Vikan - 21.09.1978, Blaðsíða 47

með tebolla handa henni. „Ég vil ekki
hafa það, að þú stingir svo mikið sem
nefinu út úr þessu herbergi fyrr en ég er
búin að sjá um Angus og Torquil.” Og
hún hraðaði sér út til að líta eftir því I
síðasta sinn að Torquil hefði farið í
samstæða sokka og sett hreinan vasaklút
i vasann.
Klukkan hálfellefu komu Fiona og
Emma til að hjálpa henni að klæða sig
og til aðbúa sigsjálfar. Emma var i Kate
Greenaway-kjól með háu mitti oglitlum
púffermum úr hvítu blæjulíni. Hann var
úr mjög fallegu efni með örsmáum
gleym-mér-ei-blómum. Hún var með
stráhatt og hélt á litilli körfu með
blönduðum fresíum.
Fiona stóð uppi á stól til að setja
brúðarkjólinn yfir höfuð systur sinnar,
og horfði á hann hrynja eins og snjó
niður grannan líkama hennar. Síðan
vafði hún hvítu laki um Isabel á meðan
hún sinnti hárgreiðslu hennar og andlits-
snyrtingu.
Klukkan hálftólf voru þær tilbúnar.
Tinda leit við á leiðinni til kirkjunnar til
að líta yfir handaverk sín, og lána brúð-
inni bláan vasaklút eins og hefðin
krafðist.
„Þú ert yndisleg. Virkilega yndisleg.”
Hún kippti ánægð í kjól Isabel og festi
sjálf á hana brúðarslörið. Loks fóru hún,
Fiona, Emma og Katie Cameron til
kirkju, og skildu Isabel eftir hjá Douglas,
sem var svaramaður hennar.
Hún stóð um stund í garðinum með
Douglas og hlustaði á nið hafsins í
fjarska, og andvarinn lék sér að slæð-
unni hennar. Býfluga suðaði við blómin
í beðinu og yfir eyjunni allri hvíldi
hunangssæturfriður.
„Tilbúin?” spurði Douglas hljóðlega.
„Alveg tilbúin.”
Á kirkjuhlaðinu var krökkt af alls
Sögu-
lok
konar bilum, og meira að segja ein
dráttarvél.
Douglas hló.
„Hver í ósköpunum mætir í brúðkaup
á dráttarvél?” Isabel kannaðist við, að
þetta væri eign kátu fjölskyldunnar í
kastalaþorpinu, sem kom alltaf of seint
til mótekjunnar.
Flest hin ökutækin voru skreytt með
fánum, oddaveifum og blómum, og bíll
Don Johns ferjumanns var prýddur
langri röð af litlum merkifánum
sjómanna, sem sjálfsagt stöfuðu
einhverja ekki alltoí ,jrúða kveðju fyrir
hina innvígðu.
Emma og Fiona biðu grafalvarlegar
á kirkjutröppunum og héldust i hendur.
Douglas leit huggandi á Isabel, og hún
tók undir handlegg hans og þau gengu
hægt inn í gömlu kirkjuna, sem nú var
troðfull af ættingjum og vinum, gömlum
jafnt sem nýjum. Það heyrðist skrjáf,
þegar þeir risu á fætur og andvörp, þegar
hún gekk inn kirkjugólfið þangað sem
Torquil beið hennar.
Brúðkaupsmáltiðin var snædd í tjaldi
á grasflötinni við hótelið. Eftir tjaldinu
endilöngu var langborð, og brúðhjónin
sátu við stórt borð við endann á því, en
gestirnir við minni borð á dansgólfinu og
umhverfis það. lsabei skoðaði gesti sína
þaðan sem hún sat við hlið Torquil.
Það lá við að hægt væri að greina
hláturskúlumar, sem stigu upp frá
borðunum og skoppuðu og sprungu í
loftinu fyrir ofan höfuð þeirra. Sólin
smaug inn um opin á tjaldhimninum og
glampaði á dansandi eyrnalokk eða
beltisspennu. Hún breytti gleri í gim-
steina — rúbina, gull, raf- og endur-
varpaðist þaðan niður á hökur, undir
hattbörð eða í barnsaugu.
Útundan sér sá Isabel Angus berjast
hetjulegri baráttu við stóran skammt af
súkkulaðiís með nýjum jarðarberjum.
Hann virtist ætla að hafa yfirhöndina.
Angus skemmti sér sannast sagna
konunglega. Það var ýmislegt, sem hann
gat verið ánægður með. Hann missti
ekki hringinn. Hann mundi að rétta
pabba sínum. hringinn á réttu andar-
taki. Pabbi hans hafði ekki misst
hringinn. Emma steig ekki á slóða Isabel
eða tuggði fresíurnar í körfunni sinni.
Að öðru leyti hafði þetta verið fremur
alvörugefið, ef satt skyldi segja, og
sumar konurnar höfðu meira að segja
grátið á eftir. Og Isabel ...nú, auðvitað
38. TBL.VIKAN 47