Vikan - 30.07.1987, Síða 14

Luke lokaði augunum og það fór um hann skjálfti. „Það
var rétt af þér. Fáðu númerið hjá henni."
Sara í New York. Hann hafði ekki hugsað um Söm í mörg
ár. Nú, þegar eitthvað var orðið úr Luke, vildi hún vitanlega
fá peninga. Það var best að ljúka þessu af.
Þegar þau gengu þijú saman inn var eins og hann stæði
skyndilega andspænis sínu fyrra lífi.
„Sæl, Sara," tautaði hann vandræðalega og klappaði henni
á axlimar.
„Hæ, Lucas. Þetta er Daisy, hún hefur stækkað, og hér er
Joey. Heilsið pabba ykkar."
Bömin gláptu á Luke. Luke gat heillað hvaða bam sem var
á götunni en hann fann ekkert til að segja við sín eigin böm.
Hann vildi losna við þau eins fljótt og hægt var en Sara var
ekkert á því. Hún þusaði um heimilið, ástandið í landbúnaðin-
um...
Sara hafði verið laglegasta stúlkan í dalnum. Nú var hún
homð og slyttisleg. Andlitið var sett djúpum hmkkum. Hún
líktist móður sinni en hún gat varla verið eldri en tuttugu
og fimm ára.
„Þú hefur gert það gott, Luke. Var það ekki þetta sem þú
vildir þegar þú stökkst frá okkur? Það hefði verið gaman
fyrir krakkana að fá að sjá pabba sinn öðm hveiju."
í hvert sinn sent Luke heyrði orðið „pabbi" fór um hann.
„Það er ekki hægt." Hann talaði um glæpina í New York,
kalda vetuma, rök sumrin.
Dyravörðurinn tilkynnti að Nikkí væri á leiðinni upp. Luke
vísaði gestunum inn í leikjaherbergið. Þegar Nikkí kom út
úr lyftunni beið Luke við dymar og brosti. „Ég þarf að hringja
eitt langlínusímtal og kem rétt strax." Hann fylgdi henni inn
í svefnherbergi og lokaði dymnum á eftir henni. Síðan ílýtti
hann sér inn í leikjaherbergið. Luke tíndi í ofboði saman allt
það reiðufé sem hann hafði. Því næst skrifaði hann ávísun.
„Héma, láttu þetta hverfa. Og flýttu þér strax burtu frá New
York, til Salem. Opnaðu bankareikning með þessum pening-
um."
Luke ýtti þeim út. Hann rétti dyraverðinum.síðasta tíu dala
seðilinn sinn og bað hann að ná í leigubíl fyrir þau. Þegar
Luke kom aftur út úr lyftunni var hann blautur af svita.
Nikkí velti fyrir sér hvcrs vegna Luke hefði lokað hana inni
í herbergi. Var hann í rauninni að tala í landsímann eða var
það Díana? Hún læddist að dymnum og kom auga á konu
og tvö böm í leikjaherberginu. Nikkí þóttist viss um að þetta
einkennilega fólk væm fátækir ættingjar Lukcs sem hann vildi
losna við sem snarast. Hún áfelldist hann ekki fyrir það, en
af hveiju skrökvaði hann að henni?
Það hafði ekkert heyrst frá Luke en Díana var of spennt
vegna nýrra þátta, sem vom í bígerð, til að láta ástarsorgina
ná aftur tökum á sér. Díana ræddi hugmyndina við Matthew.
Henni fannst sem hún hefði endurheimt sjálfa sig og var aftur
sannfærð um eigin getu.
Matthew var nógu ánægður með hugmyndina til að biöja
um söguþráð og í ágústbyijun vom Snillingar götunnar komn-
ir í framleiðslu.
Díana hafði dvalið um helgar í húsinu sínu við sjóinn. Sorg-
in var nú aðeins eins og þreytandi seyðingur. Hún var of
önnum kafin til að láta sér líða illa. Kvöld eitt hringdi Matthew
í hana. „Getur þú komist í kvöldmat með mér?"
Díana hikaði aðeins en játti því síðan.
