Vikan - 26.01.1939, Side 10

10
VIK A N
Nr. 4, 1939
nú skulum við Kurt gæta þín. — Þér getur
líka skjátlazt------
— Kurt! Nei, nei, æpti ég og lagði vilj-
andi áherzlu á nafnið. — Þú mátt ekki
fara til hans, sagði ég og gróf andlitið í
höndum mér.
Þegar Gerða kom aftur eftir nokkra
tíma, sá ég fyrst, hvað ég hafði gert. Hún
var eins og frosið blóm.
— Ég er búin að tala við Kurt, sagði
hún.
— Hvernig dirfistu, sagði ég. — Það er
ekki satt. Það er annar!
— Nei, Valerie, hann sagði mér allt.
Þið verðið að gifta ykkur eins fljótt og
auðið er, sagði hún kjökrandi.
*
Síðan gengu í garð nokkrir hræðilegir
dagar, en samt var ég ánægð. Ég átti að
verða kona Kurts! Ég hlaut að vera vond
manneskja, þar sem ég gladdist yfir óham-
ingju Gerðu. En ég gat ekki sagt skilið
við Kurt.
— Ég vil ekki giftast honum, sagði ég,
þó að ég vissi, að hún myndi aldrei sam-
þykkja það.
Gerða var náföl, þegar hún stóð við hlið-
ina á okkur hálfum mánuði síðar hjá prest-
inum. Eftir hjónavígsluna kyssti maður-
inn minn mig á kinnina.
Ég barðist fyrir hamingjunni, en með-
vitundin um grimmd mína fylgdi mér eins
og skuggi.
Svona hafði ég launað Gerðu umhyggju
hennar fyrir mér í mörg ár.
Það kvaldi mig látlaust, að Kurt hataði
mig.
Við leigðum okkur íbúð með húsgögn-
um í nánd við sjúkrahúsið. Stundum sá
ég, að Kurt horfði á mig rannsakandi aug-
um. Að lokum spurði hann mig að því,
sem ég hafði alltaf óttast, og ég varð að
játa, að það var vitleysa.
Svipurinn á honum! Hann vissi, að ég
hafði gabbað hann!
— Kurt, Kurt! hrópaði ég. — Ég hélt
þetta. Ég elska þig. Ég tók utan um háls-
inn á honum, en hann ýtti mér frá sér.
*
Kurt hafði lokið námi og var að hugsa
um að gerast héraðslæknir. Fyrir kunn-
ingsskap komst hann að út í sveit. Mér
þótti vænt um, að hann færi frá Gerðu,
— héraðslæknir má ekki vera að því að
hugsa um sjálfan sig!
Um sumarið fór Gerða til útlanda með
kunningjakonu okkar, frú Bloch, og í nóv-
ember komu þær heim. Gerða minntist
aldrei á það, sem ég hafði gert henni. Hún
skrifaði mér, að hún og frú Bloch væru
að hugsa um að heimsækja okkur. Þær
ætluðu að búa á baðstaðnum, er lá spöl-
korn frá læknisbústaðnum.
— Mig langar svo til að sjá litlu syst-
ur mína, skrifaði hún. — Ég hefi saknað
þín svo mikið.
Þessi fregn varð mér bæði til gleði og
hryggðar. Ég hlakkaði til að sjá systur
mína, en kveið fyrir því, að þau Kurt
hittust.
Svo kom hún, og mér brá, þegar ég sá
hana. Hún var mögur og óróleg, og ég
vissi, að það var mér að kenna.
Þetta var harður vetur, sem teppti all-
ar samgöngur. Ég varð veik og þurfti að
liggja í rúminu. Kurt var að heiman frá
morgni til kvölds. Einn daginn kom hann
með þá óvæntu fregn, að frú Bloch væri
dáin.
— En hvað það er sorglegt, sagði ég.
— Þú verður að segja Gerðu að koma
hingað.
Hún kom til okkar eftir jarðarförina.
— Ég verð að fara aftur heim, hér get
ég ekki verið, sagði hún. — Lífið er mér
einskis virði, ef ég hefi ekkert að gera.
— Þú getur ekki farið á meðan snjóar
svona. Það fer engin lest í þessari færð,
sagði Kurt.
— Þú átt auðvitað heima hér, Gerða,
sagði ég.
Ég sá, að Kurt og Gerða gátu ekki dulið
tilfinningar sínar.
Einn morgun heyrðum við lestina flauta,
og Gerða sagði rólega, að nú færi hún
heim á morgun.
Kurt náfölnaði og spratt upp.
— Valerie, þetta gengur ekki lengur!
Ég fer með Gerðu! Ég hætti starfi mínu!
Ég skal sjá um þig, en þú verður að gefa
eftir skilnaðinn. — Ég fer með Gerðu!
Ég sat þögul, óttaslegin. Gerða grét og
sagði:
—- Þú getur þetta ekki, Kurt. Þú getur
ekki yfirgefið konu þína og sjúklinga.
— Nú verð ég að fá að ráða, sagði hann.
Ég sá, að ákvörðun hans varð ekki breytt.
Ég man ekki, hvernig dagurinn leið.
Kurt fór eitthvað í sleða og við Gerða töl-
uðum varla orð saman. Síðari hluta dags
kom drengur frá jurtasalanum, sem sagði
okkur, að það kæmi hingað vörubíll klukk-
an sjö í kvöld.
— Klukkan sjö, sagði Gerða áköf.
Drengurinn kinkaði kolli. Gerða sagði
ekkert meira, en lagði sig á legubekkinn í
gestastofunni. Ég sofnaði fyrir framan
ofninn, dauðþreytt á sál og líkama.
Þegar ég vaknaði, var orðið dimmt.
Ég fór inn í herbergi Gerðu. Það var
autt og farangur hennar horfinn. Ég
kveikti og fann miða á borðinu:
„Ég fer með vörubílnum, Valerie.
Kurt verður hjá þér. Ég vil ekki
eyðileggja hjónaband ykkar. Mér
þykir vænt um ykkur bæði.
Gerða.“
Ég þaut út og rakst á Kurt, sem var
að bursta af sér snjóinn. Það var aftur
farið að snjóa og hvessa.
— Fljótur, Kurt! hrópaði ég. — Gerða
— stöðin! Hún hlýtur að vera farin, hélt
ég áfram.
— Hún getur ekki hafa farið fram hjá
mér, hrópaði hann. — Ég hlýt að hafa
séð hana.
Ég fór í yfirhöfn.
— Hliðargötuna, sagði ég kjökrandi. —
Við verðum að finna hana. Hún getur
villzt! !
Hann sneri sleðanum og við ókum til
stöðvarinnar á móti storminum. Vörubíll-
inn var farinn, þegar við komum þangað,
og okkur var sagt, að það hefði enginn
kvenmaður farið með. Kurt svaraði engu,
en hann var náfölur, þegar hann sneri
hestinum og barði aumingja skepnuna
áfram. Loksins komum við heim.
— Vertu kyrr hér, sagði hann. — Ég
ætla að hringja til nágrannanna, svo að
hægt verði að leita í kvöld.
— Nei, sagði ég, — ég get ekki verið
ein eftir. Lofaðu mér að fara með þér,
Kurt.
Hann horfði andartak á mig og yppti
öxlum. Síðan lögðum við af stað út í storm-
inn. Sporin okkar fenntu jafnóðum. Litlu
síðar komu menn úr öllum áttum með rek-
ur og ljósker, og vegurinn var gaumgæfi-
lega rannsakaður.
Um fjögurleytið um morguninn fundu
leitarmennirnir einhverja þúst undir ein-
um runnanum. Það var Gerða. En hvað
ég hefði heldur viljað vera í hennar stað.
Hún var dáin.
Ég man ekkert eftir næstu dögum. Ég
fékk hita og var með óráði. Við og við
sá ég Kurt. Mér fannst hann vera blíðari.
Maður verður að lifa lífinu, og þessi
atburður flutti okkur nær hvort öðru.
Starf hans var honum allt, og ég held, að
fæðing Gerðu litlu hafi bjargað mér.
Honum þykir vænt um hana, og hann
horfir alltaf ástúðlega á hana. Skyldi ég
eiga eftir að sjá þann svip í augum hans,
þegar hann horfir á mig ? Kannske ég eigi
að taka út hegningu alla mína æfi fyrir
gjörðir mínar?
Gott er — —
Hvít ullarföt gulna síður með aldrinum,
ef látið er lítið eitt af salmíakspíritus í
þvottavatnið. Séu þau orðin gul, er reyn-
andi að láta þau liggja einn sólarhring,
áður en þau eru þvegin, í volgu sápuvatni
með dálitlu af salmíakspíritusi í.
Til þess að ullarföt hlaupi sem minnst í
þvotti, verður að þvo þau úr eins heitu
vatni og mögulegt er. Síðast má skola þau
í köldu vatni.
*
Þegar sterk vín hellast niður á „póler-
aðar“ eða „lakkeraðar" hyrzlur og borð,
koma hvítleitir blettir, sem ekki er gott
að ná af, en það er þó hægt með því ein-
falda ráði að dreifa vindlaösku yfir blett-
inn og núa hann svo með léreftsklút, vætt-
um í vatni eða steinolíu.
*
Þegar maður mer fingur eða hönd,
minnkar verkurinn, ef hendinni er strax
haldið niðri í eins heitu vatni og ýtrast er
þolandi.