Vikan

Ataaseq assigiiaat ilaat

Vikan - 29.04.1976, Qupperneq 28

Vikan - 29.04.1976, Qupperneq 28
HoF ÞINGHOLTSSTRÆTI 1 I HOF! er mesta úrval landsins af prjóna og heklugarni. í hannyrðadeildinni er ótrúlega margt um að velja af handavinnu. MARL ÞAÐ SEM Á UNDAN ER KOMIÐ. Marianne d' Asselnat dóttir enskrar aðalskonu og fransks aðals- manns, sem tekin voru af lífi t frönsku byltingunni, elst upp hjá móðursystur sinnit Englandi, geng- ur t hjónaband 17 ára viku eftir andlát frœnku sinnar, drepur eigin- mann sinn i einvígi í brœði yfir pvi, að hann hafði lagt brúðkaupsnótt- þeirra undir í spilum, flýr til Frakklands og lendir í margvísleg- um raunum á franskri grund, áður en Fouché lögreglustjóri i París kemur til hjálpar og útvegar henni starf sem lagskona madame de Talleyrands, gegn því að Marianne, sem nú skal heita Mallerousse, njósni fyrir sig um hagi þeirra hjóna og gesta þeirra. Marianne er afar óáneegð með njósnahlutverk sitt, og nú hefur hún fengið þær fréttir, að einhver óþekktur maður elti hana stöðugt á götum úti. Hann setti dreyr- rauðan við þessa játningu og þótt Marianne væri órótt gat hún ekki annað en brosað. „Ég fylgdist með vagninum yðar og mátti svei mér hafa mig allan við. Svo var umferð- inni fyrir að þakka, að ég náði yður hjájacques og þvi næst Nitot, en síðan hér. Þannig komst ég á snoðir um svarta vagninn, sem ók í humátt á eftir yður. ’ ’ ,,En sá maðurinn þig?” Gracchus-Hannibal yppti öxlum. „Hver tekur eftir sendisveini? Það morar af okkur hér í París og okkur svipar mjög til hvors annars. En hvað varðar manninn i þcssum sapin, þá getið þér gengið úr skugga um það sjálfar, ef þér trúið mér ekki.” „Hvernig?” „Þurfið þér að reka önnur erindi eða eruð þér á heimleið ? ’ ’ , Ja, rétt aðeins að koma við hjá „La Reine d’Espagne” og siðan á pósthúsið. Eftir það fer ég heim.” „Þá getið þér séð þetta með eigin augum. Og með augu eins og yðar, ætti yður ekki að verða skotaskuld úr þvi.” Gracchus-Hannibal roðn- aði nú enn meira en áður. „Ég ætla sjálfur að elta yður, — en vilduð þér ekki segja mér hvar þér eigið heima? Ef það er í Auteuil eða Vaugirard... ” Svipurinn á andliti hans sagði Marianne, að ef svo væri, gætu fætur hans ekki borið hann alla þá lcið. „Ég bý hjá Talleyrand fursta að Rue de Varennes... ” „Nú, þá undrar mig ekki, að yður skuli vera veitt eftirför. Það eru tóm bellibrögð þegar halti djöfull- inn er annars vegar. Kannski cr þetta einn af mönnum Fouchés. En...” hann varð kvíðafullur á svipinn, „þér eruð ckki ein úr fjöl- skyldunni?” „Nei, hafðu engar áhyggjur. Ég er aðeins lesari hjá furstafrúnni.” „Það gleður mig á vissan hátt, en á hinn bóginn skil ég ekki hvers vegna lögreglustjórinn lætur veita yður eftirför.” Marianne skildi það heldur ekki og þess vegna var það nauðsynlegt fyrir hana að vita, hvort tilgátur stráksins væru réttar. Á hverjum morgni hafðu hún nauðug viljug afhent þjóninum Floquet skýrsluna frá kvöldinu áður. „Ég fer að þínum ráðum,” sagði hún, „og hef gætur á vagn- inum. Hvað svo sem gerist, þá þakka ég þér fyrir. Ætlarðu að koma og heimsækja mig einhvern daginn?” „Á heimili furstans? Ekki þó að ætti mig lifandi að drepa. Ég mætti þakka fyrir ef ég fengi áheyrn hjá eldabuskunni. En ég mun hafa upp á yður verði þess þörf. Segið mér bara hvað þér heitið, ef ske kynni að ég hefði einhverjar fréttir að færa. Ég kann að skrifa,” bætti hann við hróðugur. „Prýðilegt. Ég heiti mademoi- selle Mallerousse.” Vonbrigði piltsins leyndu sér ekki. „Er það allt og sumt? Otlit yðar er þess háttar, að þér ættuð að heita Conde eða Montmorency. En fólk velur sér víst ekki nafn. Verið þér sælar mam’selle." Gracchus-Hannibal hagræddi bláu húfunni vandlega, brá regn- hlífinni undir handlegginn og rölti blístrandi afstað með báðar hendur í vösum. Marianne var dálítið ringl- uð út af því, sem hann hafði sagt henni. Hún gekk hægt I áttina að vagninum sínum, en leit út undan sér á þann, sem stóð fyrir framan La Petite Jeanette. Maðurinn hafði áreiðanlega ekki séð hana þar sem hún hafði staðið I skugga anddyr- isins. Líklega hélt hann að hún hefði gleymt einhverju og farið aftur inn I húsið. Hún steig upp I vagninn eins og ekkert hefði I skorist, en kallaði síðan til ekilsins: 28 VIKAN 18.TBL.

x

Vikan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.