Matthew hafði aldrei verið jafnafslappaður og skemmtileg-
ur. Hún brosti til hans. „Þakka þér fyrir að bjóða mér. Ég
hef ekki farið mikið út í sumar."
„Ég hélt það. En þú mátt ekki grafa fallega höfuðið alveg
á kaf í vinnu."
Díana tók kipp. „Mér læmr best að skrifa. Það er erfitt, en
maður veit í það minnsta á hveiju er von - engin óvænt
áföll. Eina leiðin fyrir mig til þess að fá fólk til að segja það
sem ég vil er að semja það sjálf."
„Sá rétti hlýtur að segja réttu hlutina."
í sama mund kom stúlka að borðinu hjá þeim og spurði
hvemig þeim líkaði maturinn.
„Gæti þetta verið sú rétta?" spurði Díana stríðnislega þegar
stúlkan var farin.
„Nei." Hann setti hönd undir höku og horfði á hana. „Eng-
in nema Díana."
Hún leit varfæmislega á hann. „Ætmm við ekki heldur að
tala um þættina."
„Jú, jú. Ég get afgreitt þá með nokkmm orðum. Ég er
mjög hrifinn af þeim. Og ég er mjög hrifinn af þér."
„Ekki segja svona," sagði Díana hreyfingarlaus.
„Ég segi það víst. Ég elska þig, Díana. Ég hef verið að
skrifa hlutverkin í huganum. Þú segir: Það er of skammt um
liðið. Ég hef ekki enn jafnað mig eftir áfallið með Luke. Þetta
yrði svo erfitt af því að við vinnum saman. Dóttir þín er svo
oíboðslega afbrýðisöm og svo framvegis. Eða, svo við snúum
okkm að rómantísku hliðinni, þá segir þú: Ég skal vera með
þér í nótt, Matthew, en það er ekki ást. Þá svara ég: Löngun-
in verður að duga - og svo við notum gamla tuggu, þá á
ég næga ást fyrir okkur bæði."
„Ó, hætm nú, Matthew." Díana fór að hlæja en í rauninni
var hún gráti nær. Hún fann að hann snerti hendm hennar.
„Fyrirgefðu mér. Þú ert sennilega ekki tilbúin, verður ef til
vill aldrei tilbúin handa mér. En ég varð að tala út. Ein ástæð-
an fyrir því að ég get talað út er að ég hef lært að elska þig í
blíðu og stríðu og get fallist á að við verðum bara vinir ef
þú vilt ekki meira. Á ég nokkra von?"
„Ég veit það ekki," hvíslaði hún.
„Þú heldur að Luke komi aftm til þín. Ég get tekið þá
áhættu."
Díönu leið ömurlega. „Ég veit ekkert hvað ég á að segja."
Þau þögðu á heimleiðinni. Matthew kyssti Díönu létt á
kinnina. „Fyrirgefðu ef ég hef gert málið erfíðara fyrir þig,
en ég er feginn að ég sagði þér eins og er."
Hún skalf þegar hún kom upp í rúm. Hún vaknaði eftir
klukkutímasvefn og var þá brennheit. í fyrsta sinn í langan
tíma var hún ekki að hugsa um Luke. Hún var að hugsa um
Matthew. Hún klæddi sig og greip bíllyklana. Matthew þekkti
hana ekki vel. Ef þau væm saman um nóttina breyttist ef til
vill allt. Það var ekki skynsamlegt að fara heim til hans nú.
Skömmu síðar var hún á leiðinni til hans. Tilfinningahitinn
lækkaði ekkert á leiðinni en henni tókst að komast á leiðar-
enda án þess að taka ranga beygju.
Matthew kom til dyra og hún varpaði sér í fangið á honum.
Nikkí hafði búist við að líf hennar yrði dásamlegt þegar hún
færi að skrifa og stjóma þáttum Lukes en þannig var það
ekki alveg. Þátturinn hafði verið fmmsýndm i byijun október
og fengið slaka dóma en góöan hóp áhorfenda. Hjá keppinaut-
14 Vikan-blaðauki