Vikan - 25.09.1975, Side 38

bað eru mörg ár, siðan þetta
skeði, og margir munu sennilega
furða sig á, hvers vegna ég hafi
beöið svona lengi með aö skrifa
niður skýringu mina á staðreynd-
unum.Tilþess eru margar ástæð-
ur, nokkrar þeirra koma fram i
þessari sögu, — en aöalástæöan
er liklega sú, að fram til þessa
hefi ég veriö þekktur barnabóka-
höfundur. Ég myndskreytti lika
bækur minar sjálfur.
Hvemig og hvers vegna ég
valdi þetta lifsstarf, er löng og
flókin saga og óþarfi að tiunda
hana hér. bað er nóg að skyra frá
þvi, aö þegar ég var um fertugt,
var ég einn af þekktustu barna-
bókahöfundum landsins og lika
vel þekktur sem teiknari. Ég
skrifaöi bókaflokk, sem seldist
mjög vel og var gefinn út I stórum
upplögum og oftast endurprent-
aður. Bækumar voru i framhaldi
hver af annarri, og mér finnst nú
titlar þeirra mjög kjánalegir:
Slangan á himninum, Heimska
slangan, Gráðuga slangan og svo
framvegis. Gagnrýnendur sögðu
migvera brautryðjanda I þessari
grein, þar sem ég gerði slöngu að
spennandi söguhetju, eins og rit-
höfundar til foma töluðu um
dreka, uxa og þar fram eftir göt-
unum. En í rauninni var það alls
ekki það, sem vakti fyrir mér.
Aðalpersónan i sögum minum
var slangan Snappy: tólf metra
löng og gat flogiö um viðan geim-
inn og hafði yndi af þvi að taka
börnin með sér i húðfellingum á
bakinu, einskonar töfrateppi.
Á hverju hausti kom ny Snappy-
bók (fyrir utan þær, sem endur
prentaðar voru), sem tók hina
ungu lesendur mina með sér i
ævintýraferðir til framandi furðu
landa, þar sem slangan min kom
niður úr hæðum með hinar sögu-
persónumar, og þau lentu i hinum
furðulegustu ævintýrum.
Ég undraðist þaö mest, að það
var heill kafli um Snappy i bók
Link Talbots um fljúgandi diska
og aðra furðuhluti á flugi. bessi
frásögn er tilraun til að svara
þeim spurningum, sem Talbot
kom meö i bók sinni fyrir mörg-
um árum.
Égkvæntist á unga aldri, áður
en ég var þekktur fyrir fyrstu bók
mina, og ég valdi mér yndislega
stúlku fyrir konu. Hún hét Laura.
Við kynntumst i listaskólanum.
Hún varð konan min, frú Thomas
Silver á afmælisdaginn minn,
þegar ég varð tuttugu og fjögra
ára, og ég held, að það hafi veri
mesti hamingjudagur á ævi
minni...
t næstu tólf ár bjuggum yið i
unaöslegu hjónabandi. Við fórum
i feröalög, skemmtileg
samkvæmi og ráðstefnur og nut-
um alls þess, sem fylgir þvi að
vera heppinn rithöfundur.
Við eignuðumsttvöbörn, dreng
og telpu, og okkur kom saman
um, að við hefðum allt, sem við
gátum frekast óskað.
bá bjuggum við i litlum bæ i
Connecticut, ekki langt frá
heimili Franks bróður mins og
fjölskyldu hans. Frank hafði allt-
af verið svolitiö undarleg mann-
gerö —þrjóskur ,bæði heima fyrir
og I skólanum. Hann var bylt-
ingasinnaður, fullur fyrirlitn-
ingar á yfirvöldum og kerfinu
yfirleitt. Hann hafði samt góöa
stöðu. bess vegna var það ein-
kennilegt, hve hann öfundaði mig,
vegna þess hve happasæll ég
hafði verið i rithöfundarstarfi
minu.
— Ég er aðeins vesæll sölu-
stjóri i litlu rafmagnsfyrirtæki,
var hann vis til að segja og halla
sér afturábak með háðsglott á
vörum og viskýglas i hendinni. —
Ég get ekki teiknað finar myndir
og skrifað skemmtilegar sögur
fyrir börn, eins og þessi gáfaði
bróðir minn!
Laura, konan min, vissi ekki i
fyrstu, hvernig hún átti að taka
þessum háðsglósum hans. Hann
hafði alltaf lag á þvi að eyðileggja
gott andrúmsloft, svo að hún forö-
aöistfjölskyldusamkvæmi, ef hún
gat þvi við komið, og ég skildi
hana vel. Frank var eiginlega
óþolandi, nema þegar hann var
kominn upp i flugvélina sina og
þaut um loftin blá með blikandi
Atlantshafið fyrir neðan sig. bað
var eins og þá væri honum létt að
umgangast mig eðlilega og hann
gat sjálfur verið eðlilegur, já,
mannlegur.
Hann hafði verið i striöinu, og
það hafði veitt honum tvennt, full
flugmannsréttindi og reynslu-
38 VIKAN 39. TBL.