Vikan - 15.09.1977, Blaðsíða 44

Vekjaraklukkan og síminn
hringdu með nokkurra sekúnda
millibili. Ég fálmaði eftir símtólinu í
myrkrinu. Eins og í draumi heyrði
ég rödd stúlkunnar í gestamóttök-
unni: „Þetta er hálfsjö hringingin.
Klukkan er hálfsjö.”
Ég muldraði eitthvað í þakk-
lætisskyni og reyndi að hugsa
skýrt. Hvar í heiminum var ég
stödd? Þegar klukknahringingin
stöðvaðist, heyrði ég sjávarnið. Við
vorum á Miami — á hóteli við
ströndina — ég gat meira að segja
heyrt í máfunum.
Það var eins og ég væri í leiðslu,
og ég reyndi að finna ástæðuna fyrir
því. Þá mundi ég það. Ég leit á
náttborðið — og þar var það. Litla
meðalaglasið, hálffullt af töflum.
Ég hafði sagt Shirley Dougall,
sem var flugfreyja eins og ég, að ég
hefði átt erfitt með svefn að
undanförnu og hún hafði gefið mér
svefntöflumar sínar. Hún sagði mér
að taka tvær, en ég hafði talið að
ein nægði. Sem betur fer hafði ég
bara tekið hálfan skammt, og ég
ákvað að þessari stundu, að taka
aldrei aftur inn svona töflur.
Ég flýtti mér í steypibað og að
því loknu var ég tilbúin að lifa að
nýju. Ég fleygði nokkrum hlutum
ofan í handtöskuna mína og fór
niður i anddyrið, þar sem áhöfnin
var saman komin. Ég lagfærði
einkennisbúninginn minn og reyndi
að sýnast vel vakandi.
„Góðan daginn, Celia”, sagði
McQuade. Hann var yfirflugþjónn,
fremur lingerður en besti náungi.
„Ég veit ekki, hvernig ég á að halda
mér vakandi í þessari ferð — ég var
að skemmta mér í gærkvöldi.”
Hann strauk hugsandi yfir þunnt
hár sitt.
„Þú átt ekki að vera svona mikill
kvennabósi”, sagði Charlie Henry,
aðstoðarflugmaðurinn.
„Kvennabósi?” hváði McQuade,
og leit spyrjandi á hann. „Mér er
illa við frímerkjasöfnun.” Við
hlógum öll og spjölluðum saman,
meðan við biðum eftir áhöfn
flugvélarinnar.
Hitamælirinn á veggnum sýndi
að það var 30 stiga hiti úti. Við
áttum að fljúga beint til London og
þar var hitinn varla meiri en 15 stig.
Ég skalf við tilhugsunina um
hitamismuninn.
Flugáhöfnin var ný. Ég hafði
ekki flogið með neinu þeirra áður,
en þetta virtist vera besti hópur.
Fell flugstjóri kynnti sig, og hann
virtist mjög traustvekjandi.
Við stigum um borð í flugvélina
og bjuggum okkur undir að taka á
móti farþegunum. Vélin var aðeins
hálffull, svo það leit út fyrir að
ferðin yrði auðveld. Ég sýndi
neyðarútbúnaðinn, bað farþegana
að festa sætisbeltin og tilkynnti að
Flugránið
Smásaga eftir
MAX BYGRAVES
Farþeginn hlýtur að hafa orðið var við
að hann hafði verið uppgötvaður, þvi
þegar Fell flugstjóri beygði sig yfir
hann, tók hann fram byssuna og
miðaði henni milli augna flugstjórans.
, ,Eftir tvær klukkustundir eigið þið að
breyta flugáætluninni, og fljúga til
Rómar.,, — ,,Ég get það ekki,”
svaraði Fell. ,,Við höfumekki
nægilegt eldsneyti.”
morgunverður yrði borinn fram um
leið og við værum komin í loftið.
Farþegamir voru flestallir
Bandarikjamenn. Það var greinilegt
á morgunverðinum, sem beðið var
um, — eingöngu kaffi. Englending-
arnir fengu sér y firleitt te og borðuðu
allt ávaxtamaukið.
Þegar ég kom aftast í vélina tók
ég eftir ungum manni, á að giska
tuttugu og fimm ára, sem teygði úr
sér yfir þrjú sæti. Hann var
steinsofandi. Þegar ég var að hugsa
um, hvort ég ætti að vekja hann
hreyfði hann sig og jakki hans
flaksaðist frá. Mér brá ónotalega
þegar ég sá að hann var með byssu
við buxnastrenginn.
Ég gekk aftur eftir ganginum
með kaffikönnuna og fór til
McQuade, sem var að útbúa
morgunverð fyrir áhöfnina. „Það er
maður í vélinni með byssu.” Ég tók
andköf.
— „Með hvað??” Hann hafði
augljóslega heyrt hvað ég sagði.
„Hann er i Q röðinni, sofandi. Ég
sá byssuna festa við beltið hans.”
„0, nei!” sagði McQuade, og bar
fingur að vörum sér.
„Hvað getum við gert?”
„Nú, ekki getum við hent honum
út, eða hvað elskan?” Hann gerði
lélega tilraun til að brosa.
„En ef hann skyldi nú vera
flugræningi?”
„Sýndu mér hann.” Hann ýtti
mér fram ganginn og ég fór
nokkrum skrefum á undan honum.
Pilturinn var enn sofandi.— Þykka
svarta hárið hans hafði fallið fram á
ennið og byssan kom greinilega í
Ijós.
„Vertu kyrr héma, ég ætla að
tala við flugstjórann.” McQuade fór
fram í flugstjómarklefann. Ungi
maðurinn hreyfði sig, opnaði annað
augað og flýtti sér síðan að hneppa
að sér jakkanum. Ég lét sem ég
hefði ekki tekið eftir því.
„Má bjóða yður kaffi, herra?”
Hann svaraði ekki.
„Hvað er klukkan?”
Ég leit á úrið mitt. „Hana vantar
tuttugu minútur í ellefu,” —
„Hvað er langt þangað til við
lendum i London?”
„Fimm klukkustundir.”
McQuade var á leið eftir gangin-
um með Fell flugstjóra. Farþeginn
hlýtur að hafa fundið á sér að hann
hafði verið uppgötvaður, þvi þegar
Fell flugstjóri hallaði sér að honum,
til að segja honum að óleyfilegt
væri að bera skotvopn í flugvélinni,
eða eitthvað í þá áttina, dró
pilturinn byssuna upp og miðaði
henni beint á milli augna flugstjór-
ans.
Flugræninginn sagði kuldalega:
„Fáðu þér sæti flugstjóri.” Flug-
stjórinn gerði það, sem honum var
sagt, meðan við McQuade stóðum
kyrr . Enginn hinna farþeganna tók
eftir okkur.
„Eftir tvær klukkustundir ætlast
ég til að þið breytið áætluninni og
lendið í Róm.”
„Það er ekki hægt” svaraði
flugstjórinn. „Ég hef ekki nægilegt
eldsneyti.”
„Ó, jú, það hefurðu víst, flug-
stjóri — þið fylltuð tankana í
Miami — þið hafið nóg eldsneyti til
að fara hálfa leið kringum hnött-
inn.” Hann tók blað innan úr jakka
sínum. „Hér em fyrirmælin — þú
situr kyrr hér, og sendir þessi tvö
fram til aðstoðarmanns þíns. Hagið
ykkur bara vel, og þá komast allir
heilu og höldnu til London. Én
reynið að leika einu sinni á mig, og
44 VIKAN 37. TBL.