Vikan - 25.09.1975, Page 20

Hún var reið vegna þess að hann hafði án
þess að skjátlast stutt fingrinum beint á
meinið. „Hvað viltu mér annars?”
hreytti hún út úr sér. „Ert þú einn af
þeim, sem þurfa að hoppa upp á allt i
augsýn? Komast yfir hverja konu? Þú
ert með konu, sem getur sennilega gefið
þér meira á tiu minútum en ég get á tiu
dögum!”
<slgarettu lafandi út úr ööru
munnvikinu- „Hvar fékkstu
tikina?” spuröi hann.
„Hjá Stan,” sagöi hún og nefndi
bflasöluna, sem allir strákarnir
skiptu viö þegar þeir keyptu sér
notaöa bila.
Hann leit rannsakandi á bflinn.
„Ég hef aldrei séö hann þar,”
sagöi hann.
„Ég er búin aö vinna svolltiö
viö hann,” laug hún. Þaö var alls
eKki svolitil vinna. Hún haföi rifiö
bflinn I sundur og endursmiöaö
hann sjálf. Þetta var útjaskaöur
Pontiac, sem haföi verið nánast
ónýtur þegar hún keypti hann.
Hún haföi tekiö úr honum vélina
og sett i staðinn vél úr Cadiilac,
skipt um drif, skipt um legur,
breikkaö bremsuboröana, skoriö
utan af honum yfirbygginguna og
sett i staöinn gamalt Cordhús,
siöan hellt blýi I huröirnar til aö
þyngja hann og aö lokum málaö
hann silfurgljáandi og svartan.
Þaö haföi tekið hana sex mánuöi.
„Gengur hann?” spurði Johnny
hana.
„Hann gengur,” sagöi hún.
„Færöu þig,” sagði hann og
geröi sig liklegan til aö setjast
undir stýri.
Hún sat sem fastast undir stýri.
„Nehei” sagði hún, „það fær
, eriginn að aka honum fyrr en ég
hef reynt hann.”
Hann starði á hana. „Hver
heldur þú aö vilji keppa við þig?
Hér keppir enginn viö stelpu.”
Hún brosti. „Hræddur?” spuröi
hún.
Hann roðnaöi. „Það er 'ekki
það,” sagði hann. „Hver hefur
heyrt um stelpu i kappakstri?
Það er bara ekki gert.”
„Ókei,” sagði hún. Hún ræsti
bflinn aftur. „Ég segi þeim niðri i
bæ hversu hugrakkir þið eruð.”
Hún tók aö aka aftur á bak frá
þeim.
Johnny stökk á eftir henni.
„Heyrðu, biddu aðeins. Þú getur
alls ekki sagt það."
Hún stöðvaði bilinn og brosti
við honum. „Ekki þaö? Sannaöu
það þá.”
„Ókei,” sagði hann tregur, „en
kenndu mér ekki um ef þú
meiðist.”
Hann ók upp að hliðinni á henni.
„Við ökum eina milu uppeftir,”
kallaði hann til að yfirgnæfa
hávaðann i bilvélunum. „Þá
stansar þú og ég kem á móti þér i
,héra’ .”
Hún kinkaöi kolli og leit á
ræsinn. Drengurinn sló niður
hendinni. Hún sleppti kúplingunni
og billinn geystist af stað. Hún
tvikúplaði upp i hágir og leit yfir á
Johnny. Billinn hans var við hlið-
ina á henni. Hún hló æstum hlátri
og beygði upp aö honum. Þaö
voru bara nokkrir þumlungar á
milli þeira.
Hann steig i botn til að komast
fram úr henni. Hún hló aftur og
gaf bilnum inn. Hann komst ekki
feti framaren hún. Hún beygði enn
nær honum. Það heyrðist iskur er
málmur snart málm og hann
beygði frá. Nú var hann'kominn
hálfur út af veginum. Þá gaf hún i
botn og þaut fram úr honum svo
að likast var þvi að hann stæði
kyrr.
Hún hafði þegar snúið bllnum
viö þegar hann ók framhjá og
sneri sjálfur við. Hann leit ill-
girnislega á hana er hann ók
framhjá henni aftur.
Enn beið hún eftir merki ræsis-
ins. Þegar það kom var hún
reiðubúin og billinn geystist niöur
brautina. Þau komu hvort á móti
öðru á miðri brautinni. Hún brosti
og þrýsti fætinum alveg niður að
gólfi. Stýrið var stöðugt milli
handa hennar.
Þegar hún leit upp sá hún að
þau voru I þann mund að mætast.
Brosið fraus á andliti hennar.
Hún skyldi ekki snúa stýrinu. Hún
skyldi það ekki.
A siöustu stundu sá hún hann
snúa stýrinu. Hún sá hvitu andliti
hans bregða fyrir, blótandi er
hann þaut fram hjá. Hún fylgdist
með bflnum hans I speglinum er
hún hægði feröina. Billinn skrik-
aði mjög til hliðanna, en hann
náöi aftur stjórn á honum og
stansaði. Hún sneri viö og ók til
hans.
