Vikan - 17.12.1981, Blaðsíða 14

dísilolíu skall eins og alda á þeim, þegar
þau stigu úr úr bilnum. Fiskveiðar voru
höfuðatvinnuvegur íslendinga, og
minna mátti sjá. Togararnir lágu hver
utan á öðrum í norðausturhluta
hafnarinnar og þar var einnig lægi hinna
rennilegu, gráu varðskipa. Svo kom lægi
flutningaskipanna með sín háu möstur
og reykháfa. En á vesturbakkanum, þar
sem þau höfðu stansað, var annað yfir-
ráðasvæði fiskiskipa. Þar var verið að
landa fiski, það var verið að lesta ís, og
þar voru bússuklæddir sjómenn
vinnandi og kjaftandi.
— Hvar er stefnumótið? spurði
Gaunt og litaðist um.
— Einhvers staðar hér, sagði Kristín
Bennett og skimaði yfir næstu báta,
sumir voru vel upplýstir, aðrir aðeins
dökkar útlínur, marrandi í legufærunum
í morgungrámanum. — Að minnsta
kosti hélt Leifur því fram. Skipið heitir
Örvar.
— Nýkomið inn? spurði Gaunt með
auknum áhuga og minntist nú skyndi-
lega frásagnar lögreglufulltrúans.
— Einhvern tíma í morgun.
Svo birti allt i einu yfir henni. —
Þarna er hann, það er báturinn með
sebraröndunum á stýrishúsinú. Nú
skulum við vona, að Sveinn Muller sé
enn um borð. Hann er skipstjórinn og
vinur Leifs.
Þau óðu krapið á hafnarbakkanum,
stikluðu yfir landfestar skipanna og
kringum hlaða af fiskkössum. Örvar var
togari af miðlungs stærð. Meira bar á
ryði en málningu á síðum hans, og
þreytulegur tslandsfáni hékk í stafni.
Hann var þriðji frá bakkanum, en
háseti, sem var að vinna á dekki, heyrði
hróp Kristínar og leit upp. Hann veifaði
til merkis um, að hann hefði skilið hana,
og hvarf inn i stýrishúsið.
Andartaki síðar klifraði Sveinn
Muller yfir bátana og stökk upp á
hafnarbakkann til þeirra. Miðaldra
maður, í meðallagi hávaxinn, órakaður, í
gömlum, bláum samfestingi með
óhreina húfu á hnakkanum. Hann beraði
gisnar tennurnar í smitandi brosi, sem
hann beindi sem snöggvast að Gaunt, er
UNDIR
FfiLSKU
FLAGGI
hann hafði heilsað Kristínu. Því næst
tók hann um handlegg hennar og leiddi
hana spölkorn í burtu. Gaunt sá hana
rétta skipstjóranum umslag, sem hann
stakk á sig. Að svo búnu talaði Muller til
hennar lágum rómi, hló svo niðurbæld-
um, ískrandi hlátri, áður en hann snerist
á hæli og klifraði aftur um borð í skip
sitt.
— Búin? spurði Gaunt, þegar Kristin
kom til hans.
— Já, svaraði hún og fitjaði upp á
nefið, en hláturinn sauð í henni. — Þessi
maður kann áreiðanlega fleiri sóðasögur
en nokkur annar norðan Alpafjalla. Ég
held ég sleppi því að endursegja þessa.
— Segðu honum, að þú þekkir safn-
ara, næst þegar þú hittir hann, sagði
Gaunt. Svo bandaði hann hendinni í átt
að togaranum. — Ég hélt, að Leifur
Ragnarsson væri hættur öllum
afskiptum af fiskveiðum.
Hún yppti öxlum. — Hættur og
hættur ekki. Fjölskylda hans átti tvö
skip og rak viðgerðarstöð í eina tíð.
Hann viðheldur enn vissum sambönd-
um og Anna reyndar líka. Hún er vaxin
upp úr svipuðum jarðvegi
— Veistu nokkuð, hvaða viðskipti
eiga sér stað á milli þeirra Mullers?
spurði Gaunt eins sakleysislega og
honum var unnt.
Svipur hennar varð vitund kuldalegri.
— Nei. Ég tel það ekki koma mér við.
— Né heldur mér? sagði hann og
glotti háðslega. — Fyrirgefðu. Ragnars-
son vekur bara áhuga minn. Það er allt
;u-Ov
HANZKABOCHN
Skólavöröustíg 7
Sími
CAVALET" FERÐA- og
SKJALATÖSKUR í ÖLLUM
STÆRDUM og GERDUM. 1
FINNSKAR, DANSKAR og
HOLLENSKAR TÖSKUR
í GLÆSILEGU ÚRVALI
DÖMU og HERRA
REGNHLIFAR
MARGAR GERÐIR
GOTT VERÐ
HANZKAR í GJAFA-
UMBUÐUM
14 Vikan SI. tbl.