Vikan - 25.09.1975, Síða 32

heimleið, spurði hún, lágum
rómi:
— Finnst þér að ég hafi verið
þér erfið, Bernt?
Hann nam lika snögglega stað-
ar og hélt henni svolitið frá sér
Svo hristi hann hana, mjúklega.
Hann var svo hávaxinn, sterkur
og öruggur og hún elskaði hann
svo innilega, að stundum fannst
henni það sársaukafullt. Henni
fannst að öll þessi erfiðu ár hefði
bundið þau miklu sterkari bönd-
um, að nú hefðu þau rétt til að
njóta hamingjunnar i rikum
mæli. En hann, haföi hann ekki
haft sömu tilfinningar? Hafði hún
verið of þröngsýn og eigingjörn
og treyst þvi of vel, að hann væri
ekki auðsærður?
— Elsku litla Britt min, sagði
hann, — heldurðu i raun og veru
að erfiðleikarnir hafi haft nokkur
áhrif á samband okkar? Annað
hvort okkar hefur alltaf getað
stutt viö bakið á þeim, sem áttu i
erfiðleikum. Sameiginleg ánægja
er tvöföld ánægja og það er sama
sagan, þegar erfiðleikarnir berja
að dyrum, þá höfum við alltaf
tekið þeim bæði, og þá er allt lika
helmingi léttara. Það er alltaf
auðveldara þegar tveir eru um
það, að bera erfiðleikana.
Ég veit vel, hver það hefur ver-
ið, sem hefur borið erfiðleikana,
hugsaði hún, það kemur auövitað
alltaf á þann, sem er rólegri og
sterkari. En kannski misminnir
mig. bað getur verið að ég hafi
ekki verið eins hjálparvana og
mér fannst sálfri, og nú er fram-
tiðin svo björt og áhyggjulaus....
— Við erum sennilega mjög
sjaldgæf hjón nú til dags, þaö er
vist ákaflega sjaldgæft að hjón
séu svona hamingjusöm, tautaði
hún.
Bernt hló og opnaði hliðið. Ljós-
rauðar vafningsrósirnar virtust
hvitar i tunglskininu og dauf birt-
an úr stofuglugganum bauð þau
velkomin heim.
— Mér finnst aö við ættum lika
að vinna að þvi, að verða svona
hamingjusöm framvegis, sagði
hann. þegar hann skellti hliðinu
aftur.
Þegar vekjaraklukkan hringdi
næsta morgun, flýtti hún sér að
ýta á hnappinn. Svo læddist hún
hljóðlega niður i eldhúsið og fór
að taka til morgunverð-
inn.
Himininn var heiður og blár og
það leit út fyrir jafngott veður.
Brauðsneiðarnar hoppuðu upp úr
ristinni um leið og hún kom inn
aftur. eftir að hafa sótt dagbi.
Hún setti morgunmatinn á bakka
og fór með matinn upp i svefn-
herbergið til Bernts.
— Nú er sumarfriinu lokiö,
agði hún og reyndi að vera glað-
leg. — Varstu búinn að gleyma
þvi?
Hann geispaði og klóraði sér i
höfðinu.
— Nei, ég er ekki búinn að
gleyma þvi, ég skil reyndar ekki
hvernig þeir hafa getað vA-ið án
min svona lengi, i heilan mánuð.
Kysstu mig, ástin mir. Hann virti
fyrir sér háa og brúna fótleggi
hennar og strauk þá bliðlega.
— Sofa börnin ennþá?
— Eins og múrmeldýr. En þú
mátt ekki fara að þeirra dæmi!
Þú verður að drifa þig á fætur.
Hún lét hann i friði, meðan
hann leit yfir blaðið og drakk
kaffið og svo settist hún að borö-
inu i oldb'i^’": !’ skrifaði upp
það sem hún þurfti að gera, áður
en skólinn byrjaði. Hún yrði sjálf-
sagt timabundin, þegar skólinn
byrjaði, það yrði sennilega tölu-
verð aukavinna, hún yrði að
halda foreldrafundi og annað þvi
likt. Hún reiknaði að minnsta
kosti með þvi. Ég efast um, að
það sé nokkur kennari i landinu,
sem hlakkar eins og ég, til að
skólinn byrji, hugsaði hú Hvaða
fötum ætti ég að vera i fy' dag-
inn? Fara á útsölu, skritaoi hún
með stórum stöfum á listann.
Verslanirnar lokkuðu með stór-
um auglýsingum og hún þurfti að
fá sér einhverjar flikur, áður en
hún færi út i atvinnulifið.
En i dag leit út fyrir svo gott
veður, að hún gat ekki hugsað sér
að eyða deginum i yfirfullum
verslunum. Svo skrifaði hún: Búa
til mat i frystikistuna. Það var að
visu ekki svo aökallandi, en þaö
var mjög örfandi, að reyna aö
vera góð húsmóðir, þótt hún færi
út að vinna. Raða bókunum i
starfrófsröð, skrifaði hún. Nei,
það var vinna, sem hægt var aö
gera að kvöldi til og um helgar....
En eftir hálftima, var himininn
orðinn alskýjaöur og það heyrö-
ust drunur i fjarska. Britt kallaöi
til Lotte og minnti hana á aö taka
með sér regnkápu, ef hún þyrfti
endilega að fara til Lisu, en rödd
hennar kafnaði alveg i fyrsta
þrumukastinu. Hún verður senni-
lega komin heim til Lisu, áður en
rigningin skellur á. hugsaði Britt
áhvggjulaus. Og i versta falli gat
hún sótt hana á bilnum, þegar
Bernt væri kominn heim.
Hún ákvað að taka upp úr
siðasta kassanum. I honum var
postulin, sem hún hafði erft eftir
frænku sina. Veðrið var þesslegt,
að þaö var upplagt að dunda við
heimilisstörfin, sem hún hafði
vanrækt nokkuð i góða veðrinu.
Hún varð lika fyrr eða seinna að
koma diskunum hennar frænku
sinnar fyrir. Hún heyrði i Erik,
það var alltaf sama hljóð,
eintóna eftirliking af bilhljóðum.
Hann var mjög dundinn, þegar
hann var einn. Hann var senni-
lega of einmaiia, en þaö myndi
lagast þegar hann kynntist ein-
hverjum jafnöidrum.
Hún þvoði upp og þurrkaöi
kom diskunum fyrir i hvita
•skápnum... Hún var nokkuð lengi
að þessu, en það var skemmtilegt
að koma öllu fyrir, sérstaklega að
fá loksins pláss fyrir allt sem þau
voru búin að eignast og haföi legið
i kössum i nokkur ár.
Hún varð aö muna eftir þvi að
tala um samkvæmið við Bernt,
þvi að þau voru neydd til aö bjóða
kunningjum sinum, til að sýna
heimiliö, halda einskonar vigslu-
hátið.
Framhald i næstá blaði
RUBIN

Eitt af
otal mörgum
sófasettum
frá okkur.
Lítið við
það borgar sig.
BORGAR
HÚSGÖGN
GRENSÁSVEGI
SIMI 85944.
32 VIKAN 39. TBL.