Hann var kominn út úr bflnum
sinum og allir strákarnir. I hóp
umhverfis hann. Þeir voru aö
stara á áfturstuðarann. Hann var
hálfur af. Hún hafði ekki einu
sinni tekið eftir þvi að hún rakst á
afturendann á honum er þau
mættust.
Hann leit upp á hana. „Þú ert
brjáluð!” sagöi hann.
Hún brosti og færði sig yfir i hitt
sætið. „Viltu aka?” spurði hún.
„Hann kemst i hundrað og
tuttugu milur á beinum vegi.”
Hann gekk i kring um bilinn og
settist undir stýri. Hann setti
bflinn i glr og ók af stað. A augna-
bliki hafði hann komið bilnum á
niutiu mflna hraða. Hann var sá
fyrsti sem hún var meö á föstu.
Þaö hafði veriö öðruvisi meö
honum. Ekki eins og með hinum.
Hún var rólegri, sjálfsöruggari.
Þau þurftu ekki að fara að eins og
hundar og kettir. Hann bar
virðingu fyrir henni. Hann vissi
að hún var jafningi hans. Samt
sem áður hindraöi það hann ekki i
þvi að barna hana.
Hún var á siðasta ári gagn-
fræöaskólans. Hún beiö i eina
viku og fór svo til hans. „Við
veröum að giftast,” sagði hún.
„Hvers vegna?” spuröi hann
hana.
„Hvers vegna helduröu asninn
þinn?” hreytti hún út úr sér.
Hann starði á hana og bölvaöi
slöan. „Helvitis djöfull!” sagöi
hann. „Þaö eru þessir andskotans
ódýru smokkar, sem ég keypti I
sjoppunni!”
„Þaö voru ekki smokkarnir,
sem gerðu það,” sagði hún. Hún
var aö verða reið. „Þaö var þetta
helvíti á þér. Þú hættir aldrei að
ota þvi að mér.”
„Þaö leit nú ekki út fyrir aö þér
þætti það svo slæmt,” sagði hann.
„Aldrei sagðir þú nei!” Hann
horfði reiðilega á hana. „Og hvaö
veit ég hver á það? Nóg hefur
maður nú heyrt af sögunum um
þig!”
Hún starði á hann eitt augna-
blik, og allir draumarnir, sem
hana hafði dreymt um þau tvö,
hrundu yfir hana eins og spila-
borg. Innst inni var hann rétt eins
og allir hinir. Hún snerist á hæli
og gekk I burtu frá honum.
Næsta. laugardag tók hún
hundrað dollara út úr bankanum
og ók til Center City. Þar var
læknir i mexikanahverfinu, sem
haföihjálpað nokkrum stelpunum
I skólanum.
Hún beið þögul þar til allir hinir
sjúklingarnir voru farnir, gekk
siöan ínn I stofuna. Hann var
feitur, litill maður með skinandi
skalla. Hann virtist þreyttur.
„Farðu úr kjólnum og komdu
hingaö,” sagði hann.
Hún hengdi kjólinn upp á snaga
á veggnum og sneri sér aö honum.
„öllum fötunum,” sagði hann.
Hún fór úr brjóstahaldaranum
og nærbuxunum og gekk til haps.
Hann stóð upp frá skrifborðinu,
gekk i kring um þaö til hennar.
Hann þreifaði á brjóstum hennar
og maga og hlustaði á hjart-
sláttinn. Hann náði henni upp að
öxlum. Hann leiddi hana að löngu
mjóu borði. „Legðu hendurnar á
brúnina og beygöu þig fram á
við,” sagði hann og setti gúmmi-
glófa á hægri hendina. „Andaðu
djúpt og blástu hægt frá þér,”
sagði hann.
Hún dró andann djúpt og lét
loftið sytra út um opinn munninn
meðan hann gerði eitthvað inni i
henni. Svo var hann búinn, og hún
rétti úr sér og sneri sér við.
Hann leit framan i hana.
„Næstum sex vikur býst ég viö”,
sagði hann.
Hún kinkaöi kolli. „Eitthvað
þar um bil.”
Hann gekk aftur að skrif-
borðinu og settist. „Þaö veröa
hundrað dollarar,” sagði hann.
Hún gekk þögul að hand-
töskunni sinni og tók úr henni
peningana. Hún taldi þá og lét þá
á borðiö fyrir framan hann.
„Hvenær vjltu láta gera það?”
spurði hann.
„Nú þegar,” sagði hún.
„Þú getur ekki veriö hérna,”
- sagöi hann. „Er einhver með
þér?”
Hún hristi höfuðiö. „Ég er með
bflinn minn úti.” Læknirinn leit
vantrúaöur á hana. „Hafðu ekki
áhyggjuraf mér,” sagði hún. „Ég
kemst heim.”
Hann tók upp hundraö doll-
arana og stakk þeim niöur i
skúffu. Hann gekk yfir að dauð-
hreinsaranum og tók út úr honum
sprautu. Hann stakk nálinni i
tappa á litilli flöskú og gekk i
áttina að henni meöan hann dró
vökvann upp I sprautuna.
„Hvaö er þetta?” spuröi hún og
fann nú i fyrsta sim\ til svolitils
ötta.
„Penicillin.” Hann brosti.
20 VIKAN 39. TBL.