Vikan - 12.08.1976, Síða 33

skáp furstaynjunnar Borghese.
Um leið og hann hjálpaði henni í
þessa hlýju kápu, hvíslaði
Gonstant að henni.
,,Ég varaði yður við, made-
moiselle. En hafið engar
áhyggjur. Þegar keisarinn er
kominn aftur að skrifborðinu
sinu, mun ég sjá til þess, að þér
fáið ríkulega máltíð. Kvöldmatur-
inn verður með sama sniði og ef
við höfum ekki þennan háttinn
á, gætuð þér dáið úr hungri."
,,Og er þetta alltaf svona?“
stundi Marianne og henni varð
hugsað til þess, hversu vel vaxin
Jósefína var eftir að hafa lifað
þessu lífi í mörg ár. En um leið og
hún brá höndunum í múffuna,
sagði hún: „Segið mér Constant,
hvað myndi systir keisarans
segja, ef hún vissi, að ég gengi
svona í fötunum hennar?"
„Ekkert. Það myndi alls ekki fá
á hennar hátign. Hún á svo marga
kjóla, kápur og föt af ýmsu tagi,
að hún þekkir ekki einu sinnl allt
saman. Keisarinn nefnir hana
gjarnan tildurrófuna. En flýtið
yður nú, keisaranum er illa við að
bíða.“
Marianne hljóp við fót og henni
varð hugsað til þess hversu mikils
virði dyggur þjónn er. Hún var
þakklát fyrir hjálpina, sem var í
senn vinaleg og háttvís. Ef hans
hefði ekki notið við, má guð einn
vita hversu margar skyssur hún
hefði gert.
Napóleon beið í súlnagöng-
unum úti fyrir. Hann var í gróf-
gerðum síðfrakka og virtist jafn
breiður og hann var hár. Hann
gekk þarna fram og aftur og
Marianne fór að halda að göngu-
ferð þeirra myndi líkjast her-
æfingu. En er hann sá hana
stansaði hann. Síðan brá hann
höndinni undir arm hennar og
sagði: „Jæja, við skulum þá
koma.“
Arm í arm gengu þau í gegnum
þennan stóra, snæviþakta garð.
Ekkert var að sjá nema nokkrar
dapurlegar myndastyttur. Þau
gengu meðfram fsilögðum tjörn-
um, þar sem drottningin hafði
forðum rennt sér á skautum. Haf-
meyjar úr bronsi og sjávarguðir,
er voru þaktir spanskgrænu,
gleymdir og tröllum gefnir, líkt
og ástarguðinn er stóð hjá anda-
pollinum í garðinum að Asselnat.
Því meir, sem þau fjarlægðust
Trianon, virtust þau nálgast
svæði, þar sem tíminn virtist hafa
staðið kyrr.
Þau gengu lengi þögul saman.
Það eitt að vera í návist hvors
annars gerði þau hamingjusöm.
En smám saman varð hryggileg
kyrrðin allt í kringum þau svo
mögnuð, að hún lét Napóleon ekki
ósnortinn. Hann stansaði hjá
stórum stöðupolli, en i honum
miðjum var tvíhjól'a vagn
Appolós, en hann virtist án
árangurs vera að reyna að brjóta
sér leið út úr ísnum. Fyrir framan
þau blöstu við hávaxin tré, en þar
fyrir handan tóku við háreistar
byggingar.
„Hvað er þetta?“ spurði hún
lágróma og hún hafði það á til-
finningunni, að hvað svo sem það
væri, þá tilheyrði það hinum
látnu.
„Versalir," sagði hann.
Marianne stóð á öndinni. Ský
dró fyrir sólu rétt eins og henni
væri þvert um geð að skína á
þessa yfirgefnu höll. Þessi stóra,
mannlausa bygging virtist sofa
þarna í grámuskulegri vetrarbirt-
unni. Af miskunnarleysi sínu
hafði náttúran ráðist til atlögu við
höllina og veggirnir voru að hluta
til mosavaxnir, en garðurinn í
kring allur í óhirðu. Þetta var
átakanleg sjón og Marianne snéri
■sér að Napóleon með tárin í
augunum. En andlitið, sem blasti
við henni, hefði getað veriö úr
sömu steintegund og standmynd-
irnar í garðinum.
„Eg get ekki gert neitt í þessu,“
sagði hann að lokum. „Fólkið í
landinu myndi kannski rísa upp
gegn mér, ef ég reyndi að endur-
reisa þennan stað. Tíminn er ekki
kominn ennþá, þjóðin myndi ekki
skilja það.“
„Það er leitt. Þessi höll myndi
hæfa yður prýðilega."
Hann brosti til hennar og þótti
hólið greinilega ljúft.
„Mig hefur stundum dreymt
um þetta og einhvern tíma ætla
ég að byggja höil, s^m hæfir mér.
Kannski á hæðunum við Chaillot.
Eg hef nú þegar lagt drög að
þessu. En það eru ennþá of
margar minningar bundnar við
þennan stað, minningar, sem
fólkið hatar."
Marianne sagði ekkert. Hún
þorði ekki að minnast á væntan-
lega komu frænku þeirrar drottn-
ingar, sem hafði liðið píslarvætti.
Sú staðreynd gæti hugsanlega
haft meiri áhrif á frönsku
þjóðina, en fáein hundruð verka-
manna að störfum að Versölum.
Auk þess átti hún líka sínar minn-
ingar. Það var í kapellu þessarar
hallar, sem sást raunar þaðan er
þau stóðu, að móðir hennar hafði
gift sig. En hún bað hann ekki um
að ganga nær, svo að hún gæti séð
sjálfa kapelluna. Hún óttaðist að
þær tilfinningar, sem höfðu níst
hjarta hennar, er hún opnaði
dyrnar á hinu eyðilega húsi, að
Asselnat, myndu gagntaka hana á
ný. Þess í stað þrýsti hún sér
þéttar upp að Napóleon og bað
hann um að snúa við.
Þegjandi og upptekin af sínum
eigin hugsunum gengu þau aftur
til Trianon, en þaðan voru sendi-
boðar á hestbaki að leggja af stað
í allar áttir. Það var einnig verið
að skipta um lífvörð og ys og þys
var allt í kringum höllina.
En í stað þess að halda áfram að
vinna eins og Constant hafði gert
ráð fyrir, fór Napóleon með Mari-
anne beint inn í svefnherbergi og
lokaði dyrunum. Ákafur og án
þess að segja aukatekið orðælsk-
aði hann hana þarna og hann
virtist óseðjandi. Engu líkara var
en hann ætlaði að sjúga úr
líkama hennar sérhvern vara-
forða, alla orku, svo að hann
megnaði að berjast við ágenga
skugga fortíðarinnar. Kannski
óttaðist hann líka hina óþekktu
Vínarstúlku, sem hann ætlaði að
kvænast, en í hennar æðum rann
dálltið af blóði sólkonungs>ns
sjálfs.
En svo án þess að segja neitt
utan „sjáumst seinna,“ yfirgaf
hann hana og skildi hana eina
eftir i þessu herbergi, þessari
eyju þagnarinnar í höllinni, sem
minnti einna helst á býflugnabú,
skipanir gefnar til hægri og
vinstri, þjónustufólk á þönum
fram og aftur. En er Constant
kom inn fáeinum minútum síðar
með hlaðinn bakka, hafði hún
lagað hárið, slétt úr kjólnum og
var meira að segja búin að búa
um rúmið, enda var henni ekki
sama um hvað þessi háttprúði
herbergisþjónn hugsaði um hana.
Hún hafði ekki tileinkað sér það
blygðunarleysi, sem einkenndi
svo mjög ástmeyjar keisarans.
Þetta aftraði henni hins vegar
ekki frá því að borða það sem
Constant hafði sett fyrir framan
hana með hinni mestu áfergju.
Hressandi morgunsvalinn og
ástarleikurinn, sem fylgdi í
kjölfarið hafði aukið á matar-
lystina. Er hún hafði lokið
máltiðinni, leit hún þakklátum
augum á herbergisþjóninn.
„Þakka yður fyrir,“ sagði hún.
„Þetta var indælt, en ég efast um
að ég komi niður svo mikið sem
munnbita í kvöld.“
Framhald í næsta blaöi.
BINNI & PINNI
HAHAHIHlHlHiHlHOHAHAHAHAHHOHOHOHO
HOHO! Fyrir nú utan þaö, aö ég setti einu sinni
bananaolíu í staöinn fyrir sultu á pönnukökuna-^
íkipstjóri! Hefur
iú einhvern tíma
ikemmt þér viö,
aö stríöa
ikegg?
HAHAI I annaö sinn fyllti ég pípuna
hans af hrosshári. Hahhohaho! þiö
heföuö hlegiö, heföuö þiö séö þaöl
33.TBL. VIKAN 33