Vikan - 15.09.1977, Síða 7

Hér sést á eftir einum út um hurðargatið á
Beechcraftinum.
— Er sama hvernig vélar þið notið, þegar þið
stökkvið?
— Þegar stökkvari er kominn á það stig, að
það er sama hvernig hann stekkur út úr vélinni
og hefur fullt vald á hreyfingum sínum í loftinu,
þá er alveg sama hvernig vél er stokkið úr. Við
hér á Akureyri höfum, að ég held, stokkið úr
öllum vélum hér, nema farþegavélum. Ég hef
nokkrum sinnum fengið far með flugmönnum.
Ferköntuðu fallhlífarnar fyllast af lofti og /íkjast
einna helst vængjum en ekki fallhlíf. Það er mun
erfiðara að stjórna þessari gerð en þeim eldri.
sem hafa farið héðan, og látið þá skilja mig
eftir þarna uppi. En við erum líka að viða að
okkur nýjum fallhlífum, sem eru mjög
skemmtilegar og bjóða upp á marga
möguleika. Til dæmis get ég farið á nýju
fallhlífinni heim.
Að fara á fallhlífinni heim? Nú var ég viss um
að Siggi væri að plata mig.
— Nei, þetta er satt. Það er lítil grasbali rétt
við húsið heima, sem ég lendi á. Ég læt
flugvélina fljúga yfir húsið í síðasta stökki og
fer þar út. Þessar ferköntuðu fallhlífar eru
geysilega fullkomnar, og maður flýgur þeim
eins og flugvél. Þótt maður komi inn á þrjátíu
til fimmtíu mílna hraða, þá er auðvelt að hægja
ferðina með því að toga í stjórnlínurnar og setja
hemlana á. Með því er hægt að stoppa alla ferð
áfram. Fyrir byrjendur notum við hins vegar
gamlar hermannafallhlífar, sem búið er að
breyta, en þær eru það allra öruggast, sem
hægt er að fá. Ef þeim er rétt pakkað, opnast
þær nærri því undantekningalaust. Miklu meiri
kunnáttu þarf á þær nýju, ef stökkið á að
takast vel.
— í hvaða stöðu ertu í loftinu, þegar þú
opnar fallhlífina?
— Eg ligg flatur á maganum og fylgist með
hæðarmælinum. Þegar hann er farinn að
nálgast þrjú þúsund fet, fer ég að leita að
handfanginu til að opna fallhlífina. Síðan seilist
ég í það, dreg að mér lappinrnar um leið, og þá
rís ég í loftinu. Því næst kippi ég í spottann
spenni mig vel, og þá sópast fallhlífin upp af
bakinu á mér. Í fyrsta stökki með nýju
fallhlífina var ég heldur kærulaus þegar ég
opnaði hana, svo að hluti af fallhlífinni
opnaðist ekki nógu vel. Ég hafði æft niðri á
jörðu að losa mig við fallhlífina og gerði það í
þetta skipti og fór niður á varafallhlífinni. En ég
held að það sé aldrei nógsamlega brýnt fyrir
fallhlýfarstökkvurum, að vera ekki að dunda við
að greiða flækjur í aðalfallhlífinni á leiðinni
niður. Það er vísasta leiðin til að drepa sig.
Maður hefur lesið í blöðum um menn, sem eru
komnir með allt upp í 1500-2000 stökk, en
drepa sig á því að reyna að greiða flækjur í
aðalfallhlífinni á leiðinni niður, í stað þess að
losa sig strax við hana og nota varafallhlífina.
Maður á aðeins einn óvin í loftinu og það er
tíminn. Alltaf er miðað við lágmarks
opnunarhæð, 2500 fet. Úr 2500 fetum er
maður bara fjórtán sekúndur til jarðar,
fallhlífarlaus, og sá tími nægir ekki til að greiða
flækjur eða dunda sér. Ef aðalfallhlífin bilar, á
að sleppa henni eins og skot og nota varafall-
hlífina, því hún opnast í einum logandi hvelli og
allt að því kippir manni í sundur í miðju um leið,
svo mikill er gauragangurinn í henni.
— Eru fallhlífastökkvarar harðsoðnir gaurar?
— Ekki er ég viss um að við séum
harðsoðnari en aðrir, bara einhvern veginn
öðruvísi.
— Hvert er minnistæðasta stökkið þitt?
— Það er örugglega sýningarstökkið, sem
við framkvæmdum í Vestmannaeyjum í sumar.
Það var engu líkt. Við áttum að lenda í
Herjólfsdal, en til þess að það væri hægt
urðum við að stökkva út yfir Atlanshafi og láta
okkur svífa yfir klettavegginn og inn í dalinn.
En það tókst nú ekki betur en svo, að einn,
sem var í ferkantaðri fallhlíf, komst alla leið inn
á íþróttavöllinn, en við hinir, sem voru í
venjulegum fallhlífum, lentum í heilmiklum
ógöngum. Erfiðleikarnir hófust strax og við
opnuðum fallhlífarnar, því það var alveg sama
hvað við gerðum, það hafði engin áhrif á ferð
fallhlífarinnar. Það var eins og tekið væri með
risahendi í fallhlífarnar og þær dregnar aftur á
bak og við réðum ekki neinu um það hvar við
lentum. En þegar við komum yfir eyjuna og
hamravegginn var ég sannfærður um að lenda
í bjargbrúninni. Sem betur fór var svo mikið
uppstreymi við bjargbrúnina að fallhlífin
hækkaði sig um ein tvö hundruð fet, svo að ég
komst yfir brúnina og niður á veginn, sem
liggur að íþróttavellinum. Sá þriðji var ekki
svona heppinn, heldur lenti hann eins og fluga
utan á klettavegginn og fallhlífin stóð lóðrétt
upp af honum, föst við klettana. Þarna hékk
hann eins og illa gerður hlutur, en hann slasaði
sig sem betur fer ekki neitt, og tókst að losa af
sér fallhllfina og príla niður. Síðan tókst honum
að ná fallhlífinni af klettunum. Þarna sá maður
best hversu lítils maður er megnugur, þegar
náttúruöflin taka af manni ráðin. Það var
ekkert hægt að gera sér til bjargar.
Á.B.
37. TBL.VIKAN 7