— Nei, ég kem alla leið til
yðar, sagði hann kuldalega. Svo
steig hann upp i bílinn og þeir
óku burt.
Þegar ég sneri við, var Alice
að hemla fyrir utan húsið. Bíll-
inn okkar er gömul kerra aj
Ford gerð. Við ætlum alltaf að
fkipta, reyna að eignast eitt-
hvað skárra, en látum hann svo
duga. Ég flýtti mér til hennar.
Ég hefi víst sagt að Alice sé
lagleg, en það er líklega
smekksatriði. Hún er víst lag-
ieg, vel vaxin, með uppbrett
nef, beinar augnbrúnir, róleg,
blá augu og mjög hvitar tennur.
— Ertu bara kominn heim?
sagði hún undrandi. — Hefir
eitthvað komið fyrir?
— Ekkert sérstakt. Mér leið
hálf illa, svo Jaffe sagði mér
að fara heim. En það er auka-
atriði, það sem skiptir máli er
lykillinn.
— Hvaða lykill?
— En Alice, — lykillinn sem
ég bað þig að geyma, þegar ég
hringdi. Þú hefir vonandi geymt
hann vel?
— Já, hann. Jú að sjálfsögðu.
En viltu ekki segja mér hvers-
vegna það er svo mikilvægt?
— Jú, það skal ég sannarlega
gera. Ég skal með mestu ánægju
segja þér allt sem ég veit um
þennan lykil. En fyrst verð ég
að fá hann! Fjandinn hafi það,
vertu ekki að góna svona á mig!
Ég er alls ekki ruglaður. Fáðu
mér bara lykilinn, svo ég geti
stungið honum í vasann og vitað
liann á öruggum stað. Hvar er
hann? í töskunni þinni?
— Nei, hann er inni, Johnny.
Hún gekk á undan mér inn í
húsið. — Þú getur ekki látið
þig dreyma öll þau ósköp, sem
ég er búin að troða í mig, allar
þær hitaeiningar. Þetta var
mikið hóf. Kennslukona ætlar
að hafa börnin til klukkan
íimm. Finnst þér það ekki hug-
ulsamt af henni?
Aiice gekk inn í eldhúsið,
meðan hún talaði við mig og svo
nam hún staðar og starði undr-
andi á vaskborðið.
— Ég lagði hann hérna, sagði
hún.
— Hvar?
— Einmitt hérna. í hornið
við vegginn.
— En hann er þar ekki! öskr-
aði ég.
— Hvar er hann?
Framhald í nœsta blaði.
ÞEGAR ENG-
LENDINGURINN ...
Framhald aj bls. 17.
ganga frá tunnunum. Ég var
satt að segja mjög hræddur
um, að tunnurnar tækju til að
16. TBL. VIKAN 43