Vikan - 25.09.1975, Síða 29

MARIKU MELKER f. HLUTI
MITTUF
- MTT LÍF
Britt rétti úr sér, hana verkj-
aöi i bakið. Hún leit rannsóknar-
augum á rósabeðið, sem lá með-
fram hvitum húsveggnum. Blóm
og jurtir gátu staðið i stað
eilifðartima, en illgresið var
sannarlega þroskamikið.... Arfi
og njóli og hvað það nú hét allt
saman.... En nú var þetta orðið
snyrtilegt. Hún átti sannarlega
skilið að fá kaffisopa og sigarettu,
þótt hún væri nú eiginlega hætt að
reykja.
Sólarhitinn var sterkur og hún
var svolitla stund að venjast
rökkrinu innan dyra eftir birtuna
úti. Hún leit á hitamælinn. bað
voru tuttugu og sjö gráöur. Britt
gekk berfætt inn i baðherbergið
og hún gat ekki annað en brosað
að útliti sinu. Hún var moldug á
annarri kinninni, svitadropar
voru á enni hennar og hárið stóð
út i allar áttir. En hún hafði aldrei
verið svona hress áður og aldrei
eins hamingjusöm. Hún fór úr
bikininu og skrúfaði frá sturt-
unni. Svo stóð hún lengi og naut
þess að láta vatnið renna um sól-
brúnan likama sinn.
Það var næstum ótrúlegt, að
manni gæti liðið svona vel. Hún
vonaði að Bernt og börnin væru
jafn ánægð með tilveruna þennan
dýrlega sólskinsdag.
Bernt, maöurinn hennar.... sem
hafði tekið öllu svo miklu betur en
hún á erfiðu árunum, þótt hún
hefði nú reynt að bita á jaxlinn og
reynt að kvarta ekki. — A hverju
ætlið þið að lifa?” höfðu foreldrar
hennar spurt, þegar þau sögöust
ætla að gifta sig. „Það er langt
þangað til Bernt er búinn að ljúka
verkfræðinámi sinu og þú ætlar
að verða kennslukona?”
En þau voru svo örugg i ást
sinni, — ung og örugg og höföu
llka haft margar skýringar á tak-
teinum. Þau gátu lifaö jafn ódýrt
tvö, þau myndu geta framkvæmt
þetta, þau gerðu ekki svo miklar
kröfur til lifsþæginda, — aöalatr-
iðiö var að fá aö vera saman...
Þau eignuðust barn allt of
snemma, en þau sáu alls ekki eft-
ir þvi.
Hún heyrði suöið I býflugunum i
lavendelrunnanum. Loftið var
mettað af sætri blómaangan, sem
lagði alla leið inn I húsið.
Hún elskaði þetta litla hús og
haföi það á tilfinningunni aö það
hefði bókstaflega beðið eftir þeim
og henni fannst það stór sniöugt
að við værum flutt hingað. Þau
eru öll nýkomin úr sumarfrii og
við ætlum aö fylgjast aö i skólann
á hverjum degi!
Britt slökkti i sigarettunni og
stakk öskubakkanum undir stól-
inn með sektarsvip.
— Ég sá þetta, kallaði Bernt og
benti glaðlega á öskubakkann. —
Ertu að spara fyrir ^uistlaukum
með þessu—
Erik var svolitið syfjulegur,
þar sem hann sat i sæti sinu aftan
á reiðhjóli föður sina. Britt gekk
til hans og lyfti honum niöur.
Hann haföi liklega verið of lengi i
sólinni? Sivalir handleggirnir
voru eldrauðir og heitir.
Bernt kyssti hana innilega og
það .var saltbragð af vörum hans
og hann var með sand i hárinu.
Hann var mjög glaður og hress.
Við höfum sannarlega átt gott
sumarfri, hugsaði hún og bar
brúnan arminn upp að armi hans.
— Hvort okkar er brúnna?
En mestur hluti fridaganna
hans hafði farið i flutninginn. Þau
höfðu haft mikið að gera, fyrst að
taka saman allt dótið og flytja
það og svo að mála og koma öllu
fyrir aftur. Garðurinn var dá-
samlegur hvfldarstaður, þar sem
þarna. Það hafði verið byggt árið
1930 og passlega gamalt til aö
hafa sinn eigin sjarma, með öll-
um sinum krókum og kimum og
háu risi. Þau höfðu átt húsið i
rúman mánuð, — eða þá bankinn,
eins og Bernt striddi henni með,
en hún hafði á tilfinningunni aö
þau væru búin að búa þarna lengi.
Samt var þetta óraunverulegt
ennþá. óraunverulegt yfir höfuð,
að þau ættu sitt eigið hús, — aö
fjárhagurinn væri orðinn það
rúmur, að þau gátu lagt út i þetta
ævintýri.
Það marraði i mölinni fyrir
utan. Hún skyggði fyrir augun
með hendinni. Gat það verið aö
þau væru að koma strax frá
stöndinni? Og hún sem hafði setiö
þarna og látið sig dreyma I púp-
unni sinni, i stað þess að setja
kartöflurnar yfir og steikja kóti-
lettur! Klukkan var orðin fjögur
og þau voru sennilega glorhungr-
uð.
— Halló, mamma! Við erum
búin að skemmta okkur konung-
lega. Það var svo hlýtt i vatninu.
Það var synd að þú skyldir ekki
koma meö okkur!
Lotta stökk af litla reiðhjólinu
sinu og setti það frá sér við
verandarþrepin.
— Og veistu hvað, ég hitti LIsu
Þetta er saga um hatningjusama fjöl-
skyldu. Það er að segja, að þau voru
hamingjusöm, þangað til fyrirtækið
lagði niður starfsemi sina i litla bænum,
þar sem Bemt hafði haft góða stöðu. Þau
áttu þar yndislegt hús, börnin áttu góða
félaga og Britt hafði loksins tekist að fá
stöðu sem kennslukona. Hvað áttu þau að
gera? Átti Britt að yfirgefa húsið og sitt
langþráða starf og fylgja manninum
sinum til Osló? Eða áttu þau að verða um
kyrrt og láta Bernt fara einan til Osló?
Hvemig áttu þau að horfast i augu við
einmanaleikann, þegar þrá þeirra hvort
eftir öðru varð óbærileg..................?
39.TBI. VIKAN 29