Vikan - 12.08.1976, Page 3

hússkreytinga og innréttinga-
hönnunar?
— Nei, það hef ég ekki gert,
en eftir stúdentsprófið hafði ég
áhuga á arkítektúr, en þar sem
ég hafði ekki tækifæri til þess að
mennta mig á því sviði hér heima,
settist ég í verkfræðideild háskól-
ans. Þá lærði ég m.a. tækni-
teiknun, svo að þetta nám var það
næsta sem ég komst námi í
arkítektúr hérlendis. Þetta var þó
bara stutt gaman, því að fljót-
lega eftir að ég hóf nám, varð ég
,,frú" og þar með byrjaði ég að
fjölga mannkyninu, og þá lauk
gamninu. Þau hjónin eiga tvo
syni, sá yngri er 4ra ára og sá eldri,
14ára.
— Hvenær byrjaðir þú að
aðstoða aðra við innanhússkreyt-
ingar?
— Við hjónin byrjuðum að
byggja í sambýlishúsi og þá teikn-
aði ég sjálf innréttingarnar. Margir
urðu hrifnir af hugmyndum mín-
um og brátt fóru vinir og kunn-
ingjar þess á leit við mig, að ég
aðstoðaði þá við að innrétta þeirra
íbúðir. Ég hafði mjög gaman af
þessu og einhvern veginn atvik-
aðist það svo, að fleiri og fleiri
báðu mig um aðstoð, og nú er svo
komið, að ég hjálpa fólki við
innanhússkreytingar og breytingar
í tómstundum. Sá kostur fylgir
þessu starfi, ég vil þó ekki kalla
þetta starf, heldur tómstunda-
vinnu, að ég ræð algerlega
hvenær og hvernig ég vinn, og er
þess vegna ekki þvinguð áfram.
— Jú, ég get ekki neitað því,
að minn smekkur og þeirra, sem
ég vinn fyrir, fer ekki alltaf saman.
úti um það, sem hana langaði sér-
lega mikið til að eignast.
— Ég man sérstaklega eftir einu
atviki, sagði Agla Marta, — flug-
vélar eru ekki hentugustu farar
tæki til að ferðast með stóra,
þunga og oft skítuga hluti í.
Fyrir mörgum árum rogaðist ég
með gríðarstóran kopardall frá
Afríku með viðkomu í London á
leiðinni hingað heim. Dallurinn
komst auðvitað ekki í neina tösku,
svo að ég bar hann í strigapoka
á bakinu. Við gistum í London en
það gekk erfiðlega fyrir svona
„strigapoka-pakk" að fá inni á
hóteli hjá vinum okkar bretum,
svo að við enduðum uppi á hana-
bjálka í tyrkneska sendiráðinu. En
það er ekki bara kopardallurinn,
sem minnir mig á ævintýri, það
gera fleiri hlutir.
Á hlöðnum steinvegg í enda
stofunnar héngu sjaldséðir gripir
víða að úr heiminum og líka frá
gamla góða Fróni. Agla sýndi
okkur gamla japanska mynt,
gömul íslensk handverkfæri, svo
sem hefla og fræsara. Þarna
' héngu líka eikarskautar, nálarhús
með handsmíöaðri nál, höfuð-
djásn frá ýmsum löndum, gamall
framhlaðningur úr búastríðinu, og
auk þess pístóla og bjúghnífur
fagurlega skreyttur. Agla kvaðst
vera stolt af þessum hlutum og
var það ævintýri likast að skoöa
hlaðna vegginn, sem hafði þessa
gömlu og sjaldgæfu hluti að
geyma.
Nú var kaffið komið á borðið
og okkur boðið að gera svo vel.
Ég spyr öglu Mörtu, hvort hún
hafi sérmenntað sig á sviði innan-
Símakrókurinn, sófasettið ar úr
brasi/fu-leðri, lampaskermar úr
kindavömbum og skreytingin í
glugganum einnig.
en það hefur þó alltaf gengið vel
að samræma hugmyndir mínar og
þeirra, sem leita til mín. Mögu-
leikarnir eru svo ótal margir, og
sama efnið (þ.e. húsgögn, vegg-
fóður, við og annað) má nota á
mismunandi vegu, en ég hef orðið
vör við að margir eru hræddir við
að fara ótroðnar leiðir við gerð
innréttinga og leyfa sjálfstæðum
smekk að njóta sín. Oft kemur
fyrir að þeir, sem flytja í nýtt
húsnæði vilja ekki nota gömlu
húsgögnin lengur og kaupa þvi
allt nýtt. En það er alls ekki
nauðsynlegt að endurnýja „heim-
ilið" þótt breytt sé um húsakynni.
— Mér finnst innréttingin verða
að vera í samræmi við stíl húss-
ins og efnivið. Það er t.d. var-
hugavert að „fóðra" fúnkisstein-
kassa í barok eða rokokkostíl,
og ég reyni alltaf að halda mig
við upprunalegan stíl, þegar ég
fæst við gömul hús. Áður en ég
byrja á verkefninu geri ég mér
ákveðna hugmynd um útlit, hvaða
innrétting henti best, og held mig
við það, sem best ég get. Það
Denna Doria RE 205, fyrir fullum
seglum. ,,Káeta" eldri sonarins
er skreytt myndum, sem Agla
Marta hefur málað á veggina.