Vikan - 15.09.1977, Qupperneq 42

Filomenu sjálfri, þegar hún datt
niður stigann.
En á sama tíma hafði Giuliano
verið á mótorhjólinu sínu við
borgarhliðið. Markgreifans vegna
varð hún að skýra lögreglunni strax
frá þessu.
Ákveðin í fasi gekk hún að
dyrunum og opnaði.
Inni í herberginu sat Giuliano á
stól, sem sneri að dyrunum. Andlit
hans var með sama ólundarsvipn-
um. Andspænis honum stóðu tveir
þrekvaxnir menn, annar þeirra var
einkennisklæddur. Sá einkennis-
klæddi hélt leðurjakka, hjálmi,
gleraugum og hönskum á lofti.
,,Við fundu þetta í ónotað geymslu-
herberginu við borgarhliðið,” sagði
hann. „Hefurðu séð þetta einhvem
tíma áður?”
Það var fýlusvipur á Giuliano.
Hinn maðurinn andvarpaði.
„Allt í lagi, vertu bara ósamy innu-
þýður. Við sendum 'fötin i efna-
greiningu og ef þú reynist eitthvað
við þetta riðinn, þá kæri ég þig líka
fyrir að reyna að hindra störf lög-
reglunnar.” Hann leit við og
hnyklaði brýmar þegar hann kom
auga á Regínu.” Hvað ert þú að
gera hér?” þmmaði hann.
Regína gekk fram. li,Ég kom til
þess að bera vitni. Giuliano getur
ekki verið sá, sem þið leitið að. Ég
veit nákvæmlega, hvar hann var,
þegar morðið var framið,” sagði
hún.
Lögreglumaðurinn gaut augun-
um á Giuliano. „Fyrst þú hefur
fjarvistarsönnun, hvers vegna
sagðir þú okkur það ekki strax?”
Giuliano var staðinn upp og
<7 SKUGGA
%/ÓNSINS
reiðin skein úr augum hans. „Hvers
vegna ert þú að skipta þér af þessu,
enska tæfan þín?” æpti hann.
Lögregluþjónninn var ekkert að
dylja það að honum var skemmt.
„Þetta er mjög athyglisvert, ung-
frú,” sagði hann. „En vinur okkar
héma virðist ekki alveg kunna að
meta það, sem þú gerir fyrir hann,
eða finnst það það?”
Það var barið að dymm og
Edward gekk inn. Lögregluþjónn-
inn brosti vinsamlega. „Við emm
fegnir að sjá þig aftur.”
„Við höfum ekkert við þig að tala
meira, eins og sakir standa. En
vertu samt tilbúinn að mæta til
frekari yfirheyrslu,” sagði hann við
Giuliano.
Giuliano yfirgaf herbergið án
þess að svara nokkm og lögreglu-
þjónninn sneri sér að Edward og
sagði:
„Þessi unga stúlka segist geta veitt
Giuliano Malaspina fjarvistarsönn-
un, þegar morðið var framið.”
Edward leit á hana. „Getur hún
það?” Hann horfði á hana fast og
lengi. Hún fann að hún roðnaði.
„Hann er mjög laglegur ungur
maður,” sagði hann loks hægt.
„Hann er viðbjóðslegur ræfill,”
svaraði hún, og var heitt í hamsi.
„Fyrirgefðu, væna mín. Ég vildi
bara vita, hvernig málin stæðu.”
„Hann var náunginn á mótor-
hjólinu, sem reyndi að þvinga okkur
út af veginum, sá hinn sami og hló
að mér, þegar ég var nærri dauð úr
hræðslu, þarna manstu, þegar hann
fór fram úr okkur á beygjunni.
Samt virtist hann öskureiður yfir
framburði mínum, vár það ekki,
lögregluþjónn?”
„Þú þekkir ekki þessíj náunga,
ungfrú. Þeir standa hver með
öðmm. Ef við yfirheyrum einhvem
þeirra, þá þykjast þeir alltaf hafa
verið saman, þegar þetta eða hitt
hefur gerst. Og það er ekki hægt að
loka þá alla tuttugu inni í einu.
Giuliano var einmitt að nota þessa
venjulegu aðferð þeirra, þegar þú
blandaðir þér í málið.”
„Þetta er í fyrsta sinn, sem við
höfum þó að minnsta kosti sönnun
fyrir, hvar einn þeirra hefur verið á
ákveðnum tima. Það er þó alltaf
byrjun.”
„Hvað með ástæður fyrir morð-
inu?” spurði Edward, hugsandi á
svip.
Lögregluþjónninn hristi höfuðið.
„Þessir ungu menn gætu fundið
upp sínar ástæður. En það hjálpar
okkur ekki.”
„Hvað gátu þeir haft á móti
Filomenu Tebaldi?”
„Ekkert á móti henni, persónu-
lega. En þeir hafa getað verið að
hefna sín á manni hennar.”
„Og hvað hafa þeir á móti
Beppo?” spurði Edward.
„Stjómmáiaskoðanir hans,”
svaraði lögregluþjónninn. „Það er
það eina, sem við höfum getað
fundið sem ástæðu fyrir framferði
þessara pilta. í einu eða tveimur
tilfellum hafa ókunnugir orðið fyrir
barðinu á þeim, eins og gerðist í
þínu tilfelli, en annars hafa þeir
ráðist að kommúnistum eða þeim,
sem Giuliano hefur þótt vera of
frjálslyndir í skoðunum.”
„Og hvað em þeir að reyna að
sanna með þessu?
Lögregluþjónninn yppti öxlum.
„Ég vildi að ég vissi það. Það er og
verður leyndarmál Roccaleone,
nema ef þú vilt leggja okkur lið.”
„Ég skal gera það, sem ég get,”
svaraði Edward alvarlegur i bragði.
Seinna þegar lögreglan ,var farin,
spurði Regína hann: „Hvers vegna
ættir þú að vera að hafa áhyggjur af
þessu?”
Edward brosti. , ,tfáð lifir lengi í
gömlum glæðum, vina mín.”
„Ég skil ekki, hvers vegna allir
búast við svona.miklu af þér.”
„Þú þekkir ekki-heldur íbuana í
Roccaleone. Þegar þú hefur kynnst
þeim betur, muntu skilja þetta.”
„Það er landi okkar hérna, sem er
að rannsaka feril þinn,” sagði hún.
„Hann heitir Hugh Mortimer.”
Edward virtist óánægður. „Hvað
ertu að segja. Ekki er ég viss um að
ég kæri mig mikið um það. Er það
ungi maðurinn, sem þú varst. að
tala við á torginu?”
Regína kinkaði kolli.
„Þú ættir að koma með hann og
kynna mig fyrir honum. Heyrðu
annars, okkur er boðið yfir til
Genoa á morgun. Hefur hann
minnst á það eitthvað við þig,
Regína?”
Hún fann að hún roðnaði.
„Já, ég sé að hann hefur gert
það,” sagði Edward bliðlega.
Regína flýtti sér að taka málstað
Hughs. „Hann var alls ekki að
slúðra neitt. Hann er ekki þannig.
Auk þess...”, hún þagnaði.
Edward var sorgæddur á svip.
„Segðu það bara, Regína. Ég er
víst nokkuð þekkt persóna hér um
slóðir. Ef hann er að grafast fyrir
um mig, fer ekki hjá því að minnst
sé á Cörlu.”
Stúlkan sagði ekkert, og reyndi
að bæla niður löngunina, til að
spyrja hann allra þeirra spurninga,
sem ásóttu hana.
„Þú færð að sjá hana á morgun,”
bætti Edward við.
Regína hrökk við. „Er það?”
„Langar þig ekki til þess?”
„Jú, mjög mikið, en ertu viss um
að þú viljir hafa mig með þér?”
„Við förum öll. Markgreifinn —
þú — ég. Hún sendi þau skilaboð,
að hana langaði til að sjá okkur öll.
„Elskaðirðu hana?” Hún gat
ekki lengur bælt ^niður þessa
spurningu. Hún hélt um stund að
hann myndi ekki svara.
„Já,” sagði hann loks, lágt. „Ég
elskaði hana.”
Framhald í næsta blaði
42 VIKAN 37. TBL.