Vikan - 17.12.1981, Blaðsíða 39

11. hluti
Framhaldssaga
honum á tunnuna. Síðan hjálpaði hann
henni niður á gólf.
— Þú ert nu meiri karlinn, Jonas,
sagði hún eins hlýlega og henni var
unnt með tennurnar glamrandi af kulda.
— Ekki vissi ég, að þú gengir með
Tarsanduldir.
— Sé maður górilla, verður maður að
haga sér eins og górilla. Ef satt skal
segja, var ég orðinn hundleiður á
aðgerðaleysinu. Það var kærkomin til-
breyting að fá að tuskast svolítið.
Hultén, hvernig list þér á, að ég fari með
þessa ungfrú heim? Hún er orðin
smaragðsblá af kulda.
— Hamingjan góða, andvarpaði
Katja. — Skelfing er þetta ómenntað
fólk, sem maöur er tilneyddur að
umgangast. Smaragðurinn er grænn, ef
þú vilt vita það, Jonas litli.
— Engan derring, ljúfan. Hvernig
var það með Rio de Janeiro og Argen-
tínu?
— Ó, það? Það er að sjálfsögðu
mannlegt að skjátlast, en það er ekki
sama, hver á í hlut.
— Farðu með hana heim, sagði
Hultén. — Þér tekst áreiðanlega að
hlýja henni, bætti hann glettnislega við.
Hvorugt lét sem það heyrði þessa
síðustu athugasemd.
Katja lagði af stað til dyranna, en
göngulagið var heldur óburðugt. — Ó,
fæturnir á mér, stundi hún. — Þeir eru
eins og ísklumpar. Ég get varla gengið.
Mér finnst ég vera eins og Frankenstein.
— Var honum nú kalt á fótunum?
sagði Jonas stríðnislega. Svo sneri hann
sér að Hultén lögregluforingja. —
Hvernig er það annars með Svantesson?
Vill hann eitthvað segja?
— Lögreglufulltrúinn dæsti. — Hann
situr hér úti í bíl. Anderson hefur gætur
á honum. Ég veit ekki nema að ég
neyðist til að sleppa honum, ef ekkert
fæst upp úr Berra. Þeir læsa allir á sér
túlanum, þessir þorparar. Enn höfum
við ekki annað gegn Svantesson en
samtalsbrotið, sem ungfrú Francke
heyrði. Og hvernig getum við nú vænst
þess að komast á snoðir um, hvað lykill-
inn átti að færa þeim?
— Ekki dugír að missa móðinn núna,
lögregluforingi, sagði Jonas glaðlega. —
Fyrr eða síðar tekst ykkur að sanna eitt-
hvaðá hann.
— Ekki hefði ég neitt á móti því,
tautaði Hultén.
Einn lögreglumannanna tók að sér að
aka bíl Kötju heim, en Jonas hjálpaði
henni inn í sinn bíl, vafði teppi um fætur
hennar og setti miðstöðina á fullan hita.
— Þú ferð ekkert í vinnuna á
morgun, sagði hann ákveðinn, þegar
þau voru lögð af stað inn til borgarinnar.
— Þú hefur engum skyldum að gegna
við Svantesson lengur. Þú hvílir þig
bara, eins vel og þú getur, og svo
hugsarðu ekki um neitt annað en prófið.
Það gengur fyrir öllu öðru.
— Já, afi gamli, sagði Katja
auðmjúklega. Hún vissi, að hann hafði á
réttu að standa, og hún hugðist fara að
ráðum hans.
— Hafi ég lofað einhverju, þá efni ég
það, sagði hann. — Ég lofaði að sjá um,
að þú kæmir til prófs, og þessa stundina
er það mitt stærsta áhugamál.
— Þú ert góður með þig núna, sagði
Katja. Henni fannst hún verða að halda
uppi samræðum, þótt hún væri með
munnherkjur af kulda. — Þetta er
annars allra flottasta kerra, sem þú átt.
Ekki að furða, þótt þér þætti miður að
mega ekki nálgast hana. Er þetta
kannski nýjasta gerð?
— Vissulega, sagði Jonas hreykinn.
— Hann er stórkostlegur. Góð beita
fyrir píurnar, gæti ég trúað?
— Píurnar? Nei, bíddu nú hæg!
Heyrði ég kannski votta fyrir afbrýði-
semi í röddinni?
— Nei, blessaðu vertu, ég er bara
TASKA
Finnskar, Danskar
Hollenskar töskur í
‘silegu úrvali
Hjá okkurfástfalleg gjafakort
Skólavörðustig 7 — Simi 15814
TOSKU-OG
hanzkaboehn Wmmæm
fnui kí i' j \
hy | 'S 'i

1 _^1 z gfff j j 1
tív tj aV mj g 1 í IJ \ h\A
51 tbl. ViKan 39