Vikan - 29.04.1976, Page 33

MARIANNE
til þess að spyrja um heilsu hennar,
eða hann lét einhver hversdagsleg
orð falla. Að því slepptu beindi
hann töfrum sínum að hinum
fjölmörgu konum, sem voru stöð-
ugt flögrandi í kringum hann,
skrjáfandi, ilmandi hópur. Madame
Talleyrand virtist taka þessu með
jafnnaðargeði, þess vegna undraðist
Marianne hversu döpur hún var i
þetta sinn. Hún fór að hugsa um,
hvort skeytingarleysi hennar væri
aðeins hjúpur, sem hún sveipaði sig
til þess að dylja harm sinn. Undrun
hennar varð enn meiri, þegar
furstafrúin sagðist ekki hafa þörf
fyrir hana þetta kvöld, en í þess stað
skyldi hún búa sig undir að mæta í
viðhafnarstofunni eftir kvöldverð.
,,Án yðar?”
, Já, án min. Furstinn vill að þér
syngið. Dussck, hinn frægi Tékki
ætlar að spila og sömuleiðis hörpu-
leikarinn Niedermann, en Libon
mun leika á fiðlu. Þér eigið að vea
mun leika á fiðlu. Þér eigið að vera
eins konar skrautfjöður I hattin-
um.”
Marianne varð dálítið skelkuð
við tilhugsunina um að eiga að
koma fram ásamt þremur fyrsta
flokks tónlistarmönnum. Þrátt fyrir
daglega tilsögn Gossecs, hlýja
hvatningu hans og lof, þá var hún
ekki viss um að rödd hennar og
hæfileikar hrykkju til. Á hinn bóg-
inn gat það verið mikilvægt fyrir
hana að syngja í svona fínu
samkvæmi. En hún ætlaði að ræða
þetta við Gossec fyrst og bera það
undir hann, hvað hún ætti að
synjga. Hvað svo sem úr yrði, þá
var henni fullljóst, að fyrirskip-
unin kom frá æðri stöðum og hún
gat ekki neitað þessu. Þetta var einn
liðurinn í samkomulagi hennar og
Talleyrands. Hún varð þess vegna
að hlýða, jafnvel þótt henni fynd-
ist furstinn hafa verið fullóþolin-
móður að láta hana standa við orð
sín.
Rétt fyrir klukkan ellefu þetta
kvöld, yfirgaf Marianne herbergi
sitt. Gestirnir sem ekki höfðu verið
I sjálfu kvöldverðarboðinu, voru
farnir að flykkjast að og sjálf veislan
varað hefjast. Utan úr forgarðinum
hafði þessar síðustu mtnútur borist
vagnskrölt og hringl I aktygjum,
upphrópanir ökumanna og þjóna,
sem nær drekktu fiðlutónunum er
bárust að neðan.
Hún gekk framhjá stórum spegli
og staldraði við. Þótt hún kviði
því sem I vændum var, vissi hún,
að útlit hennar var eins og best varð
á kosið. Kjóllinn, sem var úr grænu
silki, fór henni vel, en hún var í vafa
varðandi flegið hálsmálið. Sniðið
var alveg á mörkum almenns vel-
sæmis og dró fram í dagsljósið
ljóst hörund hennar, ávöl brjóst og
axlir.
Framhald í næsta blaði.
BINNI & PINNI
18. TBL. VIKAN 33