Vikan - 02.06.1977, Blaðsíða 21

hana gengu Dryden og Scray. Hún
greindi eingungis rödd séra Scrays,
og rödd hans var bæði hljómþýð og
styrk eftir margra ára ræðuhöld.
Hún gekk inn í skuggsæl
bogagöngin og eftir slitnum stein-
þrepunum að hliðardyrunum.
Kirkjan var full af fólki. Heill
rútufarmur af japönskum ferða-
mönnum flyktist frá einum staðn-
um í annan, og greina mátti álafar
raddir þeirra. Caroline gekk upp að
altarinu og fór að gera athuganir á
altarisgrindunum.
FTIR að ferðafólkið var farið,
var allt hljótt í dómkirkjunni
um stund. Síðan heyrði hún leikið á
orgelið stórfenglega fúgu, sem fyllti
loftið gleðióm. Hún leit í kringum
sig og kom auga á dökkan koll Dr.
Drydens sveigjast til eftir hljóm-
fallinu. Hann hélt áfram að leika
á orgelið fram eftir degi, og Caroline
fannst hún varla geta vænst
nokkurs frekar í lífinu — en að vera
niðursokkinn i starf það, sem hún
hafði yndi af, í kyrrlátri, fagurri
dómkirkju, meðan einmana orgel-
leikari lék fyrir hana eina hina
dásamlegu tónlist Bachs.
Hún hitti Nick, eins og þau höfðu
ákveðið, fyrir utan aðalhliðið klukk-
an sex. Hún var í eplagrænni blússu
og pilsi, og Nick tautaði: ,,Aha,
græna stúlkan.”
Hún roðnaði og hló. „List þér illa
á það?”
,,Þú sýnist ennþá yngri.” Hann
virti fyrir sér andlit hennar. ,,Þú
lítur miklu betur út núna en í
morgun. Hafði meðalið einhver
áhrif?”
Hún kinkaði kolli. ,,Já, sem
betur fer. Nú er ég alveg til í að fá
eitthvað að borða.”
Kvöldverðurinn tók lengri tíma
en þau höfðu ætlað, svo að þau
misstu af byrjun myndarinnar.
Myndin var greinilega tekin í helli
neðanjarðar og við kertaljós, það
litla, sem séð varð, átti vist að
tákna eitthvað sérstakt, en hvað
það var, var ómögulegt að vita.
Enginn vafi var samt á því, að
myndin átti að vera alvarlegs eðlis.
Þau Nick sátu og börðust við
hláturinn út alla myndina.
Þau höfðu alltaf getað hlegið
saman að öllum fáránleika. Þeim
var enn hlátur í huga, er þau gengu
hægt í átt að aðalhliði klaustur-
garðsins.
,,Þú lofar að fara varlega,” sagði
Nick og leit á hana alvörugefinn á
svip. „Þessi kynferðissjúki náungi
gæti legið í leyni í klausturgarðin-
um. Á ég ekki að ganga með þér yfir
að djáknabústaðnum?”
„Vörðurmn myndi aldrei leyfa
það,” sagði hún. „Hann er ekki
líklegur til að veita neinar undan-
þágur.”
„Taktu þá að minnsta kosti
þetta....” Hann dró vasaljós upp úr
frakkavasanum og þrýsti þvi í
hendur hennar. „Þú verður þá ekki
eins hrædd að ganga yfir klaustur-
garðinn, og þú gætir jafnvel notað
það sem vopn, ef vinur okkar léti
sjá sig.”
„Ég vildi, að þú hefðir ekki sagt
þetta,” sagði hún. „Mér fer að
finnast hálf skuggalegt hérna.”
„Þú hefur ekki séð neinar fleiri
verur i munkakuflum með krossa á
hvolfi, er það?”
„Nei, sem betur fer.”
Framhald í næsta blaöi.
22. TBL.VIKAN